เงินตกไม่สน
พระภิกษุเหนือรวย เป็นพระวัตวิสุทธิคุณ(เจ็งเต็กยี่) เดินด้วยเท้าเปล่ามักทาทำเลตามใจชอบแล้วแขวนหมวกไผ่สานไว้ นั่งลงอ่านพระสูตรอย่างมีสมาธิโดยไม่มองซ้ายแลขวา ด้วยรักษาท่าทีตามแต่บุญสัมพันธ์ เมื่อมีคนเดินผ่านก็ไม่ออกเสียงขอบริจาค เมื่อพบผู้บริจาคถวายบาตรก็ไม่ทำตัวเหมือนภิกษุทั้งหลายต้องสวดมนต์ตอบแทน
เส้นทางนี้เปลี่ยวและเงียบไม่ค่อยมีผู้คนสันจร ทั้งวันจะได้ของบริจาคน้อยนิดจนน่าสงสาร มีคนเห็นทำใจไม่ได้จึงชี้แนะเขาโดยดีว่า “ทางทิศตะวันตกเฉียงใต้ของเมืองมีคนพลุกพล่าน ท่านทำไมเฝ้าอยู่ที่หนาวเย็นที่นี่ สู้เปลี่ยนไปที่ใหม่ รับรองว่ามีโอกาสได้มาก!”
พระเหนือรวยกล่าวตอบเรียบๆ ว่า “กายอันเหม็นเน่าของอาตมามีค่าเพียงเหนึ่งสองเหรียญเท่านั้น ถ้าได้มีชีวิตกินอิ่มก็นับว่ามีบุญสนองอักโข โลภที่จะมีเงินเหลือไว้มากจะมีประโยชน์อันใด”
ข้าหลวงเมืองเล้งจิว เซียวตงฉก เป็นข้าหลวงที่มีกิติศัพย์ในทางเข้มงวดนัก ไม่เชื่อถือพุทธธรรม ไม่นับถือรัตนตรัย เมื่อได้ยินเรื่องราวของพระเหนือรวยแล้ว ก็เกิดอคติขึ้น จึงตั้งใจทดสอบเขา ขณะที่ขี่ม้าผ่านก็แกล้งโยนเงินลงไปพวงหนึ่งเสียงตุบของเงินเหรียญที่ตกลงพื้น พระเหนือรวยหูไม่ได้ยิน แม้มองก็ไม่เห็น เมื่อข้าหลวงเซียวควบไปได้ช่วงหนึ่ง ท่านได้ใช้ให้คนไปเก็บเงิน ไต้ซื่อได้ยินเสียงก็ไม่ขยับตัว ยังคงอ่านพระสูตรอย่างใจจดจ่อ
เซียวตงฮกอดทนต่อไปไม่ได้ก็ถามขึ้นว่า “วันหนึ่งท่านได้ก็ไม่เกินหนึ่งเหรียญ ตอนนี้มีเงินพวงหนึ่งตกบนพื้น แค่ยื่นมือก็ได้แล้วเธอก็ยังปล่อยให้คนอื่นหยิบไป ทำไม่ไม่ขัดขวาง?” พระเหนือรวย ตอบว่า “ไม่ใช่ของๆ อาตมาอาตมาทำไมต้องแอบว่าตนมีอยู่ ถึงมีคนอื่นเอาไป อาตมาก็ไม่มีสิทธิ์ขัดขวาง!” เซียวตงฮกฟังแล้วก็ประจักษ์ถึงความไม่โลภของพระเหนือรวย เป็นผู้มีกิติศัพย์สูงที่แท้จริง จึงรีบลงจากม้าลงไปกราบท่านเลื่อมใสท่านอย่างลึกซึ้ง
