มิใช่เพียงแค่พูดก็พอ

เมื่อราวเดือนกรกฎาคม พ.ศ. 2534 ขณะที่ข้าพเจ้า กำลังเลือกซื้อโต๊ะวางหนังสือธรรมะ ที่ใช้แจกสำหรับญาติธรรมผู้สนใจ ขณะที่กำลังซักถามราคากันอยู่ ก็ได้ยินเสียงอุบัติเหตุรถจักรยานยนต์ เสียหลักล้มลงที่หน้าร้านขายเครื่องเรือนนั้น พนักงานขายสินค้าในร้านพากันวิ่งออกไปดูเหตุการณ์จนหมด สักครู่ใหญ่ๆ คนขายซึ่งคุ้นเคยกับข้าพเจ้าเป็นอย่างดีในฐานะลูกค้าประจำของร้านได้กลับเข้ามาด้วยใบหน้าซีดเผือกคล้ายจะเป็นลมข้าพเจ้าจึงแนะนำให้เธอนั่งพักสักครู่ เมื่อเธอคลายความตื่นตกใจลงบ้างแล้ว ก็เริ่มเล่าเหตุการณ์ที่ได้พบเห็นให้ฟังว่า ชายผู้เคราะห์ร้ายเป็นพนักงานคนหนึ่งในร้านนี้เองผู้เห็นเหตุการณ์โดยตลอดเล่าว่า พนักงานคนนี้ขับรถจักรยานยนต์ของตนด้วยความเร็วสูงโดยมีภรรยาและลูกน้อยวัย 2 ขวบ นั่งซ้อนท้ายมาด้วยเมื่อถึงบริเวณที่เกิดเหตุชายหนุ่มคนนี้ได้พยายามเร่งเครื่องแซงรถบรรทุกที่อยู่ข้างหน้า แต่ขณะเดียวกันนั้นมีรถยนต์แล่นสวนทางขึ้นมา เขาจึงหักหลบอย่างกระทันหันจนเป็นเหตุให้รถจักรยานยนต์ของเขาเสียหลัก พลิกคว่ำไถลไปบนพื้นถนน ภรรยาและลูกน้อยกระเด็นกลิ้งไปอีกข้างหนึ่ง ส่วนตัวของพนักงานคนขับถูกรถจักรยานยนต์ทับไว้

ผู้ที่เห็นเหตุการณ์รีบวิ่งเข้าไป เพื่อจะช่วยเหลือ แต่เมื่อไปถึงทุกคนก็ต้องตกตะลึงยืนตัวแข็งทื่อไม่ขยับเขยื้อนเพราะภาพที่เห็นก็คือชายเคราะห์ร้ายถูกก้านเหล็กกระจกมองหลังที่ตัวกระจกขาดหายไปแทงทะลุเข้าที่หน้าอกซ้ายงัดกระดูกซี่โครงจนหัก เนื้อบริเวณหน้าอกฉีกกว้างเป็นแผลเหวอะหวะแต่ที่น่าสยดสยองยิ่งไปกว่านั้น จนทำให้ทุกคนต้องตกตะลึงไม่สามารถทำอะไรได้เลยเพราะ หัวใจของเขาทั้งก้อนถูกก้านกระจกงัดกระเด็นออกมากองอยู่ข้างนอกเหมือนถูกคนควักมันยังคงเต้นระริกเป็นจังหวะ เส้นเลือดใหญ่ที่ขาดพ่นเลือดเป็นลิ่มๆ ออกมาจนพื้นถนนแดงฉานไปหมด บรรดาฝูงชนที่มุงดู ไม่มีใครกล้าแตะต้องได้แต่เฝ้ามองดูร่างของชายผู้เคราะห์ร้ายชักกระตุกๆ นัยน์ตาเหลือกค้างหายใจออกมาเป็นเลือด ปากและจมูกมีเลือดไหลอยู่ตลอดเวลาเพียงไม่กี่อึดใจเขาก็ขาดใจตาย 

