นางฟ้าองค์ที่ 5

นางฟ้าองค์ที่ 5 มีประวัติความเป็นมาน่าสงสารมาก บิดาของเธอเป็นขุนนางผู้ใหญ่ในราชสำนัก เธอเป็นลูกคนเดียวกำพร้าแม่ตั้งแต่เด็ก พอเธออายุ 7 ปีบิดาก็มีภรรยาใหม่ แม่เลี้ยงคนนี้เป็นฝ่ายมาก่อน ในบ้านของเธอมีคนให้ผู้ชายหนึ่งคนผู้หญิงหนึ่งคน บิดาของเธอคิดว่ามีภรรยาใหม่แล้ว ลูกสาวจะได้มีแม่เลี้ยงดูแลและมีคนดูแลบ้าน เวลาไปทำงานจะได้สบายใจ ไม่ต้องคอยห่วงหน้าพะวงหลัง แต่พอบิดาของเธอคล้อยหลังเท่านั้น แม่เลี้ยงของเธอก็ออกลายคบชู้กับคนใช้ชาย เพราะนางอดทนต่อความว้าเหว่ไม่ได้ ไม่สามารถควบคุมเพลิงราคะของตน โดยไม่คำนึงถึงความละอายใด ๆ การรับรู้ของนางกับคนใช้ชายประพฤติเป็นประจำจนเป็นเรื่องปกติ ครั้งหนึ่งการกระทำอันน่าบัดสีของคนทั้งสองถูกเด็กหญิงคนนี้พบเข้า ด้วยเกรงว่าเรื่องจะถูกเปิดเผย แม่เลี้ยงจึงใช้แผนอำมหิตจับเด็กหญิงคนนี้ตัดลิ้นทิ้ง ทำให้พูดไม่ได้ แล้วใช้ผ้าผูกตาทั้งสองข้างนำไปปล่อยทิ้งไว้บนเขาที่ห่างไกล ทำให้เธอไม่รู้หนทางกลับบ้าน เพื่อให้อดตายอยู่บนเขา ครั้นบิดาของเด็กหญิงกลับมาบ้านไม่พบลูกรักของตน ถามภรรยาก็ไม่ได้เรื่อง ทำให้บิดาของเธอเป็นห่วงมาก

กล่าวถึงเด็กหญิงผู้น่าสงสาร ถูกนำไปปล่อยไว้บนเขากลับบ้านไม่ถูก ได้แต่เก็บผลไม้ป่าและหญ้าอ่อนมากินประทังชีวิต ที่บนเขามีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่ง ปากถ้ำมีน้ำพุไหลตลอดเวลา วันหนึ่งเธอได้ยินเสียงระฆังดังมาแต่ไกล จึงเดินไปทางเสียงระฆังก็พบวัดแห่งหนึ่ง ในวัดมีคนมากมายกำลังสวดมนต์และยังเห็นมีคนสวดมนต์อยู่หน้าขันน้ำใหญ่ใบหนึ่ง เธออยากหัดเหมือนเขาบ้าง แต่ไม่มีใครสอน ทั้งยังถูกตัดลิ้นพูดไม่ได้แล้วจะสวดมนต์อย่างไร ขณะนั้นเธอได้ยินเสียงร้องของแพะและแกะ เธอรู้สึกว่าเสียงสวดมนต์ของคนเหล่านั้นก็ไม่ต่างจากแพะและแกะสักเท่าไร ดังนั้นจึงหัดสวดเสียง แบบนี้เบื้องหน้าน้ำพุที่ปากถ้ำโดยสวดอย่างต่อเนื่อง และด้วยพลังแห่งความศรัทธาของเธอ หลังจากผ่านการสวดมนต์น้ำพุก็สามารถรักษาโรคได้ ยามใดที่เธอรู้สึกไม่สบาย เพียงดื่มน้ำจากน้ำพุก็จะหายทันที

