กลอนชีวิต

     ชีวิตดุจภาพลวงตา ดุจฟองน้ำดุจน้ำค้างดุจไฟฟ้า

        เวลาผ่านรวดเร็วดุจลูกไฟจากหินตะบันไฟ ตะวันตกเขาชั่วเวลาดีดนิ้ว

        ใบหน้าที่ยิ้มแย้มเมื่อหลายปีก่อน ฉับพลันเมฆดำทมึนก็ปกคลุมว่ากลับบ้านเก่า

        พริบตาเวลาก็ผ่านพ้น เมื่อหลุดมือทำไมจะไม่ลาลับ

        เมื่อไม่เอาจิตแท้บำเพ็ญให้ตื่นกลับ ก็จะหลงทางไม่รู้ทิศ

        ที่สุดชีวิตเหมือนผู้เดินทาง แค่พริบตาตะวันก็บ่ายคล้อยแล้ว

        เป็นสิ่งที่ข้าเคยประสพผ่าน ยามเด็กเห็นเลือนลาง อยู่ตรงหน้า

        วันวานเจ็บปวดที่พ่อแม่คืนสู่ยม โลก ตนเองก็หมุนเวียนมาเป็นลูกหลาน

        ข้าร้องไห้ถึงบิดามารดาก็ไปแล้ว ลูกหลานข้าๆ ก็จำจาก

        ที่สุดชีวิตคนยากจะคะเน มีคนเฒ่าไหนไม่ต้องร่ำลา

        มีความมุ่งหวังเวลาก็ผ่านไปเปล่าๆ เหมือนกับว่ามีที่นาแต่ก็ปล่อยให้รกร้าง

        มีเงินมากไร้ประโยชน์กลายหลงไหลที่ไหนได้สูญเสียโอกาสไป

        ยากที่จะให้เวลาหวนกลับคืน ยามเจริญรุ่งเรืองใครทะนงเหมือนได้ใจ

        จงจัดแจงอนาคตอย่าทอดทิ้ง