ครั้งที่ 13 ท่องสะพานมรณะ (ไน้ฮ้อเกี้ย) และชมฟลอร์นรก

ครั้งที่ 13 วันพุธที่ 10 พฤศจิกายน พ.ศ. 2519

ตอน ท่องสะพานมรณะ (ไนฮ้อเกี้ย) และชมฟลอร์นรก

ท่านอรหันต์จี้กงเสด็จลงตรัสเป็นกลอนมีความว่า :

ใต้สะพาน มรณะ วิญญาณเกลื่อน

เลือกทางเถื่อน เลื่อนลงสู่ นรกกล

ทางที่ควร ต้องบำเพ็ญ สู่มรรคผล

สร้างกุศล เป็นโล่ป้อง พ้นพิบัติ

 

อรหันต์จี้กง :ศิษย์ในสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้งทุกคนล้วนตั้งใจบำเพ็ญธรรมอย่างจริงจัง ขยันขันแข็งไม่มีการเกียจคร้าน น้ำใจนั้นน่าสรรเสริญยิ่ง ในวาระนี้ได้รับเทวโองการให้แต่งหนังสือเรื่อง "เที่ยวเมืองนรก" ท่าน "เง็กเสียงอ๊วงตี่" ตรัสสั่งครั้งแล้วครั้งเล่าการท่องนกรแต่งหนังสือต้องเป็นหนังสืออมตะสืบต่อไปนับหมื่นนับพันปี คุณธรรมทางปลอบเตือนสืบต่อๆ กัน หลายชั่วชีวิตคนไม่มีวันสิ้นสุด ดังนั้นฉันจึงมีความยินดีที่จะพาหยางเซิงท่องยมโลก

หยางเซิง :ขอขอบคุณท่านอาจารย์ที่ได้กรุณาอบรมสั่งสอนผู้บำเพ็ญธรรมร่วมสำนักของเราทั้งคณะ ได้ทุ่มเทพลังใจและวัตถุทุกอย่างโดยสิ้นเชิง พยายามที่จะฟื้นฟู ปูวัฒนธรรมแจกจ่ายหนังสือกุศลธรรมให้แก่ผู้คนทั่วไป เพื่อเป็นการกอบกู้ปลดเปลื้องให้ชาวโลก ขอวิงวอสวรรค์ท่านจงปกป้องคุ้มครองได้โปรดบรรดาลให้ศิษย์ทุกคนแคล้วคลาดจากมารและอุปสรรคใดๆ ทั้งสิ้น

อรหันต์จี้กง :ตั้งใจบำเพ็ญธรรม ล้วนเป็นเพราะเหตุสภาพสิ่งแวดล้อมความเป็นอยู่ไม่อำนวยให้ ข้าจะแอบหมุนกลไกแห่งสวรรค์กลับคืน เพื่อจะได้ให้ศิษย์ทั้งหลายโดยสารไปอย่างราบรื่น วันนี้เตรียมท่องนรก เจ้าหยางเซิงรีบขึ้นบนดอกบัวเร็ว

หยางเซิง :กระผมนั่งเรียบร้อยแล้ว เริ่มเดินทางได้แล้วครับ

อรหันต์จี้กง :ถึงแล้วละ ลงจากดอกบัวเร็ว

หยางเซิง :ที่นี่คือสถานที่ใด ? ไฉนจึงมีเสียงตะเบ็งร่ำไห้ไม่ขาดสาย เบื้องหน้ามีสะพานหลังหนึ่ง ผู้คนบนสะพานร่วงหล่นลงไปส่งเสียงร่ำไห้อย่างทุกขเวทนาล้นสนั่นฟ้า !

อรหันต์จี้กง :ที่นี่คือสะพานมรณะ (ไน้ฮ้อเกี้ย) สามัญชนเมื่อตายแล้วผู้ที่มีความผิด ส่วนใหญ่จำต้องผ่านทางสะพานนี้ เราเข้าไปถามนายทหาร เชิญให้อธิบายรายละเอียดต่างๆ เถิด

หยางเซิง :สะพานนี้แกว่งไกวไม่หยุดยั้ง ราวกับสะพานที่ผูกแขวนไว้ บนสะพานมีหัวควายหน้าม้าพวกยมทูตมากหลายต่างก็คุมวิญญาณโทษ เมื่อเดินถึงกลางสะพานแล้วก็ผลักให้ตกลงไปโหดร้ายจังเลย

