รากไม่มีสำเร็จมี

ย่ำน้ำปีนเขาถือไม้เท้า                  ชมลำเนาป่าไพรสำราญใจ

จิตคนแต่โบราณเหมือนยักใย่        การงานไร้ต้นปลายเหมือนไหมยุ่ง

รู้จักรีบรับธรรมเป็นสรณะ           ไม่มานะหลงชื่อเสียงลุธรรมช้า

โลกียโลกสะอาดยากหนักหนา     อยากโปรดประชาเปลืองแรงคิด

    ต้นไม้ที่ไม่มีราก กิ่งใบก็ไม่สามารถแตกออก ทำนองเดียวกัน คนสูญเสียพลังสติ ร่างกายแขนขาก็แข็งแรงยาก ถึงแม้รู้จักระงับความอยาก บ่มกายให้สงบ รู้จักตัดโมหะก็บำเพ็ญสะอาดจวบชีวิต

    ถ้าใจกระเฟื่อมอารมณ์ร้อนก็จะบั่นทอนอายุขัย ให้บ่มเลี้ยงจิตวิญญาณชีวิตก็จะยืดยาวจนชรา ทำใจว่างได้หนึ่งวันดีกว่าร่ำรวยสามปี บ่มเลี้ยงกายใจตลอด ก็สามารถบ่มเลี้ยงวิญญาณให้ตรัสรู้แวบหนึ่ง ถ้าตรัสรู้มากก็จะเกิดปัญญา ได้พุทธะสงบนิ่ง ว่างอยู่เป็นนิตย์บังเกิดความปรีชาปราดเปรื่องไพศาลจากความศรัทธาเป็นที่สุด

    ฟ้าไม่เกิดเมฆลอย บ่อเก๊กสว่างสดใส ใจก็จะเกิดความคิดทางโลกน้อยมาก ก็จะเป็นสมาธิตลอด ก็จะเห็นต้นเง้ามูลเดิม ล้วนไม่มีสักสิ่ง พินิจฌานฝึกธรรมะก็มีถึงสามยาน ผู้มีปัญญาก็ยากที่จะไปสู่ทางมาร เดินบนทางถูกต้องได้ง่าย คนที่ชัดเจนก็จะไม่จมในทะเลทุกข์ ก็จะสามารพ้นกิเลส บรรลุหลักธรรมสู่ความว่างแท้ สำเร็จเป็นพีชแห่งพุทธะ วิญญาณสู่ตรัสรู้ใหญ่ บำรุงต้นธรรมอุดม

    หมดความคิดใจก็ว่าง ไม่เปรอะเปื้อนสักสิ่ง มีสติว่างจิตเป็นสมาธิ ทุกอย่างจะไม่เข้ามารบกวน เมื่อถึงกาลเวลา ทุกหนแห่งล้วนแดนสุขาวดี ประจักษ์สำเร็จธรรม ทุกทิศเป็นแดนวิสุทธิภูมิ ผู้ฝึกเรียนควรรู้มีเวลาสำเร็จพุทธ ผู้บำเพ็ญควรรู้สึก ประจักษ์จริงเห็นความหวังได้