ผู้มีกุศลไม่เหมือนกิเลสชน

พุทธโอวาทจี้กง

ผู้มีกุศลไม่เหมือนกิเลสชน

ไอมงคลเต็มวิหารโต้ลมเย็น

ใจช่วยโลกควรสู่โลกปลดทุกข์เข็ญ

ไม่บำเพ็ญบารมีด้วยมีแล้ว

กิเลสเคราะห์เวิ้งว้างกลับขึ้นฝั่ง

ชื่อโด่งดังพริบตาว่างเปล่าเอย

ขอเตือนเจ้าสร้างบุญอย่านิ่งเฉย

จักสะเบยสร้างกุศลอยู่เสมอ

    ฮาฮา! ข้ามาอีกแล้ว คิดว่าข้าฟั่นเฟือน เสพสุราอยู่อ่าวเมฆขาว เด็กกี่คนผลัดเปลี่ยนกัน ถ้วยใหญ่จอกหนึ่งคำหนึ่งแห้ง ขับเหงื่อออกเต็มตัว ข่มขู่เซียนสองข้างเสียลั่น เฮ้ย เจ้าฟั่นเฟือนใช้ไม้ไหนกันแน่ ก่อนวันเกิดก็เมาแอ๋แต่เช้า ตอนนี้เมานิด ๆ กวักเมฆมาก้อนหนึ่ง ร่างเริงบันเทิงใจ สุขสันต์หรรษาไม่เล่นหมากรุก ไม่เคาะกระดานเมฆไม่ขับกลอนกวี หลับตาปี๋ สุดแต่ฟ้าดินจะถล่ม สุดแต่ฟ้าดินจะล่ม ล่องลอยเวิ้งว้าง เหมือนถูกลมพัดกระจาย เหมือนเปลวไฟม้วนเป็นควัน อี้.......กำลังเพลิน เพลินแล้วจะทำไม ก็ยังมีจันทร์เพ็ญกับลมเย็น เด็กทั้งสอง มั่วซั่วจริง ๆ แม้แต่เสียงที่ร้องเรียก ทำให้ตกใจตื่น ทิศตะวันตกแดนสวรค์แมนสรวงหนึ่ง แข็งขืนพลิกตัว ดวงอาทิตย์อยู่ตรงหัวพอดี ทางช้างเผือกระยิบระยับ ใยเมฆแพรวพราว สรรพเสียงอันเงียบสงบดังขึ้นมาทันที หนวกหูข้า ใจก็ฟั่นเฟือน พูด ๆ ๆ โอ้ยโย ไม่ได้ดูเวลา

    เหล่าศิษย์เอ๋ย ไม่ทันคิดต้นแขมขึ้น ถึงวันนี้หลายปีแล้ว เป็นด้วยใจคนมีอันตราย เซียนพุทธ โพธิสัตว์สงสารคนจะประสบภัยพิบัติ จึงได้ปล่อยเรือช่วยชีวิต สั่งสอนมนุษย์บรรยายอริโยวาทสอนคนให้สร้างสวัสดีมีชัย สอนคนสร้างบุญกุศล สอนคนให้ความสะดวก เธอดูพวกชายฉกรรจ์เหล่านั้น เห็นแต่แรกใจก็แน่วแน่ ที่ตรงก็ตรงเหมือนม้วนหนังสือ ที่แต่งตัวเรียบร้อย ที่ซื้อก็ซื้อธูปหอม ที่ตั้งก็ตั้งในศีลจุดเทียนธูป ก้มกราบเหมือนหกคะเมน ให้ปฏิญาณบอกกล่าว เมื่อเส้นทางยาวไกล ไม่เกรงกลัวลมในร้อนหนาว ไม่ยึดร่ำรวยมีจน ไม่ว่าทิศออกตกเหนือใต้ รักษาศีลกฏระเบียบ ไม่กล้าพลั้งเผลอ สอนคนก็อดทนที่บรรยายก็ล้วนอารีมีสัตย์มีมารยาทมีปัญญาและสัจจะ ที่ห้ามก็มีเที่ยวผู้หญิง การพนัน ดื่มสุรา สูบบุหรี่ เห็นพวกเธอทั้งชายหญิงล้วนยอมฟังตักเตือน เซียนพุทธโพธิสัตว์ต่างยินดี

    เพียงว่าธรรมของโลกไม่เสื่อมใจคนก็เจริญ ที่ไหนได้ ไม่กี่เดือน ปีครึ่งปี คิดถึงตอนเริ่มต้น ทุกอย่างเยี่ยมยอด ที่แย่มาก ๆ ก็พวกก่อน ๆ ที่เกี่ยงเลี่ยงด้วยกลัวจะพบภัยพิบัติ บ้างก็เกี่ยงเลี่ยงกลัวเสียทรัพย์ บ้างเกี่ยงเลี่ยงรอให้เลื่อนตำแหน่ง บ้างเกี่ยงเลี่ยงว่าครอบครัวจน บ้างพอญาติโยมเสีย ใจก็คิดรวนเร บ้างพอเจ็บป่วย ใจก็เอนเอียง บ้างก็ว่าอารมณ์ยังไม่แจ่มใส บ้างก็ว่าวาสนายังไม่ดี ที่ขี้เกียจก็ขี้เกียจจนสลายไป ที่หลบก็หลบความลำบาก เรื่องล้วนแตกกระจายหนังสือไปทางเที่ยวเตร่ไปทาง บ้านเมืองก็ไม่สงบ ประชาชนไม่เป็นสุข พวกเที่ยวผู้หญิง เล่นการพนัน ก็เที่ยวเล่นอย่างเคย พวกหลอกลวงละโมบก็หลอกลวงละโมบอย่างเคย กล่อมเกลาคนด้วยมหาธรรมก็ไม่เห็นเจริญ เหตุเพราะวิบากกรรมทั้งหลายไม่แข็งขันกลับกลายเป็นคนเลว ทำจนโลกเต็มไปด้วยอบายมุข ร้อนแรงยิ่งกว่าสมัยก่อนก็ไม่ปาน

    เหล่าศิษย์เอ๋ย เธอดูซิโลกเสื่อมทรามลงไปขนาดนี้ ทำไมจะทุกข์ไม่กังวล อย่างไรก็ช่าง ข้าก็จะไม่ทุกข์ไม่ร้อน มีชีวิตชั่วนิรันดร์อย่างเจ้าฟั่นเฟือน หัวยุ่งเหยิงเท้าเปลือยเปล่า ๆจีวรขาดวิ่นพัดขาดวิ่น ทำให้เพลงธรรมของข้าร้องอย่างกระท่อนกระแท่น เธอว่าแย่ไม่แย่ พูดแล้วเรอปากเปรี้ยว เฮ้ย เราก็ลงมาสู่วิหารอีก คำพูดทั้งหลายนั้นไม่ได้ตรวจตราจริง ๆ ไม่ใช่เรา พูดเสียมาก เหล่าศิษย์เอ๋ย พวกเธอจงหยุดย่ามใจอย่าได้เฉไฉ คนเราต้องมีความเสมอต้นเสมอปลายไม่แปรเปลี่ยน เหล่าศิษย์เอ๋ย คราวหน้าอย่าทำให้อันตราย ทางมั่นคงจะปลอดภัยกว่า อาการอยากเหล้ามาแล้ว เรียกลมเย็น เรียกจันทร์เพ็ญ รีบหอบคืนอ่าวเมฆขาวกัน