ชีวิตดุจฝัน ธรรมเท่านั้นที่แท้

พระโพธิสัตว์กวนอิม

กรรมสามไม่หมดเคราะห์เริ่มอุบัติ

ศีลสมาธิปฏิบัติแจ้งประจักษ์

โลกีย์ทะเลอยากมักทุกข์หนัก

ฝึกกายธรรมบำบัดก้าวสู่ฝั่ง

            มนุษย์เกิดมาสองแขนว่างเปล่า ไม่มีอะไรติดตัว เมื่อตายไปไม่ว่าตอนมีชีวิตอยู่จะร่ำรวยมากแค่ไหน หรือมีความรักอาวร ก็ไม่อาจนำติดไปได้สักอย่าง มีเพียง “บุญ” กับ “กรรม” เท่านั้นที่ติดตัว            

            มนุษย์ที่เกิดมาในโลก แม้คนที่มีสภาพที่ดีอย่างไรก็ไม่อาจมีสุขได้ตลอดเวลา พุทธองค์ตรัสว่า “สามภูมิดุจเรือนไฟ เต็มไปด้วยทุกข์” ด้วยเหตุนี้ โลกนี้จึงมีทุกข์มากสุขน้อย แต่เมื่อมาถึงโลกมนุษย์แล้ว ไม่ว่าจะอยู่ในฐานะอะไรก็ต้องรักษาในส่วนของตนเอาไว้ แสดงในส่วนของตนให้ดีเรื่องอะไรก็แล้วแต่ให้รับเอาไว้ แล้วถอยหลังคิดสักก้าวหนึ่ง ขอให้มีความออมชอมเป็นสำคัญ จึงจะเกิดปีติยินดีถ้วนหน้า กรรมนั้นก็จะสมบูรณ์ (หมดปณิธาน)              

            มีบ้างบางคนในใจมักกล่าวโทษเบื้องบนว่าฟ้าไม่ยุติธรรม อันที่จริงฟ้าไม่มีลำเอียงต่อเวไนย์แม้แต่ผู้เดียว สภาวะของเวไนย์แม้จะมีความแตกต่างกันต่าง ๆ นานา แต่ทว่าพุทธจิตมีความเสมอภาค เบื้องบนมีความยุติธรรมและประทานคุณสมบัติแก่เหล่าเวไนย์เหมือนกันหมด แต่เป็นเพราะเหล่าเวไนย์ได้สร้างกรรมที่ไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นจึงได้รับการตอบสนองที่ไม่เหมือนกัน ก่อให้เกิดผลกรรมดีชั่วต่างกัน ขึ้นอยู่ที่ “ความตั้งใจ” ก็อย่างที่พูดกันทั่วไปว่า “ใจคอ” กรรมดีชั่วทั้งหลายล้วนกำเนิดจากกาย วาจา ใจ เป็นผู้ก่อขึ้น สมมติว่า คำพูดที่เหมือนกัน งานที่ทำอย่างเดียวกันแต่ใจคอที่เมตตากับใจคอที่โกรธแค้น ก็ให้ก่อผลต่างที่เรียกว่าสวรรค์กับนรก            

            พูดถึง “เมตตาเวทนา”  “เมตตา” ทำให้คนมีความสุข “เวทนา” ทำให้ความเจ็บปวดลดน้อยลง ใจที่มีเมตตาเวทนาคือความสะอาดหมดจดไม่มีลำเอียง เป็นความคิดที่มีต่อบุคคลอื่นแท้จริง คนที่มีเมตตาเวทนาแท้จริงย่อมมีปัญญาที่จะก้าวล้ำผู้อื่น เพราะมีสิ่งนี้จึงจะสามารถมีวิทยาทานให้วาจาที่อ่อนโยนและปลอบประโลมได้ หรือภาพลักษณ์ที่เกี้ยวกราดด้วยเกิดจากใจคอที่ลำเอียง เพราะใจแปดเปื้อนจึงไม่มีปัญญาพิจารณา ใจเมตตาเวทนาแบบนี้จะไม่สะอาดหมดจด เหตุเกิดจากความคิดอยาก ไม่ว่าจะทำความดีมากน้อยแค่ไหน ผลสุดท้ายก็มักถูกความรักทำร้ายเอา            

            เพื่อที่จะให้ชาวโลกเข้าใจสัจธรรม อาตมาขอยกนิทานเรื่องหนึ่งเมื่อก่อนมีพระภิกษุอาวุโสอาศัยอยู่ที่เชิงเขา มีวันหนึ่ง มีชายหนุ่มคนหนึ่ง จากในเมืองได้ยินกิติศัพท์มาสมัสการ มาถามเรื่องการปฏิบัติบำเพ็ญ ทันใดก็ให้บังเอิญมีกวาง 2-3 ตัว เข้ามากินผักในสวน พระภิกษุลุกขึ้นมาถือไม้เท้าแล้ววิ่งเข้าไปในสวน ร้องตวาดและไล่ตีกวาง ชายหนุ่มเห็นเช่นนี้ก็ตกใจ เพราะกิติศัพท์ถึงความเมตตาและปัญญาดูตรงข้ามกัน พระภิกษุที่เห็นแก่ผักในสวนถึงกับละทิ้งแขกและออกไปไล่ตีกวางเช่นนั้น เมื่อรอคอยพระภิกษุกลับมาอีกครั้งจึงพูดจาเสียดแทงไปว่า “ดูมันอ่อนโยนดีคงจะหิวแย่เลย มาคราวหน้าฉันจะนำอาหารมาให้พวกมันกินบ้าง”              

            พระภิกษุรีบพูดทันควันว่า “ไม่ รายละเอียดเธอยังไม่รู้ หมู่นี้มักมีสัตว์จากป่าลงมาที่เชิงเขา ที่นี่ก็อยู่ใกล้เมือง เกิดถูกคนจับไปก็ยิ่งน่าสงสาร เพราะฉะนั้นเมื่ออาตมาเห็นเข้า ก็ต้องไล่ตีมันไป เพื่อให้มันรู้จักว่ามนุษย์นี้น่ากลัวยิ่งนัก”              

            ชายหนุ่มได้ยินแล้ว ก็ทำให้รู้ได้ว่า พระภิกษุมีใจเมตตาเวทนาในส่วนลึก เพราะตัวเองคิดตื้น ๆ และในใจไม่สะอาดก็ให้รู้สึกละอายใจ ที่แท้คนระดับสูง การคิดอ่านการกระทำจะไม่เหมือนคนทั่วไป            

            คนที่เปี่ยมไปด้วยสติปัญญาและความเมตตานั้น ทำอะไรก็จะเรียบร้อยทั้งก่อนหน้าและตอนหลัง ปัญญาที่เฟื่องฟูออกมาจากส่วนลึกของความเมตตาเป็นสิ่งที่คนทั่วไปไม่อาจจะเข้าใจได้ เหตุเพราะปราศจากเพื่อตนเอง “จะไม่เอาพุทธธรรมมาทำตามอารมณ์คน” ดังนั้นจึงสามารถ “ชี้ตรงใจคน” โดยโปรดช่วยเหล่าเวไนย์ ถ้าหากชาวโลกได้ยินหรือได้เห็นสิ่งที่พูดกันว่า “เรื่องจริง” แล้วสามารถกระโดดพ้นจากจุดยืนของตนเองกับความคิดเห็นแล้วมาตรึกตรอง เพราะต่างมุมมองก็ย่อมเกิดความคิดเห็นแตกต่างกัน จะได้ไม่ถูกอารมณ์และสภาวะครอบงำเพื่อหลบเลี่ยงจากการคาดเดาหรือสงสัยและก่อให้เกิดการเข้าใจผิดที่ไม่ควรขึ้น แต่เหล่านี้ก็เพียงเพื่อรักษาเป้าหมาย ทั้งยังเป็นพื้นฐานในการตัดถอนเมล็ดพันธุ์มโนวิญญาณที่ไม่สะอาด จึงจะหลีกเลี่ยงการบ่มเพาะจนกลายเป็นละครเศร้า            

            อาตมาได้เห็นบรรดาศิษย์ที่เข้ามาพึ่งอาจารย์หยาง และแต่ละครั้งที่อาจารย์หยางได้บรรยายธรรม ก็ได้ช่วยแก้ปมใจให้ไม่น้อย จนมีการเปลี่ยนแปลงการยึดติด และการเห็นสิ่งต่าง ๆ ในเรื่องโลภโกรธหลง ด้วยเหตุนี้ เมล็ดพันธุ์ของมโนวิญญาณภายในค่อย ๆ สะอาดขึ้น เมื่อได้ผ่านบำเพ็ญปฏิบัติจริงจัง รากเง้าความเลวร้ายในใจก็ได้ถูกถอนออกไปภายหลังจากเข้ามาพึ่งอาจารย์แล้วก็ต้องปฏิบัติอย่างจริงใจ เอาวิถีใจเข้าสู่ชีวิตประจำวัน และเพ่งส่องกายวาจาใจไม่ให้ขาดตอน ศิษย์แต่ละคนที่มาพึ่งอาจารย์ ทั้งหน้าตา วาจา และดวงชะตาล้วนเปลี่ยนแปลงไปไม่ธรรมดา            

            เหมือนไม้ผลต้นหนึ่งจะให้ผลดกงาม ก็ต้องหมั่นดูแล ให้ปุ๋ย ให้น้ำสอดส่องกิ่งใบและคอยตัดแต่ง ไม่ให้ติดโรค หากต้องการเปลี่ยนแปลงคุณสมบัติ ก็ต้องผ่านการแก้ไขให้ดี ตลอดจนการทนเจ็บ “ต่อกิ่ง” รับกิ่งที่ดีเพื่อแก้ไข เมื่อแก้ไขสำเร็จ ผลสำเร็จก็ย่อมดีกว่าเมื่อก่อน การบำเพ็ญมิใช่เพียงแค่ตัดกิ่ง ต่อกิ่ง แก้ไข หากแต่ทำให้สะอาดกาย วาจา ใจ ให้ถึงที่สุด เปลี่ยนแปลงเมล็ดพันธุ์ (มโนวิญญาณ) เพราะฉะนั้นก็สามารถเปลี่ยนวิญญาณเป็นปัญญา เปลี่ยนกังวลเป็นโพธิ ดังนั้นจึงยกย่องว่า “กายสำเร็จพุทธะ”  “ใจสำเร็จพุทธะ”              

            ชาวโลกมักต้องการแต่มงคล หลบภัยเคราะห์ จึงยุ่งอยู่กับการสะเดาะเคราะห์ ดูดวงชะตาหาหมอดู แก้ไขที่อยู่อาศัยให้ได้ชัยภูมิดี (ฮวงจุ้ย) เพื่อแก้ไขดวงชะตา ที่สุดไม่เพียงเหนื่อยเปล่ายังเสียทรัพย์ ผลที่ได้ก็ไม่ชัดเจน ไม่รู้จริง ๆ หากไม่สามารถก้าวข้ามเคราะห์กรรมก็ให้เปลี่ยนแปลงความคิด ถึงแม้ว่าจะแก้ไขได้ครั้งคราว แต่ก็ไม่อาจแก้ได้ตลอดชีวิต ก็เหมือนกับคนเจ้าอารมณ์ ที่อดกลั้นได้ครั้งคราว เมื่อเผชิญกับสภาวะอารมณ์ก็ยังสงบไม่ได้ ดังคำที่ว่า “โรคเก่ากำเริบ” อาตมาเร่งเร้าชาวโลก ถ้าหากจะบำเพ็ญสำเร็จหรือเปลี่ยนแปลงดวงชะตาก็ต้องสะอาดกายวาจาใจ ทางแห่งสะอาดก็คือการเปลี่ยนแปลงความคิด แก้ไขนิสัย ( แก้ไขเมล็ดพันธุ์มโนวิญญาณ ) กรรมกีดขวางก็มาจากวิสัยที่หมักมม วิสัยที่ทำบ่อย ๆ จนฝังลึกก็จะกีดขวางพุทธจิต จะกระทบดวงชะตา ด้วยเหตุนี้การแก้ไขวิสัยที่หมักมม การเปลี่ยนแปลงต้องเด็ดขาดตัดใจ เวไนย์เดิมคือพุทธะ เป็นเพราะอวิชชาฟุ้งซ่าน ฟั่นเฟือน ทำให้พุทธจิตจมหาย จนลืมเลือนหน้าตาดั้งเดิม ต่อเมื่อโลภโกรธหลงที่หมักมมในสันดานสะอาดหมดจดหวนคืนสู่จิตเดิม จิตตนคือพุทธะ ทุกอย่างก็สมบูรณ์ ฝั่งกระโน้นก็สามารถขึ้นได้