ครั้งที่ 5 ท่องแดนนรกขุมที่ 1 สนทนากับยมบาลชิ่งก้วงอ๊วง

ครั้งที่ 5 วันพุธที่ 22 กันยายน พ.ศ. 2519

ตอน ท่องแดนนรกขุมที่ 1 สนทนากับยมบาล

"ชิ่งก้วงอ๊วง"

ท่านอรหันต์จี้กงเสด็จลงตรัสเป็นกลอนมีความว่า :

อันความรัก โลภโกรธหลง ชีวิตหมอง

แม้นป้ายทอง ยอดบัณฑิต ก็ไร้ค่า

แดนสงบ ดีเยี่ยม ผิดธรรมดา

ดั่งเทวา เพลิดเพลิน ไร้กังวล

อรหันต์จี้กง :วันนี้เตรียมท่องเมืองนรก หยางเซิงไฉนเจ้าจึงมีจิตใจไม่อยู่ในสมาธิ

หยางเซิง :มีเรื่องวุ่นๆ อยู่รอบกาย จิตใจถูกแบ่งแยกไปหลายทางจึงทำให้ความสมาธิถูกทำลายไปสิ้น

อรหันต์จี้กง :การท่องเมืองนรกมิใช่เรื่องเล็กดังเด็กเล่นขายของหากว่าใจไม่สงบวิญญาณของมนุษย์ก็ยากที่จะเข้าสู่แดนนรกได้แต่ว่าถ้าคืนนี้ไม่สามารถไปท่องชมยมโลก ก็จะทำให้เสียเวลาในการแต่งหนังสืออาตมาจะให้ยาบังคับจิตใจให้สงบเม็ดหนึ่งรีบกินเข้า… เตรียมท่องนรกได้แล้ว

หยางเซิง :ขอบพระคุณท่านอาจารย์มาก กระผมกลืนยาลงแล้วรู้สึกใจคอกระปี้กระเปร่า ความวุ่นๆ อันตรธารหมดไปแล้ว

อรหันต์จี้กง :รีบขึ้นดอกบัวเร็ว เริ่มเดินทางได้แล้ว…เอ้าถึงแล้วละ

หยางเซิง :ที่นี้คือแห่งหนตำบลใด ? ข้างหน้ามีปราสาทอยู่หลังหนึ่ง เงาผู้คนขวักไขว่สับสน มองดูแล้วไม่สู้จะแจ้งชัดนัก

อรหันต์จี้กง : ข้างหน้านั้นคือ "แดนนรกขุมที่ 1" เรารีบเข้าไปคำนับท่านยมบาลกันเถิด

ยมบาล :ขอต้อนรับท่านอรหันต์จี้กงกับคุณหยางเซิงผู้ทรงพู่กันศักดิ์สิทธิ์แห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้ง เมืองไถ่ตง

หยางเซิง :ขอแสดงความคารวะท่านยมบาลชิ่งก้วงอ๊วง คืนนี้กระผมตามท่านอาจารย์มารบกวนถึงที่ปราสาทของท่าน ขอได้โปรดอภัยให้ด้วย

ยมบาล :ไม่ต้องเกรงใจ เชิญตามฉันเข้ามายังในปราสาทเชิญนั่งพักที่ห้องรับแขกสักครู่จะสั่งให้นายพลนำชาทิพย์มาเสิร์ฟ

นายพล :ขอรับคำบัญชาจากท่าน

ยมบาล :ท่านอาจารย์ และท่านหยางเซิง เชิญดื่มน้ำชา

อรหันต์จี้กง :หยางเซิง รีบดื่มเร็ว ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่ต้องลังเลใจ

หยางเซิง :กระผมมิกล้าดื่ม ได้ยินคนเขาพูดว่าหากคนในโลกมนุษย์มายังยมโลก เมื่อรับประทานอาหาร ของกินของยมโลกแล้วก็จะไม่สามารถกลับคืนสู่แดนมนุษย์โลก ดังนั้นเชิญท่านรับประทานตามอัธยาศัยกันเถิด

