ปฐมบทนำสังวร เผยแผ่เทวราชโองการ

เนื่องด้วยหลักธรรมมนุษย์อยู่ชิดใกล้ หลักธรรมเทพเจ้าแสนห่างไกล บุญญาธิการของเทพเจ้าแม้จะสูง แต่สัมผัสจับต้องไม่ได้ง่ายเลย ทำให้เหล่าบัณฑิตไม่ค่อยจะกล่าวถึง

ข้าพเจ้าแม้เชื่อมั่นผีสางเทวดามีจริง แต่ไม่กล้าพูดจาเพ้อเจ้อ แม้ได้ยินได้ฟังเรื่องลี้ลับมานาน ได้ฝันถึงเรื่องแปลกๆ ก็บ่อย มีแต่เก็บไว้ในใจ ไม่กล้าเล่าให้ใครฟัง เพราะขาดหลักฐานมายืนยัน

บัดนี้ เพื่อนข้าพเจ้าท่านหนึ่ง ชื่อ พันจุ๊พอได้นำหนังสือเทวราชโองการมาให้ข้าพเจ้าช่วยเขียนบทนำ หนังสือเล่มนี้ได้บันทึกถึงสภาพการณ์ของขุมนรกต่างๆ อย่างเช่น เจ้าหน้าที่เฝ้าประตูตำหนัก สะพานนรก ลานพิธี แม่น้ำ หนองน้ำเครื่องลงทัณฑ์พัศดี และนักโทษนรก รวมถึงคุกนรกต่างๆทั้งหลายเหล่านี้ ตรงกับที่ข้าพเจ้าเคยฝัน เรื่องกฎแห่งกรรมผลกรรมจะเร็วหรือช้า จะปรากฏในโลกปัจจุบันหรือในปรโลกล้วนมีสิ่งยืนยัน

หนังสือได้บันทึกถึงอานิสงส์ของกุศลกรรม บางคนได้เกิดเป็นเทวดา บ้างก็มีอายุยืนพูนสุข บ้างก็ร่ำรวยเรืองนาม สุดแท้แต่บุญที่สั่งสม หนังสือเล่มนี้ ยังได้บันทึกถึงผลของวิบากกรรมในนรก ผีนักโทษนอกเสียจากถูกจับไปนาบติดกับเสาทองแดงซึ่งมีไฟสุมจนร้อนละอุแล้ว ยังมีนรกใหญ่น้อยรวมหนึ่งร้อยสามสิบแปดขุม ไว้สำหรับพันธนาการเหล่าวิญญาณบาป วิบากกรรมที่ปรากฏเร็วจะเกิดกับตัวเองปรากฏช้าจะตกถึงลูกหลาน บ้างได้รับกรรมหลังจากเจ้าตัวเสียชีวิต บ้างก็ถูกทำโทษจองจำเมื่อตัวเองยังมีชีวิตอยู่ สิ่งนี้เรียกว่ากรรมปัจจุบันทันด่วนกฎแห่งกรรมมีจริง ใช่ว่าต้องปรากฏในชาติหน้าเสมอไปหนังสือเทวราชโองการเล่มนี้ ท่านจะดูแคลนเสียมิได้

ใจมนุษย์เราน่ากลัวจนยากที่จะหยั่งรู้ บ้างก็นับถือเทวราชโองการบ้างก็ปฏิเสธเทวราชโองการ มีคนแนะนำเผยแผ่หนังสือเทวราชโองการ ก็มีบางคนออกมาขัดขวางการเผยแผ่ แต่ในหนังสือเทวราชโองการมีบทพิสูจน์ให้เห็นว่า ผู้ใดเผยแผ่เทวราชโองการ ผู้นั้นมักได้ขึ้นสวรรค์ผู้ใดขัดขวางการเผยแผ่ ผู้นั้นมักต้องตกนรก บางท่านเคยฝันว่าไปพบยมบาลในนรก สิ่งที่เขาฝัน ไม่ว่าตำหนัก แผ่นป้ายจารึก เครื่องพันธนาการ ผู้ถูกลงทัณฑ์เป็นต้น ล้วนตรงกับหนังสือเล่มนี้ที่ได้บันทึกไว้ นี่แสดงว่าหนังสือเทวราชโองการเล่มนี้เป็นของจริง