นายทหารผู้คุมสะพาน :เมื่อครู่นี้ได้รับสาส์นจากท่าน พระกษิติครรภโพธิสัตว์ (เจ้าพญามัจจุราช) ทราบว่าท่านอาจารย์นำพาท่านหยางเซิงแห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้ง เมืองไถ่ตงแห่งแดนมนุษย์ตรวจเยี่ยมสถานที่แห่งนี้ เพื่อลงพิมพ์ในหนังสือ "เที่ยวเมืองนรก" ทำการปลดปล่อยชาวโลก ขอแสดงความยินดีด้วยครับผม

อรหันต์จี้กง :พูดอะไรอย่างนั้น !! รบกวนพวกท่านแล้วละ

นายทหาร :ท่านทั้งสองเชิญตามข้าพเจ้ามา ข้าพเจ้าจะนำขึ้นไปยังบนสะพาน

หยางเซิง :ข้าพเจ้ามิกล้าขึ้นไป ชมดูอยู่ที่เชิงสะพานนี้ก็แล้วกัน

อรหันต์จี้กง :อย่าวิตกไปเลย ยมทูตหัวควายหน้าม้าสองท่านจะไม่ผลักเจ้าลงไปหรอกน่า

หยางเซิง :ก็ได้ครับ แต่ว่าท่านอาจารย์ต้องดึงมือกระผมไว้เพราะว่าพื้นสะพานสั่นไหวไม่มั่นคง กลัวจะตกลงไป

อรหันต์จี้กง :เมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะจูงมือเจ้า รีบขึ้นบนสะพานเร็ว

หยางเซิง :โอย ! โอย ! ใต้สะพานเต็มไปด้วยงูทั้งนั้น มีจำนวนมากเป็นหมื่นๆ ตัว น่าสะพรึงกลัวยิ่งนัก มีงูอยู่ทุกชนิด บางตัวใหญ่เท่ากับต้นเสามังกร อ้าปากแลบลิ้น ผู้ที่ตกอยู่ใต้สะพานนับจำนวนไม่น้อย ส่งเสียงคร่ำครวญร่ำไห้ โดนงูกัดกิน ใจคอมือตีนกระผมอ่อนไปหมดแล้ว มิกล้าชมดู ท่านอาจารย์ครับเรากลับกันเถิด

นายทหาร :ท่านหยางเซิงมิต้องหวาดหวั่น ใต้สะพานมรณะนี้เป็นหนองงูพิษ บรรดาผู้ที่ตายแล้วใจคอชั่วช้า หรือหลอกลวงฉ้อโกง เงินทองของผู้อื่นหรือเรื่องผู้หญิง ยุแหย่หาเรื่อง มุ่งร้ายฆ่าคนเห็นความหายนะของผู้อื่นก็ชอบใจเหล่านี้ นับได้ว่าเป็นคน "จิตใจอำมหิต" งูพิษเหล่านี้เกิดมาจากลำไส้อำมหิตของมนุษย์ วิญญาณโทษที่มาถึงที่สะพานนี้ จึงหวั่นกลัวจนมือตีนอ่อน หัวควายหน้าม้าก็ผลักให้ตกลงสะพานไป ให้งูพิษกลืนกิน บรรดาคนที่ตกลงสะพานแล้ว ร้องลั่นราวกับพ่อแม่ตายจาก ที่เหยียบอยู่ใต้ตีน ล้วนแต่เป็นงูพิษ พยายามดิ้นรนหนีเอาชีวิตรอด แต่พอตีนขยับเท่านั้นก็ไปเหยียบเอางูพิษเข้าเลยกลับถูกงูฉกกัดกลืนกิน

หยางเซิง :น่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างยิ่ง เพียงแต่เห็นงูตัวเดียวก็ตกใจกลัวจนเซ่อไปเลย หากว่าผู้ที่ใจเสาะ พวกหัวควายหน้าม้าไม่ต้องผลักลงหรอก พอเดินถึงสะพานมรณะเท่านั้น ต้องตกใจกลัวจนสลบหมดสติสัมปชัญญะก็จะตกลงไปเอง

อรหันต์จี้กง :เรารีบเดินข้ามสะพานนี้เสีย วันนี้วิญญาณโทษมากเหลือหลาย บนสะพานแออัดเกินไป แต่ละคนร่ำไห้จนเสียงแหบใครใช้ให้พวกมันชอบก่อกรรมทำเข็ญในแดนมนุษย์เล่า มาบัดนี้เดินเหินสั่นคลอนเลยตกลงไปใต้สะพานหมดเกลี้ยงถูกลงโทษด้วยการให้งูพิษกัดกินอย่างทารุณโหดร้าย

