ชีวประวัติเทวดาเฉิน
ข้าพเจ้าแซ่เฉิน เกิดที่หมูบ้านอันผิง เมืองไถหนาน มณฑลไต้หวันกำพร้าพ่อแม่แต่เด็ก คุณอากับอาสะใภ้จึงนำไปชุบเลี้ยงเหมือนลูก ซึ่งข้าพเจ้าก็ให้ความเคารพนับถือดุจบิดามารดา
เนื่องจากคุณอามีฐานะยากจน ทุกวันจึงต้องไปตกปลาที่ชายฝั่ง เมื่อได้ปลามาก็นำไปขายที่ตลาดได้เงินมาเล็ก ๆ น้อยๆ พอเลี้ยงชีพไปวัน ๆ ข้าพเจ้าตั้งแต่เด็กได้ติดตามคุณอาไปตกปลาที่ชายทะเลทุกวันจนโตเป็นหนุ่ม
วันหนึ่งในฤดูร้อน มีวัยรุ่นกลุ่มหนึ่งได้พากันไปเล่นน้ำที่ชายทะเล ในกุลุ่มนั้นมีวัยรุ่นคนหนึ่งแซ่หลี่ เนื่องจากว่ายน้ำไม่แข็ง จึงถูกกระแสน้ำพัดพาไปกลางทะเล ขณะที่กำลังจะจมมิจมแหล่ กลุ่มวัยรุ่นที่เห็นเหตุการณ์ต่างตกใจมากแต่ไม่มีใครกล้าลงไปช่วย ได้แต่ร้องว่า “ช่วยด้วย ช่วยด้วย มีคนจมน้ำ” พอดีบังเอิญขณะนั้น ข้าพเจ้ากำลังตกปลาอยู่ที่บริเวณนั้น เมื่อได้ยินเสียง โดยไม่ได้คำนึงถึงชีวิตตนเอง ได้รีบกระโดดลงทะเลว่ายไปหาเด็กวัยรุ่นที่กำลังจะจมน้ำ แล้วนำตัวขึ้นมาบนฝั่งได้อย่างปลอดภัย นี่เป็นการช่วยชีวิตคนครั้งแรกซึ่งข้าพเจ้ามีความภาคภูมิใจมาก
อยู่มาคืนหนึ่ง ขณะที่ข้าพเจ้าตกปลาเสร็จกำลังจะเดินทางกลับบ้าน ได้พบเด็กหลงทางคนหนึ่งกำลังร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่ที่ชายหาด ข้าพเจ้าจึงเดินเข้าไปสอบถาม เด็กน้อยตอบทั้งน้ำตาว่า ตอนกลางวันได้มาจับปลาเล่นที่นี่กับเพื่อนเด็กอีกสองคน แต่พอใกล้ค่ำเพื่อนสองคนนั้นบอกว่า จะเอาลูกปลากลับไปก่อนแล้วค่อยมาพากลับบ้านด้วยกัน แต่ไม่ทราบทำไมไปแล้วไมมาอีก นี่ก็มืดค่ำแล้ว ไม่รู้ทางที่จะกลับบ้าน จึงมานั่งร้องไห้อยู่ที่นี่ ข้าพเจ้าฟังแล้วเกิดความสงสาร จึงถามถึงที่อยู่แล้วก็พาเด็กน้อยไปส่งถึงบ้าน และตักเตือนว่าเธอยังเด็กทีหลังอย่าไปเล่นไกล ๆนะ เดี๋ยวจะหลงทางอีก นี่เป็นการช่วยคนครั้งที่สอง ซึ่งข้าเพเจ้าภูมิใจมาก
ต่อมาวันหนึ่งในฤดูหนาว ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังตกปลาอยู่ที่ชายฝั่ง ท้องฟ้าได้เกิดมืดครึ้มขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วมีลมพายุพัดโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ขณะนั้นในทะเลมีเรือเล็ก ๆ ลำหนึ่งกำลังตกปลาอยู่เช่นกัน เมื่อเกิดลมพายุขึ้นอย่างฉับพลัน จึงกลับเข้าฝั่งไม่ทัน ด้วยความตกใจคนในเรือจึงทำอะไรไม่ถูก ครู่เดียวเรือลำน้อยก็ถูกคลื่นลมซัดจนล่ม ในเรือนั้นมีคนอยู่สองคน ต้องลอยคออยู่ในทะเลอันบ้าคลั่ง ข้าพเจ้เห็นเหตุการณ์คับขันเช่นนั้น เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นมีใครอยู่ในที่นั้น เห็นแต่เรือเล็ก ๆ ลำหนึ่งถูกทิ้งอยู่บนชายหาด ข้าพเจ้าจึงตัดสินใจใช้เรือน้อยลำนั้น พายฝ่าอันตรายไปช่วยคนทั้งสองขึ้นจากทะเลกลับขึ้นฝั่งได้อย่างปลอดภัย
เนื่องจากเหตุการณ์ครั้งนั้น ข้าพเจ้าต้องอยู่ท่ามกลางลมฝนอันหนาวเย็นเป็นเวลานาน จึงเกิดป่วยไข้อย่างกะทันหัน นานวันเข้าก็ยิ่งทรุดหนัก ในที่สุดจึงได้ตายจากโลกมนุษย์
เมื่อวิญญาณไปถึงยมโลก ยมบาลได้ตรวจบัญชีบาปบุญพบว่าข้าพเจ้าได้เคยช่วยคนครั้งใหญ่ถึงสามครั้ง อันเป็นมหากุศล ทั้งการช่วยผู้อื่น กลับทำให้ตนเองต้องเสียชีวิต น่าชมเชยสรรเสริญ จึงรายงานไปที่สวรรค์เบื้องบน สวรรค์เบื้องบนจึงกรุณาให้ไปจุติในเทวภูมิ (สวรรค์)