ลือต้งปิง (ลื่อโจ้ว)

ลื่อต้งปิง หรีอ ลื่อโจ้ว เกิด วันที่ 14 เดือนสี่ ในสมัยราชวงศ์ถัง เป็นคนเฉลียวฉลาดตั้งแต่เด็ก เคยไปสอบจิ้นซื่อสองครั้ง แต่สอบตก ตอนอายุ 64 ได้ท่องเที่ยวพเนจรไปทั่วระหว่างพักอยู่ในโรงเตี๊ยมเมืองหันเอ้อ เผอิญได้พบกับอาจารย์ฮั่นจงหลี คนทั้งสองสนทนาเรื่องธรรมะอย่างถูกอัธยาศัย ลื่อต้งปิงทอดถอนใจว่า ชีวิตช่างอาภัพ สอบจิ้นซื่อไม่ได้สักครั้ง ฮั่นจงหลีเอาหมอนในย่ามยื่นให้ พร้อมกับกล่าวว่า “เจ้าจงหนุนหมอนใบนี้ จะทำให้ทุกอย่างสมหวัง” ลื่อต้งปิงจึงเอาหมอนหนุนศรีษะและหลับไปไม่รู้ตัว ขณะนั้นเจ้าของโรงเตี๊ยมกำลังนึ่งข้าวเกาเหลียงอยู่ ลื่อต้งปิงได้ฝันว่า ชั่วครู่เดียวชีวิตขึ้น ๆ ลง ๆ เปลี่ยนแปลงมากมาย ตั้งแต่สอบได้จิ้นซื่อ เป็นนายอำเภอเมืองลั่วหยังได้เลื่อนตำแหน่งหลายครั้ง กระทั่งเป็นแม่ทัพรบชนะข้าศึก มีอำนาจวาสนา มั่งมีศรีสุข 50 ปี เป็นอัครมหาเสนาบดี 10 ปี ต่อมาถูกปลดออกจากตำแหน่ง ชีวิตตกระกำลำบาก เมื่อตื่นขึ้นฮั่นจงหลีกล่าวว่า “เกาเหลียงยังไม่สุก ฝันจบชั่วชีวิต” ลื่อต้งปิงกล่าวอย่างแปลกใจว่า “อาจารย์รู้ความฝันของผมด้วยหรือ” ฮั่นจงหลีกล่าวว่า “ชีวิตของคนก็เป็นเช่นนี้แหละ” ลื่อต้งปิงจึงปลงตกเรื่องลาภยศโดยปวารณาเป็นศิษย์ของฮั่นจงหลี ฮั่นจงหลีได้นำลื่อต้งปิงไปบำเพ็ญเพียรที่เขานกกระเรียนและถ่ายทอดเคล็ดลับทุกอย่างแก่เขา กระทั่งบำเพ็ญสำเร็จเป็นหนึ่งในแปดเซียน