ดวงใจแม่กวาง

     ในรัชสมัย  จิ่ง  ฉาว   นายทหารหนุ่มชาวมณฑล  ยู้หนัน  นามว่า  สี่ เจิ่น จิง เป็นคนมีนิสัยชอบล่าสัตว์  วันหนึ่ง สี่ เจิ่น จิง  ขึ้นไปล่าสัตว์บนภูเขาสามารถยิงลูกกวางตัวเล็ก ๆ ได้ตัวหนึ่ง   ขณะที่เขากำลังจะเข้าไปเอา  ก็มีแม่กวางตัวหนึ่งวิ่งอย่างสุดชีวิตตรงเข้ามาหาลูกกวางน้อยทันที มันค่อย ๆ ใช้ลิ้นเลียบาดแผลที่ถูกธนูปักคาอยู่  ด้วยความระทมใจ   สักครู่เดียวแม่กวางก็ล้มลงขาดใจตาย        ทหารหนุ่มนักล่าได้แบกเอากวางทั้งแม่และลูกกลับไปด้วยความฉงนสงสัย  ไม่เข้าใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเลย

         ครั้นถึงบ้าน สี่ เจิ่น จิง จึงจัดแจงเตรียมชำแหละเนื้อกวางไปทำอาหาร  ทันทีที่ผ่าหน้าอกแม่กวาง  หนุ่มนักล่าก็ต้องตกตะลึงที่เห็นลำไส้ของมันขาดเป็นท่อนเล็กท่อนน้อย  ส่วนตับก็แตกสลายเละไปหมด ภาพที่ปรากฏต่อหน้ามันช่างน่าเวทนา   จนไม่อาจหาคำพรรณนาได้   นายทหารหนุ่มร้องไห้ฟูมฟายพร่ำรำพันแต่ว่า “ไม่น่าทำเลย ........ไม่น่าทำเลยจริง ๆ”   ด้วยความเศร้าโศกเสียใจอย่างสุดซึ้งเขาหักคันธนูกระชากสายจนขาดสะบั้น แล้วตั้งปณิธานอย่างแน่วแน่ว่า “นับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปตลอดชีวิต  เราจะไม่ล่าสัตว์” ไม่ว่าสัตว์อะไรก็ตาม ต่างก็เกิดมาบนโลกด้วยความรักความผูกพันกันระหว่างแม่ลูก  ถึงคราวที่ชีวิตใดชีวิตหนึ่งต้องถูกพรากให้ตายจากกันไป  มันเป็นเรื่องน่าเศร้าสลดเพียงใด    

   ดูเอาเถิด........ดวงใจของแม่กวางที่รักลูกจนไม่ยอมหนีเอาตัวรอด  ต้องเห็นภาพลูกน้อยถูกฆ่าตายไปต่อหน้าความเจ็บปวดทุกข์ระทมใจสุดอาลัยอาวรณ์     มันช่างมากมายท่วมท้นขนาดไหนกัน  ถึงกับทำให้ภายในของแม่กวางต้องแหลาสลายจนสิ้นใจตายตามลูกไป  สำหรับคนที่มีหัวใจแล้วในโลกนี้ยังจะมีเรื่องเศร้าใจไปกว่านี้อีกไหม ?  ทหารหนุ่ม สี่ เจิ่น จิง  ได้รับราชการต่อมาจนกระทั่งได้เป็นนายเภอ   จนกระทั่งปลายรัชสมัย  จิ่ง ฉาว  บ้านเมืองวุ่นวายยุ่งเหยิง นายเภอ  สี่ เจิ่น จิง   จึงลาออกจากราชการแล้วเดินทางติดตามท่านนักพรตอู่เมิ่ง  เพื่อฝึกฝนปฏิบัติธรรม

         ท่าน สี่ เจิ่น จิง  บำเพ็ญธรรมอยู่บนภูเขาด้วยความตั้งใจจนกระทั่งอีก ๒ ปีต่อมา บนเทือกเขา ซีซานมณฑล หง โจว ท่านก็ได้สำเร็จธรรมรู้แจ้งในสรรพสิ่ง แล้วจึงออกจาริกเผยแพร่หลักธรรมฉุดช่วยสาธุชน  และสั่งสอนอบรมคนชั่วให้กลับตัว

แม้ว่าท่านได้ล่วงลับดับขันธ์ไปแล้ว  แต่ชื่อเสียงเกียรติคุณและบุญญาภินิหารที่คอยให้ความช่วยเหลือแก่เวไนยสัตว์ผู้ทุกข์ยากกลับยิ่งเลื่องลือระบือไกล  จวบจนถึงรัชสมัยราชวงศ์ ซ้ง ท่าน สี่ เจิ่น จิง ได้รับการยกย่องสถาปนาขึ้นเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีพระนามว่า 

 “เมี่ยว จี้ เจิ่น จิง”