คีตธรรม

เที่ยวเตร็ดเตร่กวนอยู่ในจักรวาล

เผลอเผล็บเดียววัยหนุ่มสาวก็กลายเฒ่า

ชีวิตเหี่ยวเฉาภูเขาเขียวยังเหมือนเก่า

กระจกเงาส่องหน้าหัวขาวโพลน

    ลมแผ่วบาง เงาสลัวลาง ผีเสื้อคลั่งเกลือกกลั้วบุปผาในวสันตฤดูนกแอ่นร่อนผ่านกิ่งบุปผา เที่ยวหาที่หลบร้อน ณ ที่นี้เหมาะที่สุด บ้างดีดพิณ บ้างลูบคลำดาบ ต่างจิตต่างใจ ปัดแล้วปัดอีกกวาดฝุ่นขยะทิ้งไป ช่วยทำให้ใจเธอไม่กลุ้มรุม มีแต่ธรรมบอกให้เธอยึดถือจะได้อยู่หอห้องสบายร่วมกัน ไม่เบื่อหน่ายใจหรรษา แม้รู้เรื่องทั่วไปก็ไม่เปื้อนเปราะ ด้วยใจหนึ่งนี้ได้ปลูกโพธิญาณ สะอาดกายดุจเมฆขาวจันทร์ผ่อง จึงรู้จักมอบให้บุตรเรือน

    ขวบปีมีไม่มาก ชีวิตสักกี่ปี มีกุศลให้ขยันทำอย่าได้แชเชือนมีพระคุณให้สนองพระคุณ มีใจพุทโธ ข้ามอบให้ถึงที่ ร้อยมารล้วนไม่มี มนุษย์หากหลงลืมคิดก็ร่วงหล่นหม้อลึก ใจภักดีเป็นหนึ่ง อาจารย์หัวเราะฮาฮา