ยมบาล :หยางเซิงท่านสำคัญผิดเสียแล้วละ ที่ชาวโลกเล่าลือกันว่ามนุษย์ห้ามรับประทานของยมโลกนั้น เพียงแต่พูดในทางที่เกี่ยวกับคนธรรมดาสามัญเท่านั้น ยมโลกกับมนุษย์โลกนั้นนะต่างก็มีเจ้าผู้ปกครองกันทั้งนั้น ก็ควรที่จะไม่ปะปนยุ่งเกี่ยวกัน แต่ว่าท่านรับเทวโองการมายังที่นี่ อยู่ในฐานะแขกผู้มีเกียรติและยังมีท่านอาจารย์นำมาด้วย ไฉนจึงไม่สามารถกลับคืนสู่แดนมนุษย์ ?

อรหันต์จี้กง :หยางเซิง เจ้าวางใจเถิด มีเทวโองการอยู่ในตัวแล้วภูตผีตนใดกล้ามาขวางทางล่วงเกิน ใครมาละเมิดอำนาจของพระบรมราชโองการ ล้วนต้องถูกทำโทษอย่างหนัก อย่าหวั่นดื่มเร็วๆ

ยมบาล :ชาวโลกล้วนแต่รักชีวิตกลัวความตาย แต่ท่านหยางเซิงกลัวตายโดยไม่กล้าดื่มน้ำชาอย่างนี้ยังพอที่จะให้อภัยได้ ชาวโลกโดยทั่วไปนั้นรู้ก็รู้อยู่ว่า การก่อกรรมทำเข็ญนั้น จะต้องตกอยู่ในทางหายนะ แต่ก็ยังมิยอมหยุดยั้ง กลับมุ่งไปข้างหน้า ก้าวเข้าไปในหลุมฝังศพเป็นสิ่งที่น่าอนาถใจยิ่งนัก

หยางเซิง :กระผมดื่มแล้วละ คอกำลังแห้งอยู่ด้วย ขอเรียนถามว่าข้างนอกมีผู้คนมากมาย เรียงแถวกันมานั้น เพื่อการใดมิทราบ ?

ยมบาล :ฉันควบคุมขุมที่ 1 เมื่อชาวโลกตายลงแล้ว ต้องไปรายงานตัวต่อหอทะเบียนก่อน และยมทูตก็จะคุมตัววิญญาณนั้นมายังที่นี้ และเก็บทะเบียนรายงานเข้าสู่ในแฟ้มของยมโลก ฉันก็จะตรวจดูความดีความชั่ว ผู้ที่กระทำความดีไว้มาก ก็จะพาเข้าไปเยี่ยมชมนรกแต่ละขุม หรือให้อาจารย์ผู้มีพระคุณเคยร่วมสร้างบุญต่อกันพากลับไปอบรมฝึกฝนใใหม่ หรือส่งไปยังกรมสมนาคุณผู้ทำความดี หรือที่โรงผู้ทำความดี ผู้ที่ทำความชั่วมากกว่าทำความดี ก็จะสั่งคุมตัวไปยังขุมที่สองรับการพิจารณาโทษ หรือคุมตัวส่งไปยังกรมลงทัณฑ์ผู้กระทำชั่ว ถ้าหากมีโทษสถานหนักก็ต้องคุมไปหอกระจกวิเศษ (คือกระจกที่สามารถสะท้อนตัวจริงในครั้งที่มีชีวิตอยู่ของวิญญาณ) เพื่อฉายตัวจริงให้เห็นกระจ่างต่อสายตา ทำให้ต้องก้มกราบรับสารภาพโทษทัณฑ์ครั้นแล้วจริงส่งไปยังขุมที่สอง

หยางเซิง :ข้างนอกพวกวิญญาณของผู้ตายส่งเสียงร้องไห้ไม่ขาดระยะ ท่าทีน่าอนาถใจมาก มีทั้งผู้เฒ่าผู้เยาว์ทั้งหญิงชายมิทราบร้องไห้เพื่อการใด ?

