คุณธรรมสัจจะ

    เวลาที่ท่านเข้าไปในศาลเจ้าพระกาฬ คงจะเคยเห็นรูปของขุนพลขาวและขุนพลดำ คนหนึ่งสูง คนหนึ่งเตี้ย คนสูงชื่อ เซี่ยวปี้อัน คนเตี้ยชื่อ ฟ่านอู๋จิ้ว บุคคลทั้งสองนี้คือตัวอย่างเรื่องสัจจะที่จะกล่าวถึงในวันนี้     

     ขุนพลเซี่ยและขุนพลฟ่านเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน คนทั้งสองทำงานเป็นเจ้าหน้าที่อำเภอ วันหนึ่งเขาทั้งสองได้รับคำสั่งจากนายอำเภอให้ไปทำธุระต่างตำบล เมื่อเดินมาถึงระหว่งทาง ท้องฟ้าเกิดมืดครึ้มขึ้นมาอย่างกะทันหัน     

     ขุนพลเซี่ย :โอ ....ฝนจวนจะตกแล้ว เธอไปรอฉันที่ใต้สะพานก่อนเถอะ ฉันจะกลับไปเอาร่มที่อำเภอ     

     ขุนพลฟ่าน :ดีเหมือนกัน แล้วรีบไปรีบมานะ ฉันจะไปหลบฝนอยู่ที่ใต้สะพาน     

     ขุนพลเซี่ย :เธอต้องรอจนกว่าฉันจะกลับมา อย่าออกไปจากสะพานแม้แต่ก้าวเดียวนะ     

     ขุนพลฟ่าน :แน่นอน ! ฉันจะไม่ออกไปจากใต้สะพานนี้แม้แต่ก้าวเดียว     

     ขุนพลเซี่ยได้กลับไปที่อำเภอ ขณะนั่นเสมือนฟ้ารั่วฝนได้เทลงมาอย่างหนัก และตกนักยิ่งขึ้นทุกที ในใจเขาคิดว่ารอให้ฝนซาลงอีกหน่อยค่อยไปก็ได้ ขุนพลฟ่านหลบฝนอยู่ใต้สะพานก็คงไม่เป็นไร ใครเลยจะไปคาดคิดว่า ฝนที่ตกหนักขนาดนั้น ทำให้น้ำในลำธารเอ่อล้น และได้ท่วมถึงตัวขุนพลฟ่านแล้ว แต่เนื่องจากเขายึดมั่นในคำพูดว่า จะไม่ออกจากใต้สะพานแม้แต่ก้าวเดียว จึงไม่ยอมไปไหน ในที่สุดตัวเองจึงต้องจมน้ำตายคาเสาสะพาน     

     เมื่อฝนซาลงบ้างแล้ว ขุนพลเซี่ยก็รีบวิ่งไปที่สะพานเพื่อที่จะพบกับขุนพลฟ่าน แต่อนิจจา ขุนพลฟ่านได้สิ้นใจเสียแล้ว ทั้งที่มือยังเกาะแน่นอยู่กับเสาสะพาน ขุนพลเซี่ยตกตะลึงกับภาพที่เห็น และรู้ว่าเป็นเพราะตนเองแท้ ๆ ที่เป็นต้นเหตุทำให้คนซื่อสัตย์อย่างขุนพลฟ่านต้องตายในครั้งนี้ ขุนพลเซี่ยรู้สึกเสียใจมาก จึงได้ผูกคอตายที่ต้นไม้ใหญ่ข้างสะพาน ท่านยมบาลชื่นชมคนทั้งสองมาก ที่คนหนึ่งรักษาสัจจะ อีกคนหนึ่งถือคุณธรรม จึงส่งเสริมให้คนทั้งสองได้เป็นเจ้าหน้าที่ (ยมทูต) ในยมโลก