เน่า

ชายหนุ่มคนหนึ่ง ทุกคนชี้หน้าว่าเป็นลูกอกตัญญูที่แสนเลว เขาหยาบช้าสามานย์ ติดการพนัน เหล้าบุหรี่ ยาอี ยาบ้า ทุกอย่าง ตั้งแต่เริ่มรุ่น เขาเกิดได้ไม่กี่วัน พ่อก็หนีไปม่รับผิดชอบ แม่ขายผักผลไม้เลี้ยงดูเขาด้วยความยากลำบากมายี่สิบกว่าปี

เช้าวันหนึ่ง เหมือนอย่างเคย เขาเดินโคลงตัว เอานิ้วหัวแม่มือเกี่ยวหอบกระเป๋ากางเกงสองข้าง สยายผมสีแดงประบ่า เดินเข้ามาในตลาด

ยื่นมือไปตรงหน้าแม่ พูดเหมือนตะคอกขู่เข็ญว่า “สองร้อย”

เช้าวันนั้น ฝนตก ขายไม่ดี แม่ตอบว่า “ยังไม่มี” ลูกยืนยันคำเดิมว่า “สองร้อย”

แม่ก้มหน้า ซ้ำใจ อับอายเพื่อนแม่ค้าที่แอบชำเลืองกัน

ลูกค้าคนหนึ่งเห็นมะเขือเทศสดกองใหญ่แต่ไกลจึงเดินครงเข้ามาถามว่า “โลละเท่าไหร่จ๊ะ”

แม่ตอบว่า.. “มันเน่า อย่าเอาเลย”

ลูกค้าสะกิดใจ เงยหน้ามองดูชายหนุ่ม แล้วรีบเดินเลี่ยงไปโดยเร็ว “สองร้อย” ลูกชายตวัดมือที่ยื่นอยู่... แม่ยังคงก้มหน้าเฉย ลูกโมโหหิว ชี้หน้าด่าแม่ว่า “..กูไม่น่าเกิfมาเป็นลูกมึงเลย” แล้วฮึดฮัดจากไป

อึดใจ มีคนวิ่งเข้ามาร้องบอกว่า “ลูกป้าถูกรถชนตาย”

แม่กระโจนลงจากแผงขายผัก ถลาไปที่ถนนใหญ่ เห็นลูกนอนคว่ำหน้าเลือดอาบ แม่ร้องสุดเสียง ฟุบลงกอดลูก พยายามจะพลิกตัวลูกให้หงายขึ้น แต่..กำลังของแม่คนเดียวทำไม่ได้หรอก!

แม่ทำได้แต่คร่ำครวญ อ้อนวอนลูกว่า “ชาติหน้าเกิfมาเป็นลูกแม่อีกนะ ชาติหน้าเกิดมาเป็นลูกแม่อีกนะ”

มะเขือเน่า เราไม่ซื้อ หรือไม่ขาย

ย่อมทำได้ มิใช่ลูก ที่ผูกมัด

ลูกดีชั่ว จนตัวตาย ขายไม่ขาด

ไม่อาจปัด สลัดมีด กรีดกลางใจ