หลงในหลง

พระพุทธจี้กง

      หลงเอยหลงเอย! แล่นมาแล่นไป,            หลงเอยหลงเอย!มองมาดูไป,

หลงเอยหลงเอย!บำเพ็ญมาทำไม,                        หลงเอยหลงเอย!เดินมากลับไป,

ไม่หลงก็ไม่หลง!ดื่มมาดื่มไป,                             ไม่หลงก็ไม่หลง!ยั่วมาก็เสพไป,

ไม่หลงก็ไม่หลง!กระโดดมาก็เต้นไป,                   ไม่หลงก็ไม่หลง!ตีมาก็ด่าไป,

ฮาฮ้า! นี่คือสิ่งที่ชาวโลกพูดว่า “ไม่หลง” ดังนั้น ใจคนไม่โบราณแล้วจะหัวเราะเยาะคนจนแต่ไม่หัวเราะคนขายตัว หัวเราะเยาะนักปราชญ์แต่ไม่หัวเราะเยาะนักโกง เป็นเช่นนี้แล้วชาวโลกทำเองก็รับไปเอง หัวเราะเยาะตนเองก็รับภัยเอง

           ดังนั้น คนงมงายเทียบกับคนไม่หลงดีกว่า เพราะคนงมงายยังสามารถไปรับความสุขของกายใจที่ใสสงบ ได้รับที่พื่งทางใจ ได้รับความสุขที่ไม่ติดขัด ไม่ต้องรับสุขจากวิบากกรรมที่วงเวียนวัฏฏสงสาร

           แต่ชาวโลกที่หลงใหลไม่รู้ว่า ชีวิตมนุษย์อยู่ไม่นาน วัตถุในล้วนปลอมเที่ยวหลงใหลกับการเสพสุขของกายสังขาร จนไม่เลือกวิธีการ สร้างโทษไว้มหาศาลเป็นการเพิ่มพูนทุกข์ให้กับตนเอง เพิ่มความเศร้าให้กับครอบครัวเพิ่มความรับผิดชอบแก่ประเทศชาติ อย่างนี้หาใช่ว่าไม่หลงใหลแต่เป็นการหลงจนไม่รู้สึกตัวตื่น ชาวโลกจงเข้าใจเอย!