ยมบาลตำหนัก 3

ซ่งตี้อ๋อง

ข้าพเจ้าเป็นคนสมัยปลายราชวงศ์ฮั่น (ยุคสามก๊ก) แซ่ชี ชื่อซี บิดาตายตั้งแต่ข้าพเจ้าอายุ 7 ปี จนอายุ 12 ปี ทางบ้านยากจนมาก ทุกวันข้าพเจ้าต้องเข้าป่าหาฟืน ส่วนมารดาเก็บผักป่า มีชีวิตที่แสนลำบาก เมื่ออายุ 14ปี วันหนึ่งระหว่างทางที่ข้าพเจ้ากำลังเอาฟืนกลับบ้าน มีชายชราผมขาวคนหนึ่งมาทักทายข้าพเจ้าว่า “ปัจจุบันนี้บ้านเมืองวุ่นวาย ลุงจะสอนวิชาให้แก่เจ้าเกี่ยวกับดาราศาสตร์และพิชัยสงคราม เพื่อภายหน้าจะได้รับใช้ชาติ เอามั้ย?” ข้าพเจ้าได้ฟังเช่นนั้น ทั้งเห็นชายชราลักษณะท่าทางไม่ธรรมดา คงเป็นคนต่างถิ่นจึงตกลงรับปากทันที ชายชรากล่าวว่า “ถ้าเจ้าคิดจะช่วยชาติบ้านเมือง อีกสิบวันให้มารอพบเข้าที่ใต้ต้นไม้นี้” กล่าวจบก็หายวับไปกับสายลม 10 วันต่อมาข้าพเจ้าก็มารอพบที่ใต้ต้นไม้ตั้งแต่เช้า เกือบค่ำก็ยังไม่เห็นชายชรามา แต่ข้าพเจ้าก็ไม่ท้อใจมั่งคั่งมารอเช่นนี้ทุกวัน หลังจากผ่านไป 20 วัน เนื่องจากเหนื่อยล้ามากจึงทำให้นอนหลับไป กระทั่งเที่ยงคืนได้ฝันว่า ชายชราคนนั้นยื่นหนังสือให้เล่มหนึ่งและกล่าวว่า หนังสือเล่มนี้สอนเกี่ยวกับดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ และพิชัยยุทธ์ เจ้าอยากรู้สิ่งใด อ่านดูก็จะรู้เอง กล่าวจบก็หายวับไปอีก เมื่อข้าพเจ้าตื่นขึ้นก็พบหนังสือเล่มหนึ่ง วางอยู่ข้างตัวจริง ๆ ข้าพเจ้ารู้สึกดีใจมาก แต่ไม่ทราบจริงเท็จประการใด จึงนำกลับไปบ้าน แล้วตั้งบนแท่นจุดธูปบูชา 49 วัน เมื่อถึงวันที่ 50 หลังจากข้าพเจ้าอธิษฐานจิตก็เปิดหนังสือดู ในหนังสือปรากฏข้อความว่า “แผ่นดินวุ่นวาย โจรผู้ร้ายชุกชุม ผู้คนล้มตาย ที่สุดแบ่งเป็นสามก๊ก” จากนั้นไม่ว่าเรื่องดาราศาสตร์ ภูมิศาสตร์ พิชัยสงคราม ทุกครั้งที่อธิษฐานจิตก็จะได้รับรายละเอียดชี้แจงจนเข้าใจ ข้าพเจ้าได้กราบขอบพระคุณที่ประทานหนังสือตำรา และตั้งหน้าตั้งตาศึกษาอย่างจริงจัง

5 ปี ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ข่าวโจรโพกผ้าเหลืองก่อความวุ่นวายเป็นที่ครึกโครมมาก ข้าพเจ้าดูดวงดาวรู้ว่า ราขวงศ์ฮั่นกำลังเสื่อม เจ้าผู้ครองหัวเมืองต่างตั้งตัวเป็นใหญ่ เดิมทีข้าพเจ้าคิดจะอยู่อย่างเงียบ ๆ ไม่สนใจทางโลก ตั้งหน้าปรนนิบัติมารดาถือความกตัญญูเป็นที่ตั้ง แต่ไม่ทราบด้วยเหตุใด อยู่มาวันหนึ่งระหว่างที่ข้าพเจ้าไม่อยู่บ้าน สุมาเต็กโชมาหามารดาข้าพเจ้า และขอให้เชิญข้าพเจ้าไปช่วยเล่าปี่กำจัดโจโฉโดยกล่าวว่า โจโฉกระทำการบีบคั้นฮ่องเต้ ซึ่งข้าพเจ้าก็พอดีมาบ้าง เพียงแต่น้องชายตายแต่ยังเด็ก มารดาไม่มีใครเลี้ยงดู จึงไม่กล้าไปไกลบ้าน ตอนนั้นข้าพเจ้าบอกกับมารดาว่า “บ้านเมืองใช่จะไร้คนดี บ้านเมืองวุ่นวาย เกี่ยวอะไรกับบ้านเรา” มารดากล่าวว่า รู้ตัวเป็นข้าแผ่นดินฮั่น ปล่อยให้ราชวงศ์ฮั่นล่มสลายได้อย่างไร บ้านเมืองมีภัย เป็นหน้าที่ของลูกผู้ชายที่ต้องปกป้อง คนเราอยู่ในโลกตายช้าตายเร็วก็ต้องตาย เอกบุรุษต้องเลือกตายอย่างมีเกียรติ”