เมื่อท่านอื่นที่เคยฝันถึงนรก กล้ามาตีพิมพ์ในหนังสือเล่มนี้ ข้าพเจ้าก็เคยฝันถึงนรกเช่นกัน ใยไม่กล้ามาตีพิมพ์ในหนังสือเล่มนี้ เม่อื คดิ เชน่ นขี้ า้ พเจา้ จะเลา่ ความฝนั ของขา้ พเจา้ให้ทุกท่านทราบ ณ บัดนี้

เมื่อปีเจี่ยซืน (ค.ศ.1824) รัชกาลเต้ากวน (ค.ศ.1821-ค.ศ.1850) หลังวันไหว้บ๊ะจั่งสามวัน คืนนั้นข้าพเจ้าได้ฝันว่าเจ้าหน้าที่ศาลยมบาลเมืองได้มาเรียกข้าพเจ้าไปเขียนหนังสือและนำข้าพเจ้าเข้าทางประตูด้านข้าง ข้างในดูมืดสลัววังเวงแตกต่างจากโลกมนุษย์เรา พอเข้าประตูก็พบผีใหญ่ (ยมทูต)สี่นาย หน้าตาดุร้าย ลิ้นยาว ตัวสูงประมาณสิบห้าฟุต ล้วนใส่หมวกขาว ชุดขาว มือถือป้ายหมายเรียก กำลังจะเดินไปข้างนอก

ยมทูตทั้งสี่เห็นข้าพเจ้า คงห่วงข้าพเจ้าเกิดการหวาดกลัว เลยรีบหันหน้าเข้าหากำแพง หลีกให้ข้าพเจ้าเดินผ่านมาถึงหน้าห้องโถงใหญ่ ในห้องโถงมีโต๊ะทำงานเล็กๆตรงกลางตั้งหนึ่งชุด สองข้างจัดวางไว้ข้างละชุด บนโต๊ะทำงานทั้งสามล้วนมีสมุดบัญชีเล่มใหญ่วางอยู่ ในสมุดบัญชีได้บันทึกชื่อคน และแต้มด้วยหมึกแดง เมื่อข้าพเจ้าเดินผ่าน ณสถานที่นี้ เจ้าหน้าที่ล้วนให้การอารักขา ข้าพเจ้ากลัวรบกวนพวกเขาทำงาน เลยเดินผ่านสถานที่นั้นโดยเร็ว เดินมาถึงสถานที่อีกแห่งหนึ่ง รูปแบบห้องหับสองข้างมืด ตรงกลางสว่าง ห้องกลางเป็นห้องโถงใหญ่ กว้างขวางโอ่อ่า หน้าห้องแขวนแผ่นป้ายขวาง จารึกอักษรว่า มนุษยธรรมประจักษ์ข้าพเจ้ามองไกลถึงด้านหลัง เห็นห้องโถงลึกวิเวก ส่วนหลังบ้านยิ่งลึกกว่า ในเวลานั้นท่านยมบาลเมืองกำลังนั่งตรวจเอกสาร มีเลขาอาลักษณ์ยืนอยู่สองข้างคอยรับใช้ สภาพการไม่ต่างจากโลกมนุษย์ ข้าพเจ้าดูเพลินๆ อยู่ พลันมีอาลักษณ์ท่านหนึ่งเดินออกมา นำข้าพเจ้าไปยังนอกหน้าต่างห้องขวามือ แล้วปลดป้ายที่แขวนอยู่บนกำแพงห้อง ชี้ให้ข้าพเจ้าดูบนป้ายเขียนกลอนคู่ไว้ สำหรับโอวาทเหล่าผู้ใต้บังคับบัญชา อาลักษณ์ท่านนั้นเล่าให้ข้าพเจ้าฟังว่า ท่านยมบาลเมืองสั่งให้ทำความเข้าใจ และคัดลอกบทกลอนนี้ไว้ บทกลอนเขียนว่า

