เสียงใจพระอาจารย์จี้กง

โอวาทพระพุทธจี้กง

   1. เช้าลุกขึ้นต้องล้างหน้า เผยให้เห็นหน้าตาเดิม    

    2. เช้าขึ้นต้องแปรงฟัน เพื่อเตรียมพูดจาหวานสดใส    

    3. ค่ำแล้วต้องอาบน้ำ อย่าคิดเอาฝุ่นจากข้างนอกขึ้นเตียง    

    ชาวโลกดูเหมือนเป็นผู้ใสสะอาดสูงส่ง ฮาฮา! ข้าเปิดสมองกลับมองเห็นความคิดวุ่นวายเต็มสมองหมด ของที่อยู่ในสมองเหล่านี้ ชาวโลกไม่รู้จักไปชำระล้างให้สะอาด น่าเสียดาย! มีคนพูดว่าในสมองแปรงไม่ถึง น้ำเข้าไปฉีดข้างในก็ไม่ได้ ทำอย่างไรดี? ข้าว่า : ปล่อยวาง! ปล่อยวาง ใจต้องปล่อยวาง สมองก็จะแจ่มใส ไม่ต้องเปลืองแรงไปชำระล้าง

เสียงใจพระอาจารย์จี้กง

  โลกร้อนระห่ำปีสิ้นยุค              ฝั้นเผือสุดยอดกลับย้อนหมื่นพัน

ทางสันติภาพรีบรุดยกทันควัน      ขอให้จัดการโดยพลันชาติสันติ

    ข้าคือ    

  ภิกษุฝั้นเผือ                                        ขณะนี้รับสนอง

พระโองการพระองค์ธรรมมารดา             มาสู่วิหารธรรม กราบถวายบังโคม

พระองค์ธรรมมารดาเสด็จถึง                    ถามไถ่บรรดาศิษย์ว่าสบายดีหรือ

                                                           ฮาฮา

    จอกจอกน้ำไหลสู่ตะวันออก                เพลงดุเหว่าร้องบอกเข้าปลายฝน

ท้องนภาประดับเด่นศิศิธร                       ภูผาธารชลเมฆหมอกคลุม

ลัดเลาะเดินป่าทางวกวน                          เกษตรกรยันบัณฑิตล้วนเศร้าทุกข์

ใจคนชอบแสวงหาความสุข                     ความทุกข์สุขหาได้ที่ใจคน

วันหนึ่งใสสลับวันหนึ่งทุกข์                     วันหนึ่งสุขสลับวันหนึ่งเศร้า

เรื่องในใจไม่มีวันหยุดร้อนเร้า                  ใจอับเฉาจวบจนสิ้นลมปราณ

สรรพเรื่องสิ้นแล้วทุกข์บรรเทา                 หมดเรื่องเศร้าทุกข์เรื่องการกินอยู่

วันนี้มีสุราวันนี้เมาติดลม                         หัวเอียงก้มแหงนส่องจันทร์เสี้ยวโค้ง

