โอวาทพระพุทธจี้กง
อาตมาท่องเมฆสี่สมุทร ผ่านลงมาสู่โลก มีความห่วงใยในมนุษย์ อันเนื่องด้วยความเย่อหยิ่งจองหอง พลอยทำให้ชีวิตติดโรคได้ง่าย ตรวจดูหาสาเหตุด้วยจมปลักในทรัพย์ศฤงคารบริวาร จนเกิดอันตราย
อาตมาหาสาเหตุแห่งโรคเพื่อให้ยา ยาถึงโรคก็หาย ถ้าหากรักษาโรคให้หายได้ครั้งหนึ่งก็จะหายได้ตลอด รักษาจนหายขาดได้ก็มีชื่อเสียง ตำรับยารักษาโรคก็อยู่ที่การบ่มเลี้ยงลมปราณ วิถีบ่มเลี้ยงลมปราณจะไม่ยอมลำบากก็ไม่ได้
อันว่าลมปราณเป็นความสมบูรณ์ของร่างกาย หากลมปราณไม่คล่องตัวโรคทั้งหลายก็เกิดขึ้น โรคภายนอกเห็นได้ง่าย โรคภายในรู้ได้ยาก หากปราณเต็มเปี่ยมก็จะเกิดความเย่อหยิ่ง หากปราณติดขัดก็อ่อนแอ อ่อนแอก็เกียจคร้านโรคนี้จะเกิดภายในรู้ได้ยาก
แพทย์สมัยโบราณ ที่รักษาโรคได้ดี ก็ย่อมต้องรักษาโรคที่ตนเองก่อนการรักษาโรคตนเองเป็นเช่นใด ก็ต้องรู้ว่าในคัมภีร์เต้าเต๋อจิงกล่าวว่า “เต๋าสูญเสียให้รักษาคุณธรรม สูญเสียคุณธรรมให้รักษาเมตตาธรรม สูญเสียเมตตาธรรมให้รักษาจริยธรรม สูญเสียจริยธรรมให้รักษาหิริโอตัปปะ” ถ้าเป็นโรคขาดหิริโอตัปปะ ก็ไม่มียาจะรักษาแล้ว การรักษาตนก็เป็นเช่นนี้ การรักษาประเทศก็เช่นเดียวกันนี้
โลกนี้น่ากังวล เพราะคนเป็นโรคขาดหิริโอตัปปะ แผ่ขยายไปทั่วโลกแล้วใครรู้จักบ้าง ใครรักษาได้ไหม สรุปแล้ว โรคภายในไม่ใช่มีอย่างเดียว แต่โรคล้วนอยู่ที่รู้บ่มเลี้ยงลมปราณ คนที่บ่มเลี้ยงลมปราณ ไม่มีใครเกินท่านเมิ่งจื่อ “ข้ารู้จักพูด ข้าบ่มเลี้ยงลมปราณยิ่งใหญ่ของข้า” ยิ่งใหญ่คือปราณแท้ เมื่อปราณแท้เต็ม โรคทั้งหลายก็หาย ไม่เพียงแต่โรคภายนอกไม่เกิดเท่านั้น โรคภายในก็ไม่มี แล้วโรคเย่อหยิ่งจองหองจะเกิดขึ้นได้หรือ นี่ก็เพราะผลงานลึกล้ำไม่รู้ไม่ได้ ตลอดการรู้จักการบ่มเลี้ยงลมปราณ หรือเป็นวิชาของคนทั้งหลายมีเพียงปราชญ์เท่านั้นที่รู้จักหรือ หรือเพียงความรู้สึก
