ชำระกรรมตามเหตุปัจจัย

   พุทธสตรีกล่าวว่า “การบำเพ็ญกุศลสร้างบุญเป็นรากฐานของความสุข มิจฉาทิฐิเป็นเหตุแห่งทุกข์ที่สนองตอบจากบาปสาม” ดังนั้นผู้มีรากฐานที่ดีก็รู้จักบำเพ็ญกุศลตัดบาปได้เอง นับถือพระรัตนตรัย

    ไม่ว่าใครก็ตามท่ามกลางการดำเนินชีวิต ก็ต้องได้ก่อกรรม “ฆ่าชีวิต ลักขโมย ล่วงประเวณี” อันเป็นเหตุปัจจัยที่ผูกกรรมบาป กับสรรพสัตว์นับจำนวนไม่ได้ บ้างก็ได้รับกรรมตามสนอง แต่ก็มีอีกจำนวนมากที่ยังไม่ได้รับโทษกรรมตามสนอง จนทำให้ชะตาชีวิตในชาติปัจจุบันมีเคราะห์มากมายงานการไม่ราบรื่น เหตุเพราะกรรมยังไม่หมด ดังนั้นจึงชักนำให้ปุถุชนสร้างกรรมชั่วท่ามกลางกระแสเลวร้ายต่อไปอีก ทำให้ชีวิตเกิดตายถูกร้อยรัดด้วยวิบากกรรมไม่หยุดหย่อน

    ด้วยเหตุนี้จึงทำให้รู้ว่า “กรรมตอบสนอง” เป็นสิ่งที่น่ากลัวถึงไม้ว่าปัจจุบันชาติยังไม่ปรากฎ แต่ในชาติต่อๆ ไป ก็ต้องชดใช้ มีเพียงแต่พุทธธรรม มีสัมมาทิฐิ วิริยะขยันบำเพ็ญจึงจะสามารถขจัดกรรมขัดขวางได้แล้วหลุดพ้นวัฎสงสาร ปัจจัยบาปก็จะแปรเปลี่ยนสู่ความไม่มี อาศัยการฝึกพุทธบำพ็ญดีหลีกทุกข์สิ้นไม่มีติดขัด ก็ได้สงบสุขสำราญ

    ขอให้มหาชนที่บำเพ็ญธรรมยังต้องบำเพ็ญใจ อย่าได้ชี้บาปผู้อื่นแต่ให้สำรวจตนเองบ่อยๆ หากสามารถอุทิศตัวสั่งสอนก็ดีกว่าวิจารณ์ปากเปล่าต้องมีประจักษ์พยานจริงของประวัติที่ผ่านมา ดีกว่าการแสดงว่างเปล่าอิงตามพุทธได้กระทำผ่านมาแล้ว กับการสั่งสอนของอาจารย์หยางจะช่วยแอบย้ายแปรเปลี่ยนด้วยแรงพุทธคุณ และกระทำด้วยปัญญา ถวายอุทิศจากน้อยสู่ใหญ่ ตักเตือนมวลชนด้วยดี เป็นประโยชน์ต่อตนและผู้อื่น กล่อมเกลาผู้คนเป็นการทำความดีเพิ่มบุญ โปรดทั้งตนและผู้อื่นให้เขาบังเกิดใจปีติมาร่วมกันบำเพ็ญมรรคผล

    หากตนเองยังไม่ตั้งปณิธานดียังไม่สร้างกุศล แล้วเที่ยววิจารณ์ว่ามาบำเพ็ญไม่ถูก หรือสงสัยในพุทธธรรม หรือต่อกรรมตอบสนองแล้วเกิดใจเคียดแค้น หรือกล่าวร้ายต่อผู้เริ่มต้นที่ศรัทธาบำเพ็ญ หรือต่อผู้มีความตั้งใจเมื่อได้ฟังธรรม ดังนั้นการบำแพ็ญปฏิบติจึงสำคัญที่ “ปฏิบัติจริง” มิใช่พูดเพียงแต่ปากลอยๆ

    คนที่เข้าถึงต้องสามารถเข้าใจว่า มนุษย์ที่เกิดมานั้นทุกข์ ทุกข์เป็นธรรมชาติและก็เป็นปกติเป็นที่รับทุกข์ทั้งหมด เพราะเป็นกรรมที่ตนเป็นผู้ก่อทั้งนั้น “ทุกข์” ถ้าไม่ “รับ” แล้ว “กรรม” ก็ไม่ “มลาย” ด้วยเหตุนี้ผู้เข้าถึงจึงยอมที่จะรับทุกข์ทั้งหมด ถ้าหากจิตใจสงบ ก็จะไม่มีแค้นเคือง เรื่องราวที่มีในจักรวาล ที่ปรากฎล้วนเป็นช่วงสั้นๆ แม้แต่ “ทุกข์” ที่ตอบสนองก็จะกลายเป็นว่างเปล่า มีเพียงยอมรับโดยดี และสั่งสมสร้างบุญกุศลจึงจะสามารถได้รับ “ตนสะอาดสุขตลอด”

    ผู้ปฏิบัติต้องสามารถชำระกรรมเก่าตามเหตุปัจจัยได้ กรรมนั้นยังไม่ทันได้ชำระก็เพิ่มวิบากใหม่ ไม่แสวงหาประโยชน์ตน ต้องคิดถึงประโยชน์ผู้อื่นเสมอ กายวาจาใจให้ปฏิบัติดี ใจต้องสุขเสมอที่จะบูชา ใจต้องพอใจเพื่อสรรพสัตว์ก็ได้ชื่อว่า “เป็นโพธิสัตว์แท้จริง” มั่นเพียรเอย!