หยางเซิง :จวนจะถึงที่สุดสะพานแล้ว ในใจกระผมยังหวั่นกลัวมาก สะพานมรณะที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ข้างสะพานก็ไม่มีราวให้ยึดเหนี่ยว เดินแล้วมืออ่อนตีนอ่อน ยิ่งเห็นฝูงงูเป็นกลุ่มๆใต้สะพานยิ่งทำให้คนใจสั่นตีนคลอน

อรหันต์จี้กง :ใจเสาะเกินไปแล้ว ฉันจะให้ยา "ยาคุมสติ" 3 เม็ดรีบกินเสีย ไม่ต้องหน้าเขียวซีดเหงื่อโทรมกายหรอก……รีบลาท่านนายทหารผู้คุมสะพาน เรายังจะต้องเที่ยวชมแห่งอื่นๆ อีก

หยางเซิง :ขอบคุณท่านนายทหารที่ให้การแนะนำชี้แจง เนื่องจากเวลาจำกัด ไม่สามารถอยู่นานได้

นายทหาร :ขอนมัสการส่งท่านอาจารย์

อรหันต์จี้กง :เจ้าหยางเซิง รีบขึ้นนั่งบนดอกบัวเร็ว เราจะไปเยี่ยมชมแหล่งอื่นๆ อีก

หยางเซิง :กระผมนั่งเรียบร้อยแล้ว เชิญท่านอาจารย์เริ่มออกเดินทางได้…..

อรหันต์จี้กง :ถึงแล้วละ ลงจากดอกบัวเร็ว ตรงหน้าคือ "นรกฟลอร์เต้นรำ" อันเป็นแห่งใหม่ที่ตั้งขึ้นในแดนนรกขึ้นกับขุมที่สองโดยตรง

พัศดี :นมัสการต้อนรับท่านอาจารย์กับพูกันเอกหยางเซิง แห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้ง ที่ได้มาเยือนถึงที่นี่เมื่อครู่นี้ได้รับคำสั่งจากเจ้านายว่าท่านอาจารย์กับหยางเซิงกลับมาเยี่ยมชมนรกแห่งนี้เพื่อแต่งหนังสือเตือนชาวโลก เชิญท่านทั้งสองเข้าไปตรวจชมด้านใน

หยางเซิง :ขอขอบคุมท่านพัศดี ขอเรียนถามท่านว่า ไฉนภายในคุกจึงมีแสงสีชมพูที่เลือนราง และมีเสียงกระโดดโลดเต้นโหยหวนแหวกร้องด้วย ?

พัศดี :ผู้ที่ถูกขังอยู่ในคุกนี้ เป็นพวกพาร์ตเนอร์ นางรำที่ชอบการเต้นรำในแดนมนุษย์ เชิญเข้าไปดูข้างใน ก็จะทราบดีโดยตลอด

หยางเซิง :ครับผม ! โอ้ ! ภายในมีหญิงชายอัดแน่นไปหมดมีทั้งแก่หนุ่มชายหญิงแต่งกายภูมิฐานน่าชม ชุดสากลสง่างามพวกหญิงสาวก็นุ่มผ้าโปร่งฉูดฉาดบาดตาและมีชาวต่างประเทศอยู่ไม่น้อย แต่ละคนที่ได้เหยียบลงบนพื้นฟลอร์เท่านั้นที่หวีดร้องขึ้นทันที ทั้งกระโดดโลดเต้นไม่หยุดยั้ง ทั้งหญิงชายออกันเป็นกลุ่ม ขอเรียนถามท่านพัศดีว่า นี่เป็นการลงโทษชนิดใดมิทราบ ?

พัศดี :บรรดาผู้ที่ประกอบอาชีพเป็นนางพาร์ตเนอร์หรืออาศัยการเต้นรำหาความบรรเทิงใจในโลกมนุษย์ เมื่อตายลงแล้วต้องถูกควบคุมตัวอยู่ในคุกนี้ เพื่อให้เขาได้ดื่มรสของฟลอร์เต้นรำอีกครั้งหนึ่ง แต่การมายังที่นี้ไม่สามารถเสพสุขอย่างเอ้อระเหยลอยไปแบบลืมตัวลืมตนที่นุ่มนิ่มสุขสรรค์อีกแล้วฟลอร์ในคุกนรกนี้ทำด้วยแผ่นเหล็ก ถูกเผาจนแดงฉาน และเปล่งแสงร้อนแรง หญิงชายเหยียบลงจะเกิดความเจ็บปวดขึ้นทันที เลยมีอาการโดดโลดเต้นเป็นการใหญ่ อยู่ในแดนมนุษย์ชอบในทางนี้ เมื่อตายแล้วก็ได้รับการทบทวนอย่างไม่รู้เลือนไม่สามารถจะลบเลือนจากหัวใจไป แต่ละคนตีนพองเป็นผื่นบวมเหมือนซาลาเปาไปหมด

