สวดพุทธพบพุทธ

มหาธรรมาจารย์อิ่งกวง

               "ทั่วทั้งสิบทิศเป็นแดนสุขาวดี ภาพเขาแม่น้ำคล้ายวางเข้ากับความว่าง ทั่วทั้งหมู่บ้านดูสงบสุข เสียงหัวเราะเคล้ากับเสียงนกร้อง ประดุจกระจกส่องด้วยกระจก ด้วยไม่หวนคืน ถ้าหวนคืนก็จะได้ ภาพหมอกทะเลสาปมีใครจะแย่งเล่า เพียงหนึ่งความคิด หนึ่งประการก็เปิดออก ตากน้ำค้างรับลม ธูปยกบูชาองค์ เพียงหนึ่งน้อมอารมณ์ ผลไม่สุกอบควัน หันสู่ดวงตะวัน เงาทอดสู่อุทยานสุบรรณได้เดินเหินนั่งนอนอยู่ในนั่น ท่องเที่ยวเพลิดเพลินอยู่ท่ามกลาง สงบนิ่งแสงสว่างทุกที่ทาง มหาปณิธานโลกราชาธิราชโลกเข้าหา บทความตอนนี้ท่านมหาพระครูฟงกั๊วได้บรรยายให้เห็นภาพลักษณ์ของแดนสุขาวดีทำให้ผู้ที่ไปยังแดนสุขาวดีปทุมเขต จะได้มีใจมั่นคงสวดมนต์ถึงพุทธะ จะเห็นปรากฏต่อหน้าจะได้พบพระพุทธะแน่นอน

                 พูดถึงสมัยราชวงศ์ชิงแห่งฮ่องเต้กำฮง (ค.ศ. 1861) ที่มณฑลซ่านซี อำเภอเหอหยางทางใต้ ทางตะวันออกของหมู่บ้านหงเฉิน ณบ้านตระกูลเซียว ได้ให้กำเนิดทารกชายคนหนึ่ง บิดาของชายน้อยผู้มีนามเรียกขานว่า เซียวปิงกัง มีอาชีพทำนา มารดานางจางสี เป็นผู้ใหญ่ที่คนทั้งหมู่บ้านนับถือ เหนือชายน้อยขึ้นไปเป็นพี่ชาย 2 คนคนโตชื่อฉงหลง คนที่สองชื่อพันหลง ชายน้องเป็นคนที่สามตั้งชื่อว่าเจียวอี ฉายาว่า จื่อเยน เจียวอีอายุได้ 6 เดือนก็เป็นโรคตาอักเสบนานถึง 180 วันจนลืมตาไม่ขึ้น ต่อมาแม้จะลืมตาได้ แต่พอใช้สายตานานๆ ก็ตาพร่า น้ำตาไหล ได้รับความทุกข์ทรมานหมดทางรักษา

                 พอเจียวอีอายุได้ 7 ปี ก็เข้าเรียนหนังสือตามพี่ชายฉงหลง ที่เรียน มีสื้อซู อู่จิง วิชาหยู และหลักธรรมวิทยา ในที่สุดก็วนเวียนอยู่กับบทวิจารณ์พุทธของท่านเฉิน ท่านจู ท่านหัน และทางโอ้ว อายุ 15ปีเกิดเจ็บป่วยหนัก เขามีพลังความตรึกลึกๆในความป่วย ศึกษาค้นคว้าจากพระสูตรต่างๆ จึงได้รู้ว่าพุทธคัมภีร์ก็คือตำหรับล้ำค่าของการหลุดพ้น จนถึงกับรู้สึกเสียใจที่อุตส่าห์ผิดไปในตอนแรกๆ ดังนั้นจึงเริ่มต้นแสวงหาทางเข้าถึงความลึกซึ้งของพุทธธรรม ด้วยการแนะนำของญาติๆที่คอยชักจูงจนศรัทธาสวดพุทธ ไม่นานนักก็ให้มีอัศจรรย์ร่างกายหายเจ็บป่วย ต่อมาก็ติดตามพี่ใหญ่เข้าเมืองฉางอันเพื่อแสวงหาศึกษาให้สูงขึ้น ได้เห็นสังคมฟุ้งเฟ้อของเมืองหลวงเก่าเห็นสภาพของผู้คนต่างๆ

                    “การแสวงหาชื่อเสียงเกียรติยศจะสามารถมีความสุขจริงหรือ"เจียวอีคิดคำนึงอีกระลอกหนึ่งที่พี่ชายและบิดาวางแผนอนาคตให้นอกจากนี้เขาก็ใช้เวลาว่างศึกษาค้นคว้าพุทธธรรมจากสำนักธรรมตามภูเขาโบราณต่างๆ ทุกครั้งที่เขาหยุดแหงนมองหน้าพระพุทธรูปตามวัดวาอาราม ในใจเขาจะมีความรู้สึกแปลกประหลาด เส้นทางอนาคตของเขาจะเดินทางไหน มีแบบพิมพ์เขียวในใจของเขาแล้ว

                 เมื่อเหตุปัจจัยสุกงอมเต็มที่แล้ว ใครก็ทัดทานเขาไม่ได้ ! อายุ21 ปีของเจียวอี อาศัยช่วงจังหวะที่พี่ชายกลับบ้านเดิมเพื่อทำธุระเขาก็ได้เดินทางสู่ภูเขาจงหมานที่ถ้ำอู่ไถเหลียนฮัว ซึ่งอยู่ทางทิศใต้ของเมืองฉางอัน เขาไปกราบอาจารย์เต้าซุ่น เพื่อขออุปสมบท ได้ฉายาทางศาสนาว่า อิ่งกวง การกระทำของเขาครั้งนี้ทำให้ทางบ้านต่างพากันตกใจคิดไม่ถึง พี่ชายของเขาฉงหลงตามพลิกหาทั่วทุกขุนเขาหลังจากนั้น 3 เดือนจึงหาเจอพระภิกษุอิ่งกวง จึงหลอกพระอิ่งกวงว่ามารดาป่วยหนัก ให้กลับบ้านด่วนให้ลาสิกขา เมื่อกลับถึงบ้านก็ถูกคุมอย่างเข้มงวด พระอิ่งกวงถูกแผนบังคับเช่นนี้ก็ทำอะไรไม่ได้ ภายนอกเป็นสามัญชน แต่บำเพ็ญอยู่ภายในอยู่บ้านนานถึงแปดสิบกว่าวันอาศัยโอกาสที่พี่ชายออกไปหาญาติแล้วหลบหนีออกมา

                 เสียงไก่ขันเมื่อแสงทองเบิกฟ้า ดวงอาทิตย์ค่อยโผล่ขึ้นจากหลังเขา อากาศนอกเมืองเย็นสบาย เสียงแหวกหญ้าดังขึ้นเป็นระลอกเสียงเสียดสีของใบยิ่งใกล้ยิ่งดัง พร้อมกับลมหายใจที่หอบเหมือนวัวหนุ่มที่ดังฝืดฝาด ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากชายหนุ่มคนนั้น อิ่งกวง หลังจากหลบหนีออกจากบ้าน พระอิ่งกวงก็วิ่งสุดชีวิตเหมือนม้าที่วิ่งไม่หยุดฝ่าลมและหมอกยามเช้า พระอิ่งกวงวิ่งมาทางที่เปลี่ยวไม่มีผู้คนเพราะกลัวว่าพี่ชายจะตามมาทัน ในที่สุดเขาก็มาถึงถ้ำเหลียนฮัวที่อู่ไก่ซันเขากลับมาบอกกล่าวอาจารย์ก่อนแล้วจึงมุ่งลงใต้อย่างลุกลี้ลุกรนข้ามเขาห้ามน้ำเวิ้งว้างสุดตาหาที่ซุกตัว ในที่สุดก็มาถึงวัดเหลียนฮัวของคลองไผ่ที่หูเปวย อาศัยพักอยู่ชั่วคราว ทำงานหนัก ทุกวันต้องผ่าฟืนตักน้ำ ต้มน้ำให้คนสี่สิบกว่าคนได้ใช้ ทั้งยังต้องปัดกวาดวัดอีกด้วย เหน็ดเหนื่อยจนไม่มีเวลาได้พัก

                 ปีที่สอง เจ้าอาวาสวัดเหลียนฮัวเห็นอิ่งกวงขยันทำงานหนักจริงจัง จึงขอให้เขาช่วยดูแลคลังหนังสืออีกหน้าที่หนึ่ง คลังนี้มีงานหนักมาก คือต้องคอยขนหนังสือออกมาตากแดดเพื่อป้องกันหนังสือผุเสียหาย มีอยู่ครั้งหนึ่งขณะที่กำล้งตากหนังสืออยู่ก็แลเห็นหนังสือขาดชำรุดเล่มหนึ่ง คือ  “บทสุขาวดีมังกรสบาย"  จึงอ่านอย่างละเอียดก็ให้รู้จักวิถีสุขาวดี เป็นการปฏิบัติถึงความมลายสมบูรณ์ถี่ถ้วน เป็นการรวบรวมกลไกทุกชนิด จึงตั้งใจเผยแผ่วิถีการสวดพุทธะ เพื่อให้สรรพสัตว์ได้ไปเกิดแดนสุขาวดีปทุมเขต

