โอวาทศักดิ์สิทธิ์

ไต้ฮงโจ้วซือ

หยิบฉวยอมฤตทิพย์หนึ่งกา

หยินหยางดุจเตาฟ้าฟืนไม้ถ่าน

ใครกันหนอขับเคลื่อนคุมรอบกาล

ฝึกสำเร็จจักรวาลฟ้าปางก่อน

ร้องตะโกนเชิญสุราบนเมฆขาว

ภูยอดหนาวแมนสรวงเมาคลื่นธาร

เหล่าเทพเซียนต่างแซ่ซ้องบรรพจารย์

ศิษย์อาจารย์ร่วมร้องรำบรรเลงเพลง

        พวกปุถุชนเหล่านั้นแต่ละคนจิตมืดบอด ดีเลวสองแพร่ง ไม่เลือกเดินเสียแต่เดี๋ยวนี้  ละทิ้งทางตรงนับถือทางชั่ว พวกนักการเมืองร้ายกาจดุจเสือ เป็นประชาชนก็เลห์เหลี่ยมดุจค่าง เป็นพ่อแม่ก็รักดุจแม่วัวเลียลูก  เป็นพี่น้องก็ขัดกันดุจสัมพันธ์นกกางเขน เป็นสามีภรรยากันก็ขาดแคลนความอาวุโสดั่งนกเยี่ยวนกเขา ผู้ใหญ่ผู้น้อยก็ขาดระเบียบการเหินฟ้าดั่งนกห่านป่า เป็นมิตรสหายก็ดีกันเหมือนเด็กน้อยทะเลาะกันตัวเองไม่ดีแล้วก็ยังอิจฉาคนที่ดี ตัวเองไม่มีความสามารถก็กล่าวร้ายคนที่มีความสามารถ เห็นผู้รักษาตนเป็นพวกโง่เขลาไม่เต็มบาท เห็นคนซื่อบริสุทธิ์เป็นคนเลวทราม เห็นผู้ที่คล้อยตามหลักธรรมเป็นผู้คดงอ เห็นการทำบุญสร้างกุศลเป็นเรื่องสูญเปล่า เห็นตระหนี่ถี่เหนี่ยวเป็นพวกกว้างขวาง เห็นพวกแปดเหลี่ยมมดเท็จเป็นผู้ดีชั้นสูง  เห็นพวกตบตาหลอกหลวงเป็นความสามารถ เห็นการทำทุจริตอาชญากรเป็นพวกเก่งกาจ เห็นพวกที่ปล่อยตัวตามอารมณ์เป็นพวกมีหน้ามีตา เห็นพวกผิดจารีตประเพณีเป็นพวกมีรสนิยม พวกที่ทำความชั่วไม่รู้จักหยุดก็ให้บังเอิญเคราะห์ดีไม่ต้องถูกโทษทัณฑ์ สร้างกรรมเวรนับไม่ถ้วน แอบอ้างโองการเพื่อหลบเลี่ยงการประหาร กาลขณะนี้ผู้ฉลาดและโง่เขลาล้วนเหมือนกันทั้งเจ้าทั้งคนร่วมกันโกรธ ฟ้าดินก็รับไม่ได้ จักต้องพบกับเบญจเคราะห์ที่ใกล้เข้าแล้ว ตะข่ายฟ้าคุมทั่วหมด แม้ตาจะห่างแต่ไม่รั้วไหล จะหลบพ้นหรือ จะทันรู้ตัวหรือ

        ที่โชคยังดีที่สิงศักดิ์ทิทธิ์ของสามศาสนา บรรดาอริยเจ้าและเหล่าพุทธะต่างเวทนาสงสารชาวโลกที่โง่เขลา แสดงธรรมแก่ผู้ซื่อสัตย์ให้เห็นเส้นทางใหม่ ให้โอกาสแก่ผู้ศรัทธา และก็เป็นบุญสัมพันธ์พิเศษที่ยิ่งใหญ่ของโลกนี้ ถ้าฟ้าไม่พิโรธใจคนก็ยิ่งเลวทราม ทางมารเผยปรากฎทางอริยก็ไม่เจริญคงจำยอมให้ติดตะข่ายฟ้าอย่างเคย สามารถไหมที่จะชวนสงฆ์ที่ศรัทธาอย่างอาตมา แต่มีวาจาดั่งหินไฟ มองตรงดั่งลมผ่านหู ขณะที่พุทธโพธิสัตว์ ฉุดช่วยผู้ทุกข์ยากนั้นจะบังเกิดใจมหาเมตตา มีมหาเวทนาทนต่อวาจาลวงที่ศิษย์อ้อนวอน โป้ปดมดเท็จเช่นเธออย่างไร ที่คาดหวังให้บรรดาศิษย์รักษาศีลตักเตือนกล่อมเกลาคน ทำสุดความสามารถเพื่อให้สามารถหวนคืนสู่จิตฟ้า ยิ่งหวังบัณฑิตผู้อ่านหนังสือ ที่น้อมตามวโรวาทจะประกาศมั่นในความสัมพันธ์ รักษาดั่งชีวิต ผู้คล้อยตามฟ้าก็รอดผู้ฝืนฟ้าก็ดับ การที่ปราชญ์อริยะตรากตรำบรรยาย ก็เพื่อพวกประชาชนที่โง่ๆ ซื่อๆ        ที่มืดมัวตาบอดได้อ่านหนังสือนั้นแล้วยังไม่รู้จัก ได้ฟังเรื่องนี้แล้วก็เหมือนนอนไม่รู้ตื่น โอ้ฟ้าให้กำเนิดประชาชนเหล่านั้น คุณธรรมโอบอ้อมอารี ความซื่อสัตย์ ความมีสัมมาคารวะและมีปัญญา โดยการแสดงออกข้างนอก ความสัมพันธ์ระเบียบวินัยต้องรู้จากจิตภายในเสมอทำให้เมื่อครั้งกระโน้นที่เอาความโอบอ้อมมากล่อมเกล่าให้มีความซื่อสัตว์เอาความซื่อสัตย์มาปฏิบัติเป็นหน้าที่ เจ้านายมีมารยาทบ่าวก็จงรักภักดีบิดาเมตตาบุตรก็กตัญญู สามีภรรยานับถือกันดุจตนบกพร่อง พี่น้องสมัครสมานเปรียบแขนขา มิตรสหายดีพร้อมดุจนายก้วงและยายเม่งการรู้จักเจียมตัวในฐานะผู้เยาว์ ชาวจีนเป็นศูนย์กลางที่พิชิตความซื่อตรงมีคารวะผ่อนปรน มีที่ต่ำที่สูง ทุกคนมีใจเป็นหนึ่ง คุณธรรมแปดปฏิบัติพร้อมเพรียงกัน ความแย่งชิงหยุดลง เหตุแห่งเคราะห์ภัยก็ไม่มี ความล้มป่วยก็ไม่มากร่ำกรายจะไม่ดีหรือ ถ้าอยากจะรู้ว่าดวงเคราะห์ภัยจะมลายสิ้นหรือไม่ ก็ลองสงบใจถามตนเอง หากยังไม่เชื่อเรื่องตอบสนองก็ขอทำใจดูอนาคต ว่าใครจะรอดบ้าง ใครจะอยู่บ้าง ขอบรรดาศิษย์ทั้งหลายตรึกตรองให้ลึกๆ เถิด