คำสั่งมารดาไม่อาจขัด ข้าพเจ้าจึงต้องจากบ้านไปหาสุมาเต็กโช ณ เมืองซินเอี๋ย สุมาเต็กโชได้ชี้แนะข้าพเจ้าหลายอย่าง เมื่อเล่าปี่ทราบว่า ข้าพเจ้ามาเมืองซินเอี๋ยก็เชิญข้าพเจ้าไปที่จวน จากการพูดคุยข้าพเจ้าพบว่า เล่าปี่เป็นคนดี มีคุณธรรมสูง ข้าพเจ้าจึงตกลงชวยท่านด้วยความซื่อสัตย์ภักดี โดยรับหน้าที่เป็นที่ปรึกษา ต่อมาโจโฉส่งกองทัพมาโจมตีเมืองซินเอี๋ยหลายครั้ง แม้ฝ่ายเราจะมีกำลังน้อยกว่าและขาดเสบียง แต่ข้าพเจ้าใช้กลยุทธ์พิชัยสงคราม จนสามารถเอาชนะได้โดยฆ่าทหารฝ่ายโจโฉล้มตายจำนวนมาก

ต่อมา มีคนถือจดหมายมาพบข้าพเจ้าโดยบอกว่ามารดาส่งมา ข้าพเจ้าจึงเปิดอ่านดู ในจดหมายมีความว่า “น้องเจ้าตายตั้งแต่ยังเด็ก ที่บ้านไม่มีใครอื่น โจโฉได้ส่งคนมาที่บ้านบอกว่า ลูกก่อการกบฏ จึงจับตัวแม่ไปคุมขังไว้โดยบอกว่า หากเข้ามาสวามิภักดิ์ก็จะปล่อยตัวแม่ เมื่อลูกได้รับจดหมาย ขอให้เห็นแก่ความเป็นแม่ลูก จงเร่งกลับบ้านโดยด่วน จากนั้นครอบครัวเราจะหนีภัยไปอยู่ที่อื่น ชีวิตของแม่แขวนอยู่บนเส้นด้าย หวังว่าลูกรักคงจะมาช่วยแม่โดยเร็ว” เมื่อข้าพเจ้าอ่านจบก็ร้องไห้โฮ ข้าพเจ้ารู้ว่า ต้องเป็นแผนของโจโฉ แต่จดหมายฉบับนี้เป็นลายมือของแม่ หากไม่ไปช่วยแม่ก็เป็นลูกอกตัญญู จึงได้นำจดหมายไปให้เล่าปี่ดู เล่าปี่อ่านแล้วก็น้ำตาซึมกล่าวว่า “แม่กับลูกมีสัญชาตญาณแห่งความผูกพัน ท่านจงไปเถิด อย่าได้เป็นห่วงข้าเลย รอให้ท่านได้พบกับมารดาก่อนแล้วค่อยมาวางแผนกันใหม่” คืนนั้นเล่าปี่จัดงานเลี้ยงอำลาแก่ข้าพเจ้า ระหว่างรับประทานอาหารเล่าปี่ทอดถอนใจกล่าวว่า “ท่านไปครั้งนี้เหมือนหนึ่งเราขาดแขนทั้งซ้ายขวา แม้ตับมังกรน่องหงสัก็ไร้รส”