ยมบาล :ชาวโลกเมื่อมาสู่ขุมนี้ เข้าใจแล้วว่าตนเองหลุดพ้นจากมนุษยโลก แต่ขณะที่มีชีวิตอยู่ไม่เชื่อในเรื่องผีสางบาปบุญกรรมตามสนอง เมื่อตกลงมาถึงที่นี่ จึงรู้ว่าไม่ใช่ พอตนตายแล้วทุกอย่างก็จะสูญสิ้นไป ที่สุภาษิตว่า "เมื่อสิ้นลมปราณทุกสิ่งก็หมดลง มีแต่กรรมติดตามตนในทางนรก" วิญญาณนั้นตระหนักดีว่าจะต้องถูกพิจารณาโทษจากกฎยมโลก ทุกวิญญาณใจสั่นขวัญแขวนร่ำร้องคร่ำครวญ พรรณนาถึงความหลัง ซ้ำพลัดพรากจากญาติมิตรแห่งแดนมนุษย์ ลูกแก้วเมียขวัญเงินทองห้องหอ ความรักอาลัยยากที่จะตัดออกได้ เมื่อนึกถึงเวลานี้มีแต่ตัวคนเดียวหลุดลอยอยู่ในแดนนรก จึงนึกอาลัยอาวรณ์เกิดความรัญจวนร่ำไห้

หยางเซิง :เหตุใดพวกยมทูตจึงไม่สู้นับถือต่อพวกวิญญาณนั้นต้อนด้วยง่ามเหล็ก เฆี่ยนด้วยแส้ ทุกวิญญาณต่างก็เงียบหงอยไม่ส่งเสียง น่าสมเพชเป็นอย่างยิ่ง

ยมบาล :วิญญาณเหล่านี้ เมื่ออยู่ในแดนมนุษย์ไม่มีศีลธรรมดังนั้นยมทูตจึงไม่มีการเกรงใจต่อมัน อันเป็นโทษทัณฑ์ที่สมควรสนองรับ ดังคำกล่าวว่า "หนามยอกต้องใช้หนามบ่ง มิควรฉวยโอกาสข้ามแม่น้ำ" หากว่าเมื่อตอนมีชีวิตอยู่มีใจเป็นธรรมกรุณา เมื่อวายปราณแล้ว ยมทูต เทพทูต ก็จะต้องให้ความเคารพ ซึ่งชาวโลกเป็นผู้กระทำเองจึงได้รับผลตอบแทนแห่งกรรมนั้น ท่านมิควรให้การเห็นใจสงสารด้วย

หยางเซิง :มนุษย์เราถ้าหากไม่ประกอบกรรมดี ตั้งอยู่ในคุณธรรมบำเพ็ญประพฤติแต่ความดีแล้ว เมื่อตายลงก็จะน่าสมเพชเป็นที่ยิ่ง บุตรหลานของผู้ล่วงลับไปแล้วหารู้ไม่ว่าบรรพบุรุษของตนถูกทรมานในยมโลก ถูกพวกยมทูตเฆี่ยนตีก็คงจะอดสูใจเป็นอย่างยิ่ง ดังนั้นชาวโลกที่จะหาวิธีตอบสนองบุญคุณของบรรพบุรุษก็เพียงแต่บำเพ็ญธรรมและสร้างความดีเพื่อนำเอาความดีนี้ไปช่วยกอบกู้วิญญาณของผู้ล่วงลับ เพื่อที่จะได้หลุดพ้นจากแดนนรกโดยเร็ว

อรหันต์จี้กง :ชาวโลกผู้ที่ไม่ตั้งตนรักษากฎระเบียบทางบ้านเมืองและทำแต่ความชั่วไม่อยู่ในขอบข่ายของกฏหมาย จะต้องทำให้บรรพบุรุษผู้ล่วงลับได้รับความกระทบกระเทือนด้วย ที่เรียกว่า "เจ็ดชั่วโคตร" เลือดเนื้อสืบต่อกัน เวียนว่ายสนองรับกันไปจงสำเหนียกให้หนัก คืนนี้เวลาหมดลงแล้ว เตรียมกลับสำนัก

ยมบาล :ขอนมัสการส่งท่านอาจารย์ด้วย

อรหันต์จี้กง :หยางเซิงรีบขึ้นบนดอกบัวเร็ว เตรียมกลับได้….ถึงสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้งแล้วหยางเซิงลงจาก ดอกบัว วิญญาณกลับเข้าสู่ร่างดังเดิม