ผู้ซื่อสัตย์มาถึงที่นี่ ควรพูดแต่ข้อเท็จจริง

สาธุชนมาถึงที่นี่ จิตควรมีแต่มโนธรรม

เมื่อข้าพเจ้าทำความเข้าใจกับบทกลอนเรียบร้อยแล้วก็เดินทางต่อไป เห็นข้างหน้าที่แห่งหนึ่งมีหลุมกว้างใหญ่คล้ายสระน้ำที่แห้งขอด ภาพในหลุมมืดสลัวๆ ในนั้นมีนักโทษมากมาย บ้างสองมือถูกตรึงไว้กับกระบองไม้อันใหญ่บ้างก็ผูกติดกับศิลาปลา บ้างก็ตรวนติดกับขอนไม้ใหญ่ มีนักโทษที่ถูกจองจำแบบนี้เต็มไปหมด ข้าพเจ้าละจากที่นี้วกไปทางซ้ายถึงอีกตึกหนึ่ง เห็นประตูปิดไว้ ข้าพเจ้าจะเปิดประตูดูสภาพข้างใน แต่ถูกเจ้าหน้าที่นำทางขัดขวางไว้ กำชับห้ามดูเด็ดขาด และคะยั้นคะยอจะรีบส่งข้าพเจ้ากลับ ดูเหตุการณ์เช่นนี้เชื่อว่าข้างในคงมีอะไรที่ไม่อยากให้ใครเห็น ข้าพเจ้าเลยทำตามคำแนะนำของเจ้าหน้าที่เดินทางกลับ

เมื่อมาถึงสถานที่อีกแห่งหนึ่ง มีทหารมาคอยต้อนรับสถานที่แห่งนี้ผู้คนพลุกพล่าน ข้าพเจ้าสังเกตเห็นว่าผู้คนที่นี่ต่างถือถ้วยชามดื่มกิน เวลานั้นข้าพเจ้ารู้สึกหิวน้ำมากก็อยากเข้าไปดื่มด้วย แต่ถูกเจ้าหน้าที่ทหารขัดขวางไว้และรีบส่งข้าพเจ้าออกจากประตูวัง ข้าพเจ้าหันศีรษะกลับไปดูอีกที ปรากฏประตูวังถูกปลดไปแล้ว ข้างนอกประตูสีแดงนี้ มีลูกหลานญาติพี่น้อง และมิตรสหายของข้าพเจ้า มาคอยต้อนรับอยู่หน้าประตู ชัยภูมิหน้าประตูนี้กว้างยาวประมาณหนึ่งลี้ (ครึ่งกิโลเมตร) ตรงประตูออกไปจะพบเห็นสะพานไม้ ใต้สะพานไม้เป็นแม่น้ำที่สีน้ำดำเหมือนสีหมึก น้ำเชี่ยวไหลกราด ข้าพเจ้าจูงลูกหอบหลานเดินข้ามสะพานไปพร้อมกัน ผู้มาส่งต่างตะโกนจากข้างหลังว่า อย่าหันกลับมาเป็นอันขาด! พอลงจากสะพานจะเห็นหอสูงราว 20 ฟุตจีนอยู่หอหนึ่ง บนหอมีประตูกลมและมีผู้คนมากมายยืนมองดูอยู่ ข้าพเจ้าอยากเข้าไปดูบ้างแต่ผู้คนเหล่านั้นล้วนไม่อนุญาต เมื่อข้าพเจ้าคิดจะกลับบ้านแต่ไม่ทราบว่าจะกลับทางไหน ได้รับการชี้แนะ ทันใดนั้นพลันตกใจตื่นจากฝัน

เรื่องที่ข้าพเจ้าฝัน อาจแตกต่างจากท่านอื่นๆ ที่บันทึกอยู่ในหนังสือเล่มนี้ เรื่องราวอาจจะแตกต่าง แต่เป็นหลักธรรมเดียวกัน ท่านจะเชื่อถือบุญญาธิการของเทพเจ้าผีสางเทวดาก็ดี หรือจะซาบซึ้งถึงคำสอนในเทวราชโองการก็ดี การที่สามารถพิมพ์หนังสือเล่มนี้ออกเผยแผ่ ตักเตือนผู้คนอย่าทำบาป ลูกหลานทุกๆ ชาติต้องได้รับอานิสงส์อย่างแน่นอน เพราะหนังสือเทวราชโองการได้บันทึกบทพิสูจน์ให้ทราบแต่ต้นนานแล้ว

หยังกั๋วจื้อเล่าเรื่องในฝันเป็นปฐมบท

เดือนอ้าย ปีเจี่ยเฉิน (ค.ศ.1844) รัชกาลเต้ากวน

(ค.ศ.1821-1850)