ใช้ศีลเป็นอาจารย์

    ผู้บำเพ็ญธรรมมีอยู่ทุกหนทุกแห่ง ปากก็พูดว่าปฏิบัติธรรม แต่ภายในจิตใจเต็มไปด้วยความเคร่งเครียดอยู่ทุกวัน แล้วธรรมที่ว่าหายไปไหนเล่า ? ความจริงแล้วชีวิตประจำวันก็คือการปฏิบัติธรรม ผู้ที่สามารถปรับจิตใจให้คงที่ ไม่อ่อนไหวหรือเมื่อยล้าตามร่างกายไปด้วยใจไม่ไปเครียดหรือวุ่นวายไปกับเรื่องต่าง ๆ ถึงจะเป็นผู้บำเพ็ญธรรมที่แท้จริง โบราณว่าอาจารย์เป็นเพียงผู้ชี้แนะ ส่วนการปฏิบัตินั้น ต้องปฏิบัติด้วยตนเอง ผู้บำเพ็ญธรรมพึงตระหนักว่า จิตใจตนก็คือพุทธะ มีเพียงจิตนี้เท่านั้น ที่สามารถนำตนสู่การสำเร็จพุทธะ ในคัมภีร์กล่าวว่า หลังจากพระพุทธองค์ดับขันธ์สู่ปรินิพพานแล้ว จะให้ผู้ใดเป็นอาจารย์ ? พระพุทธองค์ตรัสว่า “ใช้ศีลเป็นอาจารย์สิ” ดังนั้น นักปฏิบัติจึงควรใช้โอวาทคำสอนของเทพ พรหม เป็นหลักในการปฏิบัติ และใช้ศีลเป็นอาจารย์ ก็ย่อมจักบรรลุมรรคผลได้