วิธีแก้กรรมแห่งการปาณาติบาต

แก้ได้ด้วยการ ปล่อยสัตว์

ขอถามท่านทั้งหลายว่า :

๑. อยากมีอายุยืนหรือไม่?

๒. อยากหายเจ็บป่วยหรือไม่?

๓. อยากหมดทุกข์หมดโศกหรือไม่ ?

๔. อยากได้กุลบุตรกุลธิดาหรือไม่?

ถ้าปรารถนาตามนี้...

มีวิธีง่ายที่สุดจะแนะนำท่านก็คือ “ปล่อยสัตว์ ”...

ขอเพียงท่านทั้งหลายจากนี้เป็นต้นไปให้หมั่นปล่อยสัตว์...

ให้รู้สึกเจ็บปวดแทนสัตว์ที่ถูกฆ่าลูกทำร้าย...

พรอันใดที่เป็นมงคลก็จะสัมฤทธิ์ผลดังใจท่านปรารถนา...

 

เหตุใดจึงต้องปล่อยสัตว์

นิพพานสูตร...

“สรรพสัตว์ทั้งหลายล้วนมีพุทธจิต...

สัตว์ทั้งหลายที่มีวิญญาณรับรู้ความรู้สึก...

ล้วนมีพุทธจิตทั้งสิ้น...)

 

ฟ้าเบื้องบนนั้นมีคุณธรรม ให้กำเนิดสรรพชีวิต มิอาจทนเห็นสรรพสัตว์ทั้งหลายได้รับเคราะห์ภัยจากการถูกเข่นฆ่า...

มนุษย์ควรมี จิตเมตตาปลดปล่อยชีวิตสัตว์ เพื่อให้เขาอยู่รอด...

มนุษย์ยังต้องการอิสรภาพฉันใด สัตว์ทั้งหลายก็ต้องการ อิสรภาพฉันนั้น...

การปล่อยสัตว์เหล่านี้เป็นการช่วยชีวิตสัตว์ให้รอดตายและหลุดพ้นจากด่านมรณะ กลับคืนสู่ป่าเขาลำเนาไพร...

เมื่อเราทำด้วยเจตนาแห่งความบริสุทธิ์ก็ย่อมได้บุญ และบุญนั้นก็ย่อมสนองต่อผู้กระทำ...

ทำให้เรามีอายุยืนยาว...

ไปไหว้แต่มิตร มีแต่คนรักใคร่เมตตา...

ให้ความเห็นอกเห็นใจ และศรัทธาเชื่อถือ...

จะทำการสิ่งใดก็มีผู้ให้ความร่วมมือจนประสบความสำเร็จด้วยดี จิตใจชุ่มชื่นเบิกบาน...

 เมื่อสุขภาพจิตดีก็ทำให้ร่างกายไม่มีโรคภัยเบียดเบียนไปด้วย ส่งผลให้มีสมองแจ่มใส สติปัญญาดี...

ผิดกับคนที่ชอบรังแกสัตว์ ฆ่าสัตว์...

เช่น ชอบยิงนก ตกปลา ชอบออกป่าล่าสัตว์ รับจ้างฆ่าเป็ด ไก่ วัว ควาย หมู ฯลฯ... คนพวกนี้มักมีจิตวิปลาสปัญญาอ่อนจิตใจโหดเหี้ยมอำมหิต...

โรคภัยเบียดเบียนอยู่เสมอ บั่นทอนชีวิตให้สั้นลง...

มักตายก่อนอายุขัยจากอุบัติเหตุด้วยอาการต่างๆ กัน...

ถึงแม้จะกลับมาปฏิบัติธรรมก็ต้องพบกับอุปสรรคความยากลำบากกว่าคนธรรมดา  เพราะมีเจ้ากรรมนายเวรที่ไปฆ่าเขาคอยจ้องขัดขวางและทำร้ายอยู่...

ต้องฟันฝ่าอุปสรรคอย่างหนักหน่วง กว่าจะรอดไปได้...

แม้ประกอบการงานใดก็ไม่เจริญรุ่งเรือง เนื่องจากวิบากกรรมคอยขัดขวางอยู่ฉะนี้แล..

 

 

ฝูงนกรุมสกรัมชาวประมงหวิดดับ

เมื่อไม่นานมานี้สำนักข่าวซินฮัวของประเทศจีนมีรายงานข่าวที่น่าประหลาดเกิดขึ้น เป็นเรื่องแปลกที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน...

 เรื่องมีอยู่ว่า ที่หมู่บ้านชาวประมงริมฝั่งทะเลซีไห่เมืองผิงฝังเตี่ยน มณฑลเหลียวหนิง ชายชาวประมงชื่อจางโม่วถูกนกนางนวลนับพันรุมสกรัม..

ชาวประมงที่เห็นเหตุการณ์เล่าให้ฟังว่า เรื่องนี้เป็นเรื่องแปลกที่ไม่เคยพบเห็นมาก่อน นายจางโม่วเป็นชาวประมงวัยกลางคน ในช่วงฤดูหนาวเรือประมงจอดเรียงรายแถบชายฝั่ง นายจางไม่วก็จะวางแหตามริมฝั่งทะเล เพื่อจับปลาและกุ้งในบริเวณน้ำตื้น

ขณะนั้นเป็นเวลา 9 โมงเช้า เขาเดินเลาะชายฝั่งเพื่อไปเก็บแพ นกนางนวลตัวหนึ่งเข้ามาติดแห นายจางโม่วจึงจับนกเอามาผูกติดบั้นเอวไว้ จากนั้นเขาก็เดินเก็บแหต่อไป...

เวลาผ่านไปประมาณ 20 นาที มีฝูงนกนางนวลบินมาวนเวียนบริเวณที่เขากำลังเก็บแห แต่ชั่วเวลาไม่นานนักก็ทวีจำนวนนับพันตัว ฝูงนกนางนวลพากันร้องส่งเสียงดังลั่นวนไปทั่วบริเวณเหนือศรีษะของนายจางโม่ว...

ในบรรดานกเหล่านั้นมีตัวหนึ่งส่งเสียงกรีดร้องแสบแก้วหูอยู่เหนือหัวของเขา  แล้วมีอีกตัวหนึ่งบินลงมาโฉบเอาหมวกของเขาตกลงในทะเล

จากนั้นฝูงนกก็เข้ารุมจิกตีจางโม่วเป็นเวลานานพอสมควรจนทำให้เขาเสียหลักล้มลงอย่างทุลักทุเล เขารีบพาตัวเองลุกขึ้นแต่อนิจจาฝูงนกยิ่งเพิ่มความรุนแรงโถมสกรัมอย่างไม่หยุดยั้ง..

ช่วงนาทีวิกฤติที่จางโม่วกำลังรวบรวมสติอยู่นั้นทันใดก็ได้ยินเสียงชาวประมงที่เห็นเหตุการณ์ ตะโกนให้รีบปล่อยนกที่จับไว้หลังจากปล่อยนกไปแล้