อันชีวิตคนล้วนมายาบ่อสุขสม                  ใยถือสาอกตรมข่มชีวิต

ใคร่เตือนศิษย์พิจารณาตรึกคิด                   เรื่องพิลึกชวนคิดมากพิเศษ

ที่ผ่านไปห้ามปรามให้ตัดขาด                   การพูดจาห้ามขาดพูดเหลวใหล

สงฆ์สองรูปทิศออกของวัดใหญ่                มิรู้สาเหตุใดหนีวัดไป

นางชีทิศตกกระซิบข้างหูใบ                     พูดมุบมิบสองคำไขเที่ยงคืนหนีไป

เรื่องเหมือนกันเกิดขึ้นทางทิศใต้               กล่าวว่ากฏข้อห้ามไซร้มีมากมาย

ทางทิศเหนือผู้คนก็วุ่นใจ                         ด้วยเหตุได้บำเพ็ญเคร่งจริยา

ต่างคนก็ต่างไปโลกหรรษา                       นอกวัดหนาคนไม่เห็นสบายเอิบ

หากใจไม่นิ่งปล่อยวางหนา                      ทุกทิวาทุกแห่งหนก็เป็นทุกข์

เดือนปีเผลอไผลรวดเร็วผ่าน                     ปีผ่านเผลอประเดี๋ยวถึงปลายฝน

ปีที่แล้วเราสองนั่งริมคลองนาน                คุยธรรมะคุยกันนานหลักเหตุผล

ตั้งปณิธานอะไรไว้ต้องทำกรานต์              การทำงานธรรมะต้องขยัน

บัดนี้อีกปลายฝนฤดูกาล                           เพื่อนแสนหวานข้างกายฉันหายหน้าไป

บำเพ็ญธรรมถอยกลางคันไม่ทำงาน          เพราะในใจมีมารมาผจญ

คิดคิดอยากดูโลกที่วกวน                         โลกภายนอกวางค่ายกลพรางตา

ทำการค้ามีถือสาหาเล่ห์กล                       แต่ละเม็ดแยบยลคิดละเอียด

คนทำงานเสพสุขยากกมล                        นายจ้างอารมณ์ร้อนรนมากเรื่องราว

เพราะเขาโลภหาสุขอยู่นอกบ้าน               ที่สุดทุกข์เลยบานมาใส่ตัว

ชีวิตผ่านสังคมต้องจัดจ้าน                        มิใช่ภาพวาดฝันปากพูดไป

กับผู้มีอำนาจต้องรับได้                            เคารพไว้ปากหวานฟังสบาย

กับเจ้านายต้องศึกษารู้เอาไว้                      แต่ละคนนิสัยไม่เหมือนกัน

เรื่องอย่างนี้ทำให้ยากเช่นกัน                    ต้นปีผูกพันขึ้นล่องยันท้ายปี

กับคนงานถ้าไม่เรียนรู้กัน                        ชีวิตสนุกนั้นไร้กฏเกณฑ์

ไม่เข้าขามีปากเสียงต่างความเห็น              กลัวเธอลำเข็ญชีวิตยาก

มีบุญเข้าถึงธรรมสิ้นแปรผัน                     สิ้นบุญสัมพันธ์ต้องเลิกรา

ใจอาจารย์เหมือนตะวันจันทรา                 ส่องทั่วหล้าศิษย์รักจงบำเพ็ญ

บำเพ็ญได้มรรคผลเย็นอุรา                       บำเพ็ญมาไม่ดีทุกข์แสนเข็ญ

มีแต่ฟ้าจันทร์กระจ่างเพ็ญ                        จะอยู่เป็นเพื่อนเธอตลอดกาล

                                                           ฮาฮา

กาลเวลา

    กาลเวลาไร้เยื่อใยตามลมไป                 หน้าผลิไปร้อนมาหนาวใบร่วงหล่น

หวนคิดถึงวัยเด็กกระโดดเชือกซน             วิ่งเล่นชายทุ่งข้ามบนสะพานเล็ก

พ่อแม่ไปไร่เพาะปลูกพืชผล                     ตกค่ำอัสดงตะวันลับขอบภูผา

เสียงควายเดินแหวกพงหญ้ามา                 ควันไฟหุงหาผ่านปล่องลอยแขวนฟ้า

หมาน้อยสองตัวครางวิ่งหา                      พ่อแม่แบกจอบขึ้นบ่ากลับถึงบ้าน

เจ้าห่านน่ารักโดดน้ำกระเซ็นซ่าน             แหวกว่ายเบิกบานสบายอารมณ์

นกน้อยร้องเจื้อยแจ้วเสียงผสาน                ฉันอยากลอยลมกลางฟ้าศรี

กลางบึงในจันทร์คล้อยเล็งสุรีย์                 หลิวขจีแหวกฟ้าแกว่งไสว

น้ำค้างเม็ดกลมพรมชุ่มหัวใจ                    อ้างว้างใจยามสายลมโชยพัด

ดอกบัวสวนหลังบ้านบานไสว                  ใยต้นหยงหน้าบ้านไม่ผลัดใบ

