นั่งสมาธิท่ามกลางสรรพเสียง
หลือต้งปิน
การนั่งสมาธิสำคัญที่ใจนิ่งสงบ เมื่อใจนิ่งสงบแล้วเสียงต่าง ๆ ก็จะเงียบสงบไปเอง แต่ถ้าใจยังฟุ้งซ่านไม่ยอมสงบ ต่อให้นั่งขัดสมาธิทั้งวัน แม้ไม่มีเสียงอะไรรบกวน ใจก็เหมือนตกอยู่ท่ามกลางเสียงต่าง ๆ ยากที่จะเข้าถึงสมาธิได้
การฝึกสมาธิ ใช่ว่าจะต้องนั่งสมาธิอยู่แต่ในห้องที่เงียบสงบเท่านั้น แต่ควรฝึกนั่งสมาธิท่ามกลางศัพท์สำเนียงต่าง ๆ เพื่อจะได้ทดสอบจิตใจของตนว่าสงบหรือไม่ หากไม่ฝึกสมาธิท่ามกลางสรรพเสียง เอาแต่ค้นหาสมาธิจากสถานที่วิเวกเพียงอย่างเดียว เมื่อไปนั่งสมาธิในที่มีเสียงจากภายนอกแทรกเข้ามา สมาธิก็จะแตกทันที แล้วในชีวิตประจำวัน จะหาวันที่เงียบสงบได้ที่ไหนเล่า ? ถ้าสามารถนั่งสมาธิในท่ามกลางศัพท์สำเนียงต่าง ๆ จนได้สมาธิ ต่อไปเมื่อได้นั่งสมาธิในที่วิเวกก็จะเข้าถึงสมาธิได้ง่าย การปฏิบัติธรรมจะต้องหมั่นทำบุญให้ทานด้วย หากนั่งสมาธิอย่างเดียว ก็เพียงช่วยให้สุขภาพแข็งแรงเท่านั้น และการกินอยู่ก็ควรจะเรียบง่าย อย่าหมกมุ่นอยู่กับธุรกิจการค้าจนเกินไป ซึ่งจะทำให้สุขภาพจิตเสื่อมเร็วขึ้น
ทุกเช้าค่ำถ้าได้หยุดงานชั่วคราว ปล่อยวางทุกอย่างแล้วนั่งสมาธิสัก 30 นาที จะเกิดประโยชน์ต่อจิตวิญญาณของตนไม่น้อย (ท่านั่งสมาธิที่ชาวจีนนิยมกัน คือ มือทั้งสองข้างวางคว่ำบนเข่าทั้งสอง นั่งตัวตรง ปล่อยร่างกายตามสบายไม่เกร็ง สวมใส่เสื้อผ้าที่หลวมไม่รัดรูปเกินไป แล้วหลับตาใจเพ่งที่จิตวิญญาณตั้งอยู่ คือหว่างหัวคิ้วทั้งสอง ปากบริกรรม ออนี้ถ่อฮุก ออนี้ถ่อฮุก .....ไปเรื่อย ๆ)
