มาแล้ว มาแล้ว

   พื้นจิตที่บ่มเลี้ยงมาดี ขุนเขาลำเนาไพรเดือนปีผ่าน หยุดจอกสุราดูประวัติศาสตร์ป่าเถื่อน สนทนากับอาคันตุกะ เออ ๆ หึกเหิมเป่าปากขับเพลงโลกกิเลสนี้ก่อเหตุภัยติดต่อกันหลายปี ทำให้คนจำนวนมากพลอยล้มลุกคลุกคลาน บรรดาศิษย์ดื่มเหล้าเร็ว นิ่งดูดายได้อย่างไรทั้งหลายทั้งปวงล้วนจากชะตา ทำไมต้องเปลืองแรงเหนื่อย ถ้าจะโทษก็โทษบรรดาศิษย์ ขนยาวหญ้าสั้นมารกำหนึ่ง ผิดที่ผิดก็บรรดาศิษย์ พูดกันไม่พอใจก็ออกอาวุธ คนรอบข้างก็มีลูกปืน รีบเอาอย่างสงฆ์ตรองให้ดีอย่าได้รีรอ เธอนี่ได้หรือไม่ได้ บรรดาศิษย์เอ๋ย ถึงคราวควรขยับก็ต้องขยับมัวเฉื่อยแฉะก็หยุดเฉื่อยแฉะ ในเมืองในซอยคนเลวเยอะ ตั้งคุณธรรมต้องสวดเพลงใจตรง เธอไม่เห็นก่อนสมัยฉินฮั้นออกสงคราม ใช้ก้อนหินสะเทือนภูเขาแม่น้ำ คนทั่วไปก็ล้วนให้ฟ้าเป็นนาย ทุกข์ไปใยเธอกับข้าเปลืองแรงเปล่า ฟังข้าเตือน อย่าได้ปล่อยอารมณ์ว่าเจ้าเป็นเด็ก มุ่งดีมุ่งบุญอย่าเฉื่อยชา ข้าไปละ