เพลงกตัญญู

พระคุณพ่อแม่ดุจดินฟ้า                          อุ้มครรภ์มาป้อนนมข้าวยากสามปี

เปลี่ยนผ้าอ้อมถนอมเลี้ยงจนหม่นศรี         เวลาท่านมื้อไม่มีอดหลับนอน

เติบใหญ่หวังเป็นหลักบริหาร                   หาอาจารย์ฝึกเพียรเรียนเคียงปราชญ์

เป็นศักดิ์ศรีบรรพชนผู้อาจหาญ                 ไม่เสียแรงเหนื่อยยากตอบแทนคุณ

    กตัญญูๆ บุตรกตัญญูอย่าเศร้าว่าจน เพราะจนเลื้ยงพ่อแม่จึงจะกตัญญูให้ใคร่ครวญตอนอุ้มท้องป้อนนมข้าว เหน็ดเหนื่อยเมื่อล้าไม่ปริปาก แม่อุ้มลูกน้อยหลับในตัก พ่อต้องทนฟังเสียงลูกร้องงอแง่ไม่หยุดหย่อน เสียงกล่อมร้องลูกเอย ลูกรักพ่อรักเจ้า

    จากทารกสู่เด็กเล็ก หาอาจารย์หาโรงเรียนเหงื่อไคลเล็ด หวังรู้สำเร็จเชิดหน้าชูบรรพชน ประดับศักดิ์ศรีวงศ์ตระกูล

    เติบใหญ่แต่งเมียมีลูกแล้ว หลงรักลูกเมียลืมสนองคุณ พระคุณพ่อแม่นับวันยิ่งลืมเลือน เยื้อใยรักลูกเมียเพิ่มพูนทุกวี่วัน แถมยังลำเลิกเนรคุณผู้อกตัญญูฝืนฟ้า ถือว่าเนรคุณมาก

    เฮ้ย! คนเช่นนั้นจะประสบความสำเร็จได้อย่างไร ตะข่ายฟ้าครอบคลุมกรรมสนองไม่หลุดลอย นายเมิงเสิ่นมีใจกตัญญู สำเร็จดวงโคมสู่กตัญญูผู้กตัญญูผีเจ้ายำเกรง แล้วจะไม่กตัญญูหรือ กตัญญูเป็นมูลกำเนิดของร้อยสำนัก จึงย้ำให้เตือนโลกรู้กตัญญู

ร้อยดีกตัญญูเป็นหนึ่ง                  โลกทำไมจึงไม่ปกติ

พ่อแม่คือพุทธชีวิต                      สองเฒ่าคือเจ้าเซียน

ลืมตนบำเพ็ญทำไม                     ลำลึกได้ใจสบาย

ทุกคนเป็นเรื่องง่าย                     เลี้ยงดูตั้งใจปรนนิบัติ