รู้เพียงพอสุขเสมอ

ลมแผ่วแผ่วเย็นชื่นยามอัศดง

ชาวไพรพงก่อไฟควันโขมง

ตะวันเพลิงสาดคีรีงามเด่นโดด

สนยอดโด่งลอยเหนือน้ำยามคิมหันต์

ใคร่กระหายดื่มสุราร้านหมู่บ้าน

ท่องเบิกบานย่ำผ่านนาร้างข้าว

ชีวิตรู้พอเพียงสุขยืนยาว

ไฉนต้องราณร้าวฉาวเงินทอง

        ร่ำรวย เป็นความต้องการของคน ความรุ่งโรจน์เป็นสิ่งที่ชาวโลกร่วมยินดี มีทรัพย์มากแต่ใช้ในทางไม่ดีเป็นการทำร้ายตนเอง ดีถึงที่สุดแต่ไม่รู้จักบำเพ็ญ ไฉนเลยคนจะนับถือ ข้าราชการที่บำเพ็ญธรรมทำให้ชาติอยู่เย็นเป็นสุข ชาวบ้านที่ตั้งมั่นก็จะสร้างครอบครัวสำเร็จ อย่าโลภเงินจนไม่รู้จักเบื่อจะกลายเป็นรวยสกปรก อย่าไม่มีธรรมจนเลวร้าย ต้องโปร่งใสแม้จะจน หากแสวงหาเกินไปใจก็จะไม่รู้จักพอเพียง คนที่มีความอยากมากใจจะไม่รู้จักบำเพ็ญธรรมทางแห่งการรู้จักหยุด ปราชญ์อริยะได้สั่งสอนมานานแล้ว ห้ามใจไม่ให้ละโมบ เทพพุทธสอนไว้บ่อยๆ ผู้รับฟังก็มีธรรมบัณฑิตจนให้มั่นคง คิดอุบายก็ให้มีความโอบอ้อมอารี คนพาลอยากร่ำรวย ดวงชะตายังไม่ถึงก็ควรจะสงบเอาไว้แม้จะจน เมื่อคราวรุ่งโรจน์ก็ควรช่วยผู้ตกทุกข์ได้ยาก ทำตามกำลังเป็นผู้ยังกุศล บำเพ็ญโดยไม่ท้อแท้ สร้างบุญบารมีในโลกเป็นทางเพาะกล้าธรรม เป็นการปูฐานรากของการสร้างตน