ผลแห่งการพิมพ์หนังสือธรรมะ

    ในเมืองหยางโจว มีชายผู้หนึ่งชื่อ หวางเทียนอิง เป็นนักศึกษาที่ยากจน แต่มีวิชาความรู้และเปี่ยมด้วยคุณธรรม มีความเลื่อมใสศรัทธาในเทพเจ้ากวนอูมาก เนื่องจากเห็นว่าสังคมทุกวันนี้คุณธรรมเสื่อมโทรม จิตใจผู้คนเปลี่ยนไป จึงอุทิศเวลาทุ่มเทให้แก่การแปลหนังสือคัมภีร์ “หมิงเซิ่งจิง”   จากสำนวนภาษาโบราณให้เป็นภาษาปัจจุบันที่อ่านเข้าใจง่าย เพื่อหวังให้คนที่ได้อ่านรู้แจ้งหลักการบำเพ็ญธรรมทำแต่ความดีงดเว้นความชั่ว แต่อับจนปัญญา เนื่องจากขาดทุนทรัพย์ จึงไปขอร้องเถ้าแก่หลี่ ซึ่งบ้านอยู่ในท้องถิ่นนั้นให้ช่วยสนับสนุนการพิมพ์ เถ้าแก่หลี่ตอบว่า “ไม่มีใครอ่านหรอก จะพิมพ์ไปทำไม ?”  ตกดึกคืนนั้นเทพเจ้ากวนอูได้มาเข้าฝันเถ้าแก่หลี่โดยตวาดว่า “เจ้าร่ำรวยล้นฟ้า แต่ไม่ยอมบริจาคทรัพย์เพื่อการกุศล จงระวังกรรมจะสนองเจ้า”   เถ้าแก่หลี่เป็นคนมีรากเหง้าทางกุศลมาก่อน จึงก้มหน้ายอมรับผิด วันรุ่งขึ้นจึงออกเงินก้อนใหญ่ แต่ผู้เดียวจัดพิมพ์คัมภีร์ “หมิงเซิ่งจิง”  เป็นจำนวนถึงหนึ่งหมื่นเล่ม เพื่อแจกจ่ายแก่คนทั่วไป ทั้งยังยกลูกสาวซึ่งรักดังดวงใจให้แต่งงานกับหวางเทียนอิง และยังให้เงินเป็นค่าเดินทางแก่ลูกเขยไปสอบในเมืองหลวง ซึ่งก็สอบได้เป็นจอหงวนสมใจหวัง และได้รับตำแหน่งเป็นผู้ตรวจราชการสามมณฑล พรั่งพร้อมด้วยชื่อเสียงเกียริตยศ เถ้าแก่หลี่ชอบพูดเสมอว่า “สิ่งที่บาปที่สุด คือการพูดขัดขวางผู้อื่นทำบุญ”  เถ้าแก่หลี่ถึงแก่กรรมเมื่ออายุ 94 ปี โดยไม่ได้เจ็บป่วยแต่อย่างใด