  ใกล้ๆกันนั้น ภรรยาและลูกที่กระเด็นตกจากรถได้รับการดูแลจากพลเมืองดีมีอาการบาดเจ็บเพียงเล็กน้อย เมื่อเข้ามาเห็นสภาพของสามีถึงกับเป็นลมล้มพับไปด้วยความตกใจสุดขีดปล่อยให้ลูกน้อยร้องไห้ตะโกนเรียกพ่อหาแม่อยู่คนเดียว ไม่นานนักเจ้าหน้าที่ตำรวจก็มาคลี่คลายสถานการณ์ให้สงบลง เหติการณ์ที่เกิดขึ้นนำความตื่นตระหนกและสลดหดหู่ใจ มาสู่เพื่อนพนักงานในร้านทั้งหมด

หลังจากเสร็จธุระแล้ว ขณะที่ข้าพเจ้ากำลังจะออกจากร้านก็ได้ยินพนักงานชายคนหนึ่งพูดขึ้นว่า “ไม่น่าเลย เมื่อวานตอนที่นั่งกินเหล้าอยู่ด้วยกันมันยังไปแหวะเอาหัวใจหมูในเล้ามายำแกล้มเหล้ากินกันสดๆ อยู่เลย ตอนนี้ก็เลยอดกิน คิดๆแล้วก็น่าสงสารลูกมันเพิ่งได้ 2 ขวบ เมียก็กำลังท้องอีกคนไม่รู้จะอยู่กันอย่างไรดันมาตายเสียก่อน ไม่น่าเลยจริงๆ” 

  ข้าพเจ้าเดินออกจากร้านพลางคิดมาตลอดว่า คนที่พูดคงเป็นเพื่อนสนิทที่ร่วมกินร่วมดื่มกับผู้ตายแน่นอน แต่จนถึงขนาดเพื่อนใกล้ชิดต้องมาตายอย่างสยดสยองไปต่อหน้าต่อตาก็ยังคิดไม่ออกถึงต้นสายปลายเหตุบ้างเลย มิเช่นนั้นคงมิพร่ำพูดแต่ว่า “ไม่น่าเลย ไม่น่าเลย” สำหรับผู้ที่ใฝ่ศึกษาธรรมะคงจะตระหนักได้ดีว่า “กรรม” และ “กฎแห่งกรรม” ที่กล่าวว่า “ผู้ใดทำอะไรไว้กับใครก็ต้องได้รับผลอย่างเดียวกัน” บางทีไม่ต้องรอไปถึงชาติหน้าหรือชาติไหนเลย ผลกรรมก็ปรากฏให้เห็นทันตา แต่จะมีสักกี่รายกันที่เมื่อเกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้นกับตัวหรือกับคนที่รู้จักจะสามารถสืบสาวไปถึง “ต้นเหตุ” ของเคราะห์กรรมนั้น คนส่วนใหญ่มักจะเอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายแทบเสียสติไม่ยอมรับผลกรรมของตน เพราะฉะนั้นหากเราได้ทำอะไรไว้กับใครก็ต้องเตรียมตัวรับมือกับผลที่จะเกิดขึ้นเอาไว้ให้ดี 

  เคราะห์กรรมของพนักงานชายผู้นี้เมื่อนำมาเปรียบเทียบกับเรื่องของ “นายโคฆาต” ซึ่งเกิดขึ้นในสมัยพุทธกาลหลายพันปีล่วงมาแล้ว ข้าพเจ้าอยากจะพูดว่า กรรมนี่เป็นของ “ทันสมัย” ไม่ใช่ทันสมัยหรือล้าสมัยเพราะไม่ว่าจะเป็นในอดีตใครทำกรรมไว้อย่างไรก็ต้องได้รับผลแม้ในปัจจุบันหากผู้ใดยังขืนทำกรรมไม่ดีเอาไว้ก็ต้องได้รับผลเช่นเดียวกันไม่มีลดหย่อน

ตลอดเวลาทุกยุคทุกสมัยสำหรับ “กรรม” ไม่มีคำว่า “เก่า” หรือ “ล้าสมัย” ไปได้ทุกวันนี้กรรมยังคงแสดงอำนาจปรากฏให้คนที่ทำเห็นอยู่ทุกลมหายใจเข้าออก เอามาพิสูจน์ยืนยันกันได้