ภาษาดอกไม้
พุทธบุราณแห่งทะเลทักษิณ (หน้ำไห้โกวฮุก)
พระสูตรป้ออึงว่า “ชีวิตในโลก ภัยออกจากปาก ต้องระวังปากเหมือนระวังไฟ ไฟแรงลุกโพลง ก็เผาทรัพย์สินวอด ปากร้ายลุกโพลง ก็เผาอริยทรัพย์ทั้งเจ็ด สรรพสัตว์ทั้งหลายมีบาปออกจากปาก ดังนั้นปากจึงเป็นขวานทำลายตัว เป็นมีดดับชีพ” จะเห็นได้ว่า ผู้ฝึกพุทธะ แรกเริ่มต้องให้ความสำคัญกับกายวาจาและใจ ให้กรรมทั้งสามสะอาด ระหว่างกรรมทั้งสามนี้ที่ก่อกรรมมากที่สุดก็คือ “วจีกรรม”
“วจีกรรม” ก็คือปากที่ร้าย คำพูดที่เลวทราม คำด่าทอคนอื่น หรือไม่ก็เป็น “คำพูดตอแหล” ไม่มีก็พูดว่ามี พูดให้คลาดเคลื่อนจากความจริง “ลิ้นสองแฉก” พูดถูกให้เป็นผิด พูดกลับไปกลับมา หรือ “พูดมีเลศนัย” คำพูดที่คิดร้าย หลอกลวงคนอื่น เหล่านี้คือเมล็ดพันธุ์แห่งเวรกรรม ล้วนทำให้จมลึกอยู่กับบาป
คุณธรรมโบราณว่า “คนพูดกันส่วนตัวฟ้าได้ยินดังสายฟ้า แอบทำไม่ให้คนเห็น แต่ตาของพระเจ้าเหมือนไฟฟ้า” เพียงคำพูดคำเดียวก็สร้างบาปนับร้อย ๆ ชาติได้ จึงรู้ได้ว่าปากอาจสร้างกรรมเวรได้มหาศาล ผู้บำเพ็ญนอกจากฝึกพุทธะโพธิสัตว์ แล้วยังต้องฝึกวาจาภาษาดอกไม้ มีจิตใจที่กว้างขวางให้ทานอย่ามีความอิจฉา ถือสา ติดยึด หรือมีอวิชชาแล้วไปโจมตีส่วนตัว หรือเปิดเผยความไม่ดีของผู้อื่น ตลอดจนนินทาลับหลัง สร้างเรื่องข่าวลือ อันเป็นรากเหง้าเลวร้ายของจิต เรื่องไม่จริงก็ถ่ายทอดไป โดยกลัวว่าสังคมจะวุ่นวายไม่พอ ล้วนไม่สามารถแปรความชั่วเป็นความดี ให้จิตใจมีเมตตาช่วยผู้อื่น คิดหรือเอาบุญบารมีเอื้ออารีย์ต่อหมู่ชนโดยมีใจพร้อมเพรียงกับพวกเขาได้ คนพวกนี้ไปถึงที่ไหนต้องถูกประชาชนด่าประณามถูกขับไสไล่สง
พระสังฆนายกองค์ที่หกเว่ยหลางเคยกล่าวว่า “เขาผิดฉันไม่ผิด ฉันผิดก็มีโทษเอง” กับบุคคลผู้มีปัญญาจริง ต้องเป็นผู้ที่ไปหาบัณฑิตเสมอ ยกย่องความดีผู้อื่น อย่าได้วิจารณ์ตามใจชอบหรือทำลายล้าง ให้บำเพ็ญเริ่มจากวจีกรรม ทำจนกระทั่งกรรมทั้งสามสะอาด หากพบกับคนพาลดื้อดึง ให้รีบหวนมาสำรวจตน ดูความคิดว่ามีอคติหรือไม่ ทำใจให้บริสุทธิ์และพิเคราะห์กายใจกลับไปกลับมา จะต้องไม่ให้เกิดความผิดได้ง่าย การฝึกพุทธจริยะต้องพูดภาษาดอกไม้ กับผู้อื่นสิ่งทั้งปวงต้องหยุด บุญหรือบาป ควรที่จะเอาใจที่เป็นกุศลเพ่งดูแล้วเพิ่มอภัยยิ่งขึ้น เช่นนี้แล้วก็จะค่อย ๆข้ามพ้นโลกียโลกสู่สภาวะที่ไม่ติดขัดกีดขวางอีกต่อไป
เพราะฉะนั้นจึงพูดว่า คำพูดที่ดีก็เหมือนดวงประทีปกลางความมืดไฟจากประภาคารสามารถทำให้คนอบอุ่น เป็นเข็มทิศนำคนไปสู่ที่สว่าง คำพูด ที่ชั่วร้าย ศรพิษที่ทำร้ายจิตใจคน เหมือนมีดที่ทิ่มแทงเชือดเฉือนจนยากที่จะทนได้ ดังนั้นทุกคนจึงหลบหลีกโดยเกรงว่าจะไม่พ้น ผู้บำเพ็ญหากสามารสั่งสมภาษาดอกไม้ไว้ทุก ๆ ชาติ ย่อมได้รับบุญบารมีแห่งความเมตตา สามารถให้คนเชื่อถืออันเป็นที่พึ่งของประชาชน ทางกลับกันหากพูดจาไม่ดี คำพูดไม่เป็นความจริงแล้วยังขาดคุณธรรมด้วย เป็นผู้ไม่มีใจที่สมบูรณ์ก็ยากที่พูดให้คนเขายอมรับได้
ดังนั้นผู้บำเพ็ญต้องเคร่งครัดระวัง กาย วจี ใจ กรรมสามให้ดี ให้พูดจาส่งเสริมชาวบ้านไปสู่ธรรมะให้มาก พูดให้น้อยที่จะเป็นอุปสรรคต่อการบำเพ็ญเพียร ไม่พูดถูกผิด ไม่วิจารณ์คนอื่น ทำกรรมสามให้สะอาด ไม่ใช้กาย วจีและใจไปทำร้ายคนอื่น ไม่ทำให้คนอื่นเสียหายเพื่อประโยชน์ของตนทุกสิ่งให้เพ่งด้วยความเมตตาของพุทธจิต ก็สามารถที่จะสร้างความสัมพันธ์ได้มาก ทุกแห่งสมานฉันท์ ความสุขอยู่ชั่วนิรันดร์ โลกนี้มีแต่สันติภาพ