วันหนึ่งเธอเห็นข้าราชการผู้ใหญ่เดินนำหมู่คนมาแต่ไกลเพื่อมาวัดไหว้พระ พอเข้าไปดูใกล้ ๆ ที่แท้ข้าราชการผู้ใหญ่นี้ก็คือบิดาของเธอนั่นเอง ที่จริงนี่คือโอกาสอันดีที่พ่อลูกจะได้พบกัน แต่เธอเกรงว่าจะเป็นผลร้ายกับแม่เลี้ยง ดังนั้น จึงไม่เข้าไปพบบิดา รอจนบิดาไหว้พระเสร็จเธอจึงตามหลัง ไปห่าง ๆ เพื่อจะได้รู้เส้นทางกลับบ้าน และด้วยเกรงคนจะเห็น เธอจึงไปบ้านในตอนค่ำ มองฝ่าความมืดดูพ่อแม่ ตั้งแต่ เธอหายสาบสูญ บิดาของเธอได้แต่ตรอมใจน้ำตาตกในอยู่ในบ้าน ในวันที่ไปวัดไหว้พระพอกลับถึงบ้านเกิดไม่สบายขึ้นมาอย่างกะทันหัน นอนซมอยู่บนเตียง โดยมีแม่เลี้ยงของเธอ คอยป้อนน้ำป้อนข้าว เธอจึงกลับไปที่ถ้ำเอาน้ำพุมารักษาบิดา เมื่อเธอมาที่บ้านอีกครั้ง ก็เห็นแม่เลี้ยงเอาห่อยาพิษเทลงใน ชามน้ำวางอยู่ที่โต๊ะหน้าเตียงบิดา เธอเห็นเช่นนั้นรู้สึกสลดใจ ยกพิษชามนั้นดื่มเสียเอง แล้วเอาน้ำพุที่นำมาเทลงในชามแทน เพื่อช่วยบิดาของเธอ หลังจากดื่มยาพิษเข้าไปภายในท้องเกิดปั่นป่วน เธอรีบกลับขึ้นเขาดื่มน้ำพุแก้พิษจึงหายเป็นปกติ

กล่าวถึงบิดาของเธอเห็นบนโต๊ะมีน้ำอยู่ชามหนึ่ง คิดว่าเป็นยาที่ภรรยาเอามาให้จึงดื่มรวดเดียวหมดชาม พอน้ำพุตกถึงท้องความเจ็บไข้ก็หายทันที แม่เลี้ยงของเธอตื่นนอนเข้ามาดูอาการของสามี ในใจคิดว่าเขาคงตายแล้ว ที่ไหนได้สามีหน้าตากลับสดชื่น หายจากป่วยไข้ นางตกใจจนทรุดนั่งลงกับพื้นไข้จับทันที เด็กหญิงมาถึงบ้านเห็นบิดาหายจากป่วยไข้ แต่แม่เลี้ยงกลับไม่สบาย จึงรีบกลับไปบนเขาเอาน้ำพุมารักษาแม่เลี้ยง ตอนที่เธอเอาชามน้ำพุวางที่โต๊ะหน้าเตียงแม่เลี้ยงขณะเดินออกจากห้อง แม่เลี้ยงเหลือบมาเห็นเข้าก็รู้ว่าเป็นลูกเลี้ยงกลับมา ครั้นเห็นบนโต๊ะมีชามน้ำวางอยู่ คิดว่าเป็นยาพิษจึงนำไปเททิ้ง นางเข้าใจว่าคงเป็นคนใช้หญิงพาลูกเลี้ยงกลับมา จึงจับคนใช้หญิงมัดแล้วเฆี่ยนตีเพื่อบังคับให้ยอมรับผิด ตอนนั้นเพื่อช่วยคนใช้เด็กหญิงจึงออกมา และใช้มือทำท่าทางแสดงความหมายว่า น้ำชามนั้นเธอเป็นคนเอาไปวางเอง ถ้าคิดว่าเป็นยาพิษเธอก็คือผู้ใส่ เธอขอตายแต่ผู้เดียว โปรดอย่าไปโทษคนใช้ ขณะนั้นบิดาของเธอได้ยินเสียงเอะอะจึงออกมาจากห้อง พอเห็นบุตรสาวที่เขาคิดถึงอยู่ทุกวันก็รี่ เข้ามาอุ้มด้วยความดีใจ และถามเธอถึงสาเหตุที่ลิ้นขาดและหายสาบสูญ แต่เธอไม่กล้าชี้ว่าเป็นการกระทำของแม่เลี้ยง ครั้นทราบเรื่องแจ่มแจ้งจากปากของคนใช้หญิง แสนเจ็บแค้นชายโฉดหญิงชั่วคู่นี้ยิ่งนัก จึงจับคนทั้งสองใส่เข้าไปในกรงหมูแล้วลากลงในสระ เพื่อถ่วงน้ำให้ตาย เด็กหญิงเห็นดังนั้นเกิดความเมตตาคิดจะช่วยพวกเขา ตัวเองจึงลงไปในสระก่อนเพื่อที่จะค้ำกรงไม่ให้จม ทว่าความคิดของเธอช่างไร้เดียงสาหรืออาจเป็นเพราะถึงเวลากลับสวรรค์แล้วก็ได้ พอเธอลงไปในสระ พลันกายทิพย์สู่สวรรค์ (จมน้ำตาย) ทันที ตอนนั้นเธอมีอายุเพียง 11 ปีเท่านั้น