ครอบครัววาสนาดีสอนสมัย                     ผาสุขใจทุกคืนวันสราญรมย์

กาลเวลาลากเอาภาพงามไป                     ภาพงามใสสลายง่ายใบแก่ร่วง

พ่อแม่ผมขาวฟันฟางร่วง                         ใบหยงก็ร่วงหล่นกาลเวลา

วันว่าง ๆ ก็ผ่านไปขอลาร่วง                     พริบตาฉันก็ล่วงเติบผู้ใหญ่

กาลเวลาพาวัยเด็กของฉันไป                    เหลือเอาไว้แต่ความเศร้าและกังวล

ฉันเติบใหญ่ทำงานเลี้ยงชีวิตไว้                 อยู่ห่างไกลพ่อแม่วุ่นวายหนา

หวังสำเร็จมีชื่อเสียงลือชา                        วงศ์ตระกูลมีหน้าตาเกียรติยศ

ทำไงได้เส้นทางโลกขรุขระหนา               เรื่องนานาติดขัดป่วนหมองเศร้า

ต้นหนาวปีกลายจันทร์บ้านเรา                  หนาวนี้สะพานเก่าแกว่งโคลงเครง

ด้วยจันทร์ในเมืองเขาไม่ใสเงา                  ด้วยอยู่ไกลบ้านเราเป็นพันลี้

ฉันใจมุ่งอยู่วิมานแสงสี                           แต่ละก้าวย่ำโลกีย์กลิ่นบุปผา

ร้อยมาลีหลังม่านระริกลี้                          เดือนผ่านปีฉันแก่หมองสังขารฝ่อ

ใจโดดเดี่ยวในต่างถิ่นไร้เพื่อนรอ               เมื่อไรหนอได้กลับบ้านร่วมหรรษา

ผ่านไปอีกปีหนึ่งใจหดห่อ                        คนสบายนวลลออไม่แก่เร็ว

เพราะเขาบำเพ็ญไม่ทำเลว                       ไม่ติดเลวในชื่อเสียงลาภยศ

ขอเพียงเวไนย์สิ้นปณิธาน                        เพื่ออาจารย์เอาจดหมายส่งกวด

ด้วยเพราะเวลาผ่านเร็ดรวด                      ฉวยโอกาสอย่าชวดสร้างกุศล

                                                           ฮาฮา

   หมุนกลไกบทโอวาทอีกบท                  ใจคนคตร้ายฝนกระหน่ำ

หลักในใจอย่าตายอย่าท้อถอย                   รีบเอาหลักธรรมคอยเพ่งพินิจ

เป็นพ่อแม่เขาเป็นอย่างไร                        จึงสามารถสอนอบรมลูกเติบใหญ่

เป็นลูกของเขาเป็นอย่างไร                       จึงสามารถกตัญญูมีกิติศัพย์

เป็นเพื่อนของเขาเป็นอย่างไร                   จึงสามารถสุดสัตย์ซื่อโปร่งใส

เป็นพี่สาวของเขาเป็นอย่างไร                   จึงสามารถนำน้องสาวจริยางาม

เป็นพี่ชายของเขาเป็นอย่างไร                   จึงสามารถสอนน้องชายภักดีงาม

เป็นน้องของเขาเป็นอย่างไร                     จึงสามารถช่วยเหลืองานมีธรรม

เป็นอาจารย์ของเขาเป็นอย่างไร                 จึงสามารถนำลูกศิษย์ได้ดี

เป็นนายจ้างของเขาเป็นอย่างไร                จึงสามารถใจกว้างต่อลูกจ้าง

เป็นลูกจ้างของเขาเป็นอย่างไร                  จึงสามารถทำเงินเข้าเป้าหมาย

เป็นธรรมาธิการเขาเป็นอย่างไร                จึงสามารถฉุดช่วยพ้นหลงใหล

เป็นอาจารย์เจิมเป็นอย่างไร                      จึงสามารถแปรเปลี่ยนเป็นศิษย์งาม

เป็นลูกศิษย์เขาเป็นอย่างไร                       จึงสามารถคืนกลับบ้านเดิมได้

เป็นอาจารย์พูดธรรมเป็นอย่างไร               จึงสามารถกล่อมเกลาด้วยพุทธธรรม

เป็นซันไฉเป็นอย่างไร                            จึงสามารถช่วยเผยแผ่แทนฟ้าได้

เป็นคนอยู่ในสังคม                                 ต้องเอาทั้งอริยะและสามัญ

งานศักดิ์สิทธิ์ก็ทำเงินก็หา                        เน้นอริยะเบาสามัญให้ถี่ถ้วน

หากเบาอริยะหนักสามัญ                         สูญเวลาเปล่ากุศลไม่มี

การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน                     เน้นใจเน้นกายแบ่งสองทาง

เน้นใจเป็นการบำเพ็ญภายใจ                    ไม่อิจฉาไม่โทสะง่าย

ไม่โลภเอาสะดวกไม่ทำส่งเดช                  ไม่ฟังลามกใจครางเครง

ใจมุ่งธรรมยึดธรรมมั่น                            ใจฉันดุจจันทร์เพ็ญกระจ่าง

สว่างเสมอส่องทั่วปฐพี                            ใจฉันกายฉันไม่ว้าวุ่น

จัดนอกจัดในดูแลทั้งคู่                             ใจฉันกว้างใหญ่ปริมาณมาก

รองรับความเศร้าหมดหล้า                       ไม่ยุ่งเรื่องถูกผิดของผู้อื่น

หนทางไกลขรุขระมุ่งมั่นไป                     ใจทำงานเป็นหนึ่งไม่พรั่นพรึง

เพื่อมหาธรรมทำสุดแรง                          ตั้งบัลลังก์บัวหอมกระจาย

                                                           ฮาฮา

   รสชาติปวดหัวทนได้ยาก                      สุดลำบากมืดหน้าตาลาย

สมองลืมเสียปวดหัวหาย                          ด้วยเจ็บใจคิดทุกข์ปลิดทิ้งยาก

มีทางร้อยโรคเข้าทางปาก                         ร้อยโรคจากใจกุศลบำเพ็ญไว้

บำเพ็ญชดเชยบาปพอช่วยได้                    เอาเงินไปชำระเคราะห์จบต้นตอ

โรคปวดฟันก็ทนไม่ไหว                          ปวดถึงใจเข้าสมองดุจเข็มทิ่ม

ถอนเอาฟันผุเลิกไม้จิ้ม                            ยังหยุมหยิมปวดร้าวฟันข้างเคียง

หากเธอยอมทำใจยอมรับเสีย                    ให้หยุดเสียลูกอมหวานท๊อฟฟี่

เช้าเย็นแปรงฟันถูให้ดี                            ฟันซี่ผุอุดรักษาไม่ถอนฟันทิ้ง

                                                           ฮิฮิ

   ถ้าหากปวดท้องเพราะไม่เลือกกิน          ร้อนกินเย็นกินกินตะบัน

กินเร็วกินจนท้องครากปรับไม่ทัน             กินบ่อยั้นปวดท้องน้ำตาไหล

ปวดแข้งปวดมือก็แย่เหมือนกัน                 เป็นเพราะฉันไม่ระวังเดินให้ดี

ใจกังวลไม่บำเพ็ญไม่มีศีล                        ไม่กี่ปีบนหัวมีเนื้องอก

เป็นน้อยกินยาหรือฉีดยา                          ที่หนักหลีกให้อาจารย์ตัดผ่า

เสียเลือดมากไม่ฟังคำแย่ละหวา                ชีวิตยาเห็นทีคงจบเห่

พอพ้นวัดบำเพ็ญก็เลิกลา                         อาจารย์รีบหารถพยาบาลช่วย

งานไม่ทำเจอะสัญญาณไฟแดง                 เธอก็ฝ่าไฟแดงปรับเป็นพัน

ไม่รักษากฏครั้งแล้วครั้งเล่า                      วันหนึ่งเราคงตายสี่ล้อหยุด

เป็นอาจารย์ให้โอวาทกล่าวเตือน               คนก็เบือนไม่ฟังปล่อยเขาไป

ข้าเหน็ดเหนื่อยเพื่อมหาธรรม                  มหาธรรมต้องฉุดช่วยเมาหลง

บำเพ็ญธรรมใครว่าไม่ง่ายดาย                   บำเพ็ญธรรมให้เธอชีวิตมีสุข

บำเพ็ญธรรมใครว่าคร่ำครึ                        คร่ำครึเธอพูดเอาเอง

บำเพ็ญธรรมใครว่าไม่ดีเยอะ                    เรื่องไม่ดีอาจารย์ไม่ยุ่ง

บำเพ็ญธรรมใครว่าหลอกลวง                   หลอกเธอขึ้นสวรรค์มีอะไร

บำเพ็ญธรรมใครว่าไม่มีผีเทพ                   ผีเทพก็อยู่ในใจเธอ

บำเพ็ญธรรมใครว่าไม่มีเพื่อน                   เพื่อนก็อยู่ที่สองใจตรงกัน

บำเพ็ญธรรมใครว่าแก่ไม่มีที่พึ่ง                สถานคนชรามีสุขมากมาย

บำเพ็ญธรรมใครว่าโดดเดี่ยว                     โดดเดี่ยวเพราะเธอใจแคบ

บำเพ็ญธรรมใครว่าลำบาก                        ลำบากจึงจะได้อริยะฐานะ

บำเพ็ญธรรมใครว่ามั่วเกลือกกลั้ว              ตาสวรรค์แสงสว่างเห็นชัดเจน

บำเพ็ญธรรมใครว่าไร้มนุษย์สัมพันธ์         มนุษยธรรมสิ้นแล้วบำเพ็ญเทียนเต้า

บำเพ็ญธรรมใครว่าต้องสรรค์สร้าง            บำเพ็ญซื่อสัตย์จริยาดี

บำเพ็ญธรรมใครว่าต้องพูดจาเก่ง               พูดจาเก่งใช้มาบำเพ็ญธรรม

สมมุติใจเธอไม่บำเพ็ญธรรม                    พร่ำพูดร้อยคำเมื่อยปากเปล่า

มีบุญวาสนาเข้าสู่ธรรม                            มั่นคงตลอดจนหัวหงอกขาว

อาจารย์คุ้มครองเธอถึงฝั่ง                         สู่เบื้องบนพบมารดาพ้นทุกข์เศร้า

เป็นอาจารย์แสดงธรรมถึงที่นี่                   ยังไม่ร่ำลา

      พระองค์ธรรมมารดาเสด็จ                 พรุ่งนี้จะมาแสดงธรรมต่อ

                                                           ฮาฮา หยุด