หยางเซิง :ท่านพัศดีพูดมีเหตุผลมาก ตอนมีชีวิตอยู่ชอบเต้นรำเมื่อตายแล้วก็ให้มันเต้นให้สบาย "ตาย" ไปเลย หากแต่ว่ากระแสแห่งกาลสมัยมันต่างกันเสียแล้ว การเต้นรำก็มิใช่ว่าเป็นสิ่งเลวร้ายเสียทั้งหมด มันมีคุณค่าส่งเสริมให้จิตใจร่างกายเจริญแข็งแรง ถ้าผู้เต้นรำแล้วต้องมาถูกทำโทษในแดนนรกอย่างทรมานแล้ว จะถือว่ากฎแห่งยมโลกจะผิดเพี้ยนหรือไม่หนอ ?

พัศดี :ข้าพเจ้าจะอธิบายโดยละเอียดให้ทราบ ผู้ที่มารับการลงโทษอยู่ที่นี่ ก็ไม่เชิงในจำนวนทั้งหมดของผู้ที่ชอบเต้นรำหรอกที่ถูกลงโทษในแดนนรกนั้น เป็นพวกที่อาศัยเสพสุขจากการเต้นรำในแดนมนุษย์โดยไม่ใช่เพื่อการออกกำลังกาย แต่เป็นการลุ่มหลงในกาม ฝ่ายหญิงก็เป็นสาวสังคมให้เขารัดกอดโดยไม่เลือกหน้า เพื่อจะได้มาซึ่งเงินทอง เมื่อเลิกจากเต้นรำแล้วก็ถูกหิ้วออกไปดำเนินการทางเพศอีก หรือผู้ที่ไม่เชื่อฟังคำสั่งสอนของพ่อแม่เมื่อตอนอยู่ในโลกมนุษย์ ไม่ไปสถานที่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมที่ให้คุณประโยชน์แก่จิตใจ ร่างกายแห่งการร่ายรำต่างๆ ที่รักชอบการเต้นรำ มักมากในกามไม่รักนวลสงวนตัว หากที่เต้นไปนั้นเป็นการทำให้เนื้อเอ็นไขข้อเกิดการเคลื่อนไหว ซึ่งเป็นการเต้นที่ถูกต้องมีคุณประโยคต่อจิตใจร่างกาย พวกเหล่านี้แดนนรกนี้แดนนรกนี้จะไม่ลงโทษ ที่ถูกตัดสินให้ตกลงมาแดนนรกนี้ เป็นผู้ทำการซื้อขายในเรื่องกาม เป็นที่เสื่อมเสียประเพณีเป็นที่ตั้ง จึงขอเตือนชาวโลกให้ใช้พลังทรัพย์ในทางบันเทิงที่ถูกทำนองคลองธรรม มิเช่นนั้นตายลแล้วต้องมารับความทรมานใน "ฟลอร์นรก"

หยางเซิง :พูดอย่างนี้จึงสมเหตุสมผล มิเช่นนั้นกาลสมัยมันเปลี่ยนแปลง มีทั้งแบบนิยมใหม่จากต่างประเทศ ประเทศเรามีศิลปประจำชาติแห่งการออกกำลังกายดำเนินการอยู่ ชาวต่างประเทศใช้การเต้นรำเป็นการเสริมสร้างร่างกายให้แข็งแรงโดยถือเป็นการกีฬา แดนนรกที่ลงโทษนั้น ก็คือพวกที่อาศัยชื่อว่าเล่นกีฬา แต่ดำเนินการในทางยั่วยวน

อรหันต์จี้กง :คืนนี้เวลาหมดลง เราศิษย์ - อาจารย์กลับสำนักเถอะขอขอบคุณท่านพัศดีที่ได้ให้ความชี้แจงอธิบาย หยางเซิงขึ้นบนดอกบัวเร็ว

หยางเซิง :ขอรับกระผม ขอบคุณท่านพัศดีมาก กระผมนั่งเรียบร้อยแล้ว

อรหันต์จี้กง :เริ่มเดินทางกลับสำนัก….ถึงแล้วสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้ง

หยางเซิงลงจากดอกบัว วิญญาณกลับเข้าสู่ร่างดังเดิม