วันรุ่งขึ้นเล่าปี่นำกองทหารมาส่งข้าพเจ้าระยะทางประมาณ 5 ลี้ก็ถึงแนวป่าไม้ ข้าพเจ้ากล่าวอำลา เท่านี้มา “ท่านมาส่งไกลโขแล้ว ชีซี ขอลาก่อน” พอไปได้ระยะหนึ่ง ข้าพเจ้านึกขึ้นได้ว่า ลืมบอกเรื่องหนึ่ง จึงขี่ม้ากลับไปหาเล่าปี่อีก ตอนนั้นเห็นพวกทหารกำลังโค่นต้นไม้เป็นการใหญ่ ข้าพเจ้าถามถึงสาเหตุ พี่กวนอูตอบว่า “พี่ เราหยุดม้าส่งท่านที่ชายป่าเห็นท่านขี่ม้าจากไปอย่างรีบร้อน พี่เราสะอื้นกล่าวว่า ชีซีไปแล้วจะทำอย่างไร ขณะกำลังจ้องมองท่านก็ถูกป่าไม้เหล่านี้บังสายตา พี่เราชี้ด้วยแสัม้าว่า เราต้องการโค่นต้นไม้เหล่านี้ให้หมดจะได้ไม่บังสายตา” เมื่อข้าพเจ้าได้ฟังคำพูดนี้รู้สึกสะท้อนใจจนกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่และได้กล่าวกับเล่าปี่ว่า “เพราะจดหมายของมารดาทำให้จิตใจว้าวุ่นจนลืมเรื่องที่จะบอกท่าน คือ ที่เขามังกรหลับอยู่ห่างจากเมืองซงหยง 20 ลี้ มีอุบาสกคนหนึ่ง ชื่อ จูกัดขงเบ้ง เป็นเอกบุรุษแห่งยุค ขอให้นายท่านไปเชิญด้วยตัวเอง ถ้าได้คนทีนี้มาช่วยราชการ ไม่ต่างจากฮั่นโกโจได้จางเหลียง ฉันใด ฉันนั้น”

หลังจากข้าพเจ้าแนะนำขงเบ้งแล้ว ก็อำลาเล่าปี่มุ่งหน้ากลับบ้านเกิดที่น่าเสียใจที่สุดก็คือพอมารดาเห็นข้าพเจ้ากลับมาก็ด่าใหญ่ว่า “บัดนี้บ้านเมืองยังไม่สงบ เจ้ากลับมาทำไม” ข้าพเจ้ากล่าวว่า “เพราะผมได้รับจดหมายจากแม่จึงรีบมา” พอมารดาได้ฟังก็ยิ่งโมโห ตบโต๊ะปังใหญ่“ เจ้าลูกเลว เจ้าอยู่ในยุทธภพหลายปีเสียเปล่า คิดว่าเจ้าจะฉลาด แต่เปล่าเลย เจ้าควรรู้ว่า ความซื่อสัตย์ภักดีกับความกตัญญูไปด้วยกันไม่ได้ ไฉนจึงไม่รู้ว่า โจโฉ คือโจรข่มเหงฮ่องเต้ ส่วนเล่าปี่เป็นคนดีมีคุณธรรมทั้งยังเป็นเชื้อสายราชวงศ์ฮั่น เจ้าอยู่กับเขาก็ถูกแล้ว ไฉนจึงไปเชื่อจดหมายปลอมโดยไม่ไตร่ตรองให้รอบคอบ เป็นการทิ้งที่สว่างไปหาที่มืด ทำให้เสื่อมเสียชื่อ โง่สิ้นดี ต่อนี้ไปแม่จะสู้หน้าใครได้อีก เจ้าทำให้บรรพชนต้องอัปยศอดสู เสียชาติเกิดจริง ๆ”

ข้าพเจ้าถูกด่าจนต้องคุกเข่าไม่กล้าเงยหน้า แล้วท่านแม่ก็หันกลับเข้าไปหลังม่าน ครู่ต่อมาคนใช้ก็ออกมาแจ้งว่า “คุณชาย11 นายหญิงผูกคอตายแล้ว” ข้าพเจ้าตกใจรีบวิ่งเข้าไปช่วย แต่ไม่ทันการมารดาสิ้นใจเสียก่อน ข้าพเจ้าร้องไห้จนสลบเป็นเวลานานจึงฟื้นขึ้น จากนั้นก็รู้ว่าเสียเชิงแก่โจโฉ ดังนั้นตอนข้าพเจ้าอยู่กับโจโฉ จึงไม่เคยเสนอแผนการใด ๆ เลย นี่คือประวัติส่วนตัวของข้าพเจ้า

หลังจากข้าพเจ้าละสังขารจากโลกมนุษย์พยายามจะขอพบมารดา แต่มารดาเป็นคนมีคุณธรรมไม่เคยด่างพร้อย อบรมบุตรให้มีความซื่อสัตย์ภักดี ได้จุติแดนสุขาวดีนานแล้ว ข้าพเจ้าได้ไปศึกษาวิทยาการต่าง ๆ ที่ศูนย์รวมกรรมในปรภพเป็นเวลา 3 ปี จากนั้นก็ได้รับราชโองการให้ทำหน้าที่เป็นเทพตรวจการณ์ 100 ปีต่อมาถึงได้เลื่อนตำแหน่งเป็นยมบาลตำหนัก 3 สืบมาจนปัจจุบัน