                 ปีรุ่งขึ้น  อาจารย์ก็เดินทางไปบรรพชาเป็นพระภิกษุกับอาจารย์อิ้งไห่ลี่ ที่วัดซีซวงชี มณฑลซ่านซี หลังถือศีลภิกขุแล้วก็เดินทางไปที่เขาจงหนานภูไท้อี๊ เพื่อบำเพ็ญเข้าเงียบเป็นเวลานาน 4 ปี เข้าถึงสาระสำคัญของการสวดพุทธะ ขณะนั้นมีอายุได้ 26 ปี ก็ได้ยินว่าพระธรรมาจารย์เช่ออู๋สังฆบดี องค์ที่ 12 แห่งสุขาวดีได้สร้างอาณาจักรธรรมจือฝู่ซื่อ ภูเขาหงเหล้ยทีกรุงปักกิ่ง จึงไปประจำพรรษาอยู่ที่วัดจือฝู่แห่งนั้น บำเพ็ญเงียบศึกษาธรรมปิฎก ต่อมาก็ไปบำเพ็ญเงียบที่วัดหลงเฉวียนกรุงปักกิ่ง แล้วไปขอพระไตรปิฎกที่วัดอวี่หยวนพออายุได้ 32 ปี ก็ได้รับการเชิญของพระฮว้าเหวิน พระสงฆ์เฒ่าแห่งวัดฝาอวี่ภูเขาฝู่ถอเมืองเจอะเจียง เป็นพระหัวหน้าแผนกไตรปิฎกประหนึ่งได้ท่องเที่ยวอยู่ในพุทธสมุทรแห่งไตรปิฎก และเข้าเงียบอยู่นานถึง 6 ปี เป็นการบำเพ็ญบารมีหกเพื่อกรรมบริสุทธิ์

                 ตลอดชีวิตมหาธรรมาจารย์ ท่านเรียกตนเองว่า “ภิกษุน่าอับอาย” และบนหัวนอนของท่านก็เขียนคำว่า “มรณา” เป็นการสังวร และได้สร้างวัดฝาอวินเพื่อสวดพุทธมนต์และปล่อยสัตว์ และตั้งสถานสงเคราะห์ขึ้น และตั้งหน่วยอบรมธรรม ให้บำเพ็ญตนอย่างง่ายๆ มัธยัสถ์ ถนอมบุญ และไม่ยอมเป็นพระอุปัชฌาย์รับใครเป็นศิษย์เป็นพระผู้ถ่อมตนกดข่มตน กลบแสงบ่มสำนึก ภายหลังถูกผลักดันให้เป็นสังฆบดีองค์ที่ 13 แห่งนิกายสุขาวดี ในปีหมิงกั๋ว 25 คุณหยางสินฟาง ที่เมืองเซียงไฮ้ ได้ฝันเห็นพระโพธิสัตว์กวนอิมมาชี้แนะจึงรู้ว่า ท่านพระมหาธรรมาจรรย์เป็นพระอวตารจากพระโพธิสัตว์สถามปราบต์ ในปลายอายุขัยท่านได้ย้ายมาประจำวัดหลินเอวียนที่เมืองซูโจว ปีหมิงกั๋ว 29 ท่านมรณภาพฝากธรรมพจน์ไว้ว่า “ธรรมสายสุขาวดี ไม่มีสิ่งพิเศษ แต่ตั้งใจศรัทธาถึงที่สุด ก็มีพุทธมารับไปเกิดพร้อมกรรม” พูดอีกว่า “สวดพุทธพบพุทธ กำหนดเกิดสุขาวดีก็อยู่ที่มวลชนจะสวดพุทธ มีน้ำเสียงสงบเกิดสุขาวดี หลังฌาปนกิจแล้วมีพระธาตุจำนวนหมื่นๆ องค์ มีสีถึง 5 สี มีทั้งเกล็ดเม็ด เป็นก้อนและมีลวดลายฟันทั้ง 32 ซี่ เป็นผลึกอยู่ครบ น่าอัศจรรย์ยิ่งนัก ทำให้ผู้คนระลึกถึงอภิญญาศูรางคมสมุทร สวดพุทธของมหาสถามปราบต์โพธิสัตว์ที่ได้แสดงใหม่ในโลกนี้อีกครั้งหนึ่ง...