ความโชติช่วงของโยคาจาร
เสียงแมลงฝุ่นทับถม
ดวงอาทิตย์หลังทแยงของฤดูร้อน แสงอาทิตย์ส่องรอดจากต้นไม้เป็นดาวระยิบบนพื้นดิน ลมเย็นพัดเอื่อยๆ ทำให้ใบไม้พลิ้วไหวเหมือนระบำทำให้เกิดแสงจ้าวอบแวบไม่อยู่กับที่ ห้องจำวัดที่เก่าและแตกจนเห็นเป็นรูโหว่อิงอยู่ข้างต้นไม้ ประตูห้องเป็นไม้ผุๆ เหมือนตาแก่ที่หลังโค้งงอคิดที่จะยืดตัวไห้ตรงก็มักเกิดเสียงอ๊อดแอ๊ดดังขึ้นเสมอ
พระภิกษุเต้าเทียวพักอาศัยคนเดียวในห้องสัปปะรังเคหลังนั้นท่านตัดขาดกับบุคคลภายนอก นั่งสงบอยู่บนเบาะรองนั่งตั้งใจปฏิบัติธรรม
บนผนังดินที่แตกร้าวเต็มไปด้วยรอยกะเทาะเป็นรูนับไม่ถ้วนเสียงจิ้งหรีดหลายตัวร้องกรี๊ดๆ มันขยับหัวไปมาแสดงการร่ำลากับเครือญาติของมันด้วยความอาลัยอาวรณ์ มันตะเบงเสียงสูงเหมือนกับจะออกแรงถล่มภูเขาให้พินาศ ขี้เถ้าฝุ่นที่ริมฝั่งแม่น้ำเหลือง ยามน้ำหลากฝุ่นที่ทับถมเป็นชั้นดินหนาๆ ริมตะลิ่ง ภายหลังน้ำลดแล้วก็สามารถหว่านเมล็ดรอเก็บเกี่ยว จิ้งหรีดเจาะรูขึ้นมาจากกองดิน เมื่อขาหลังของมันดีดตัวผงฝุ่นก็บินคลุ้ง ในขณะที่เลือนรางไม่ชัดเหมือนมันแสดงความเป็นเจ้าอำนาจ ตะเบงเสียงขึ้นๆ ลงๆ เสียงร้องถี่กระชั้น ผู้ฟังไม่สามารถเข้าได้ใจของภิกษุเต้าเที่ยวยังคงนิ่งสงบหมือนน้ำนิ่ง โดยไม่ถูกสภาวะภายนอกรบกวน
ขณะนั้นคุณจากหลั้งผู้เป็นบัณฑิตเดินทางมาเยี่ยม เมื่อก้าวเข้ามาในห้องก็ถูกฝุ่นธุลีฟุ้งปลิวขึ้น ทำให้เขาสำลักไอจนต้องยกมือปิดจมูกเสียงจิ้งหรีดร้องขึ้นพร้อมกับทั้งสี่ทิศจนหูแทบหนวก ทำให้จางถึงกับทำหน้านิ่วคิ้วขมวด แล้วพูดด้วยเสียงค่อนข้างสูงว่า “เสียงแมลงหนวกหูรบกวนใจคน เถ้าฝุ่นเต็มไปหมดจนจะท่วมเข่าแล้ว เผชิญหน้ากับสิ่งรบกวนเช่นนี้ท่านยังสงบสุขอยู่ได้อย่างไรจึงไม่ถูกรบกวน”
พระภิกษุเต้าเทียวยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบว่า “เสียงจิ้งหรีดร้อง เป็นเสียงดนตรีธรรมชาติ อาตมาฟังแล้วคลายเสียงขลุ่ยเสียงแคนร่วมกันบรรเลงเพลงขับกล่อม ฝุ่นธุลีก็ปลิวตามลมมาเยี่ยมเยือนเพื่อบอกข่าวคราวของสรรพสิ่ง อาตมาก็มัววุ่นอยู่กับฟังสียงธรรม บำเพ็ญฝึกธรรมอยู่จึงไม่มีเวลามาปัดกวาด จึงรบกวนท่านอาคันตุกะ ทำให้ท่านไม่สงบสุขต้องขอประทานอภัยจริงๆ”
คุณจางได้ฟังดังนั้น ทันใดก็เกิดความเข้าใจที่ว่า “เดิมไม่มีสักสิ่งหนึ่ง ที่ไหนจะมีฝุ่นจับ” จึงรู้สึกว่าท่านภิกษุเต้าเที่ยวที่สามารถดำรงความสงบสุขอยู่ได้ด้วยไม่ถูกสิ่งภายนอกรบกวน อยู่เหนือธรรมชาติน่าเลื่อมใสจริงๆ
