การขัดเกลาจิต

    การปฏิบัติธรรมก็คือการปฏิบัติจิต จิตก็คือธรรม ธรรมก็คือจิต การบำเพ็ญจิตก็คือการบำเพ็ญธรรม นอกเหนือจากจิตก็ไร้ธรรมที่จะบำเพ็ญ การบำเพ็ญธรรมหากไม่รู้จักการขัดเกลาจิต ก็มิใช่การบำเพ็ญธรรมที่แท้จริง การขัดเกลาจิตนั้นขัดเกลาอะไรเล่า ? ก็คือขัดเกลาให้จิตปุถุชนทิ้งไป เพื่อให้จิตพุทธะปรากฏขึ้น เนื่องจากจิตปุถุชนนั้น เป็นจิตที่มีอุปาทานแห่งการยึดในเหล่ากิเลส เป็นจิตที่มีความรัก โลภ โกรธ หลง บุคคลถ้าหากสามารถเอาจิตที่ไม่ดีที่ขัดกับคุณธรรมออกไปจากกระแสจิตของตนได้หมด ก็จักปรากฏดวงจิตที่สว่าง สดใสขึ้นมาแทนที่ จิตดวงนี้ก็คือ “จิตพุทธะ”   กระแสจิตของคนเรามีนับพันนับหมื่น ซึ่งล้วนแล้วแต่มิใช่จิตแท้ มีแต่จิตพุทธะนี้เท่านั้นที่เป็นจิตแท้ บุคคลถ้ากระทำการใดด้วยจิตพุทธะนี้อยู่เสมอ การกระทำนั้นก็ย่อมจะถูกต้องดีงามตามหลักแห่งสวรรค์ บุคคลนั้นย่อมเป็นสัตบุรุษผู้ทรงคุณธรรม     

     ผู้บำเพ็ญธรรม ถ้าสักแต่พูดว่าบำเพ็ญธรรม แต่มิได้ขัดเกลาจิตใจอย่างจริงจัง แม้ได้ชื่อว่าบำเพ็ญธรรม แต่แท้จริงมิได้บำเพ็ญอะไรเลย     

     การขัดเกลาจิต คือการซ่อมแซมจิตเดิมแท้ของตนเนื่องจากชาวโลกถูกชีวิตประจำวัน และบาปกรรมที่ตนได้สร้างไว้ในอดีตอันนับภพนับชาติไม่ถ้วน ได้ทำให้ดวงจิตอันน้อยนิดที่สวรรค์ประทานมานี้ถูกทำลายไป ดังนั้นจึงจำต้องอาศัยการขัดเกลาจิต มาซ่อมแซมจิตดวงนี้ให้คืนสู่สภาพเดิม ถ้าสามารถขัดเกลาจนกระแสจิตไม่เกิดความคิดทางชั่วร้าย ก็ถือว่าขัดเกลาได้ระดับหนึ่งแล้ว และหากสามารถขัดเกลาจนกระแสจิตที่แสดงออกล้วนแต่อยู่ในกรอบของเบญจธรรม (ไม่ผิดศีล 5) ก็คือว่าจิตพุทธะได้ปรากฏขึ้นแล้ว     

     ทั้งสองระดับนี้ มีขอบเขตขั้นตอนมากมาย ยากที่จะบรรยายละเอียด ขอถามว่า ในวันนี้กระแสจิตของท่านได้ขัดเกลาถึงระดับไหนแล้ว? ท่านมีความพากเพียรในการบำเพ็ญอย่างแท้จริงหรือไม่ ? กระแสจิตของท่านรู้จักความพอโดยไม่โลภอีกใช่หรือไม่ ?  กระแสจิตสามารถอดกลั้นอดทนต่อการถูกดูหมิ่นเหยียดหยามโดยไม่โกรธใช่หรือไม่ ? กระแสจิตสามารถปลงและปล่วยวางได้โดยไม่หลงในกิเลสใช่หรือไม่ ? กระแสจิตสามารถปล่อยวางในของรักของชอบใช่หรือไม่ ? กระแสจิตมีแต่ความเมตตาปรานีใช่หรือไม่ ? กระแสจิตสามารถขจัดความชั่วร้าย มีมโนธรรมใช่หรือไม่ ?  กระแสจิตมีสัมมาคารวะ อ่อนน้อมถ่อมตนใช่หรือไม่ ? กระแสจิตรู้จักแยกแยะชั่วดีใช่หรือไม่ ? กระแสจิตมีสัจจะ และซื่อสัตย์สุจริตใช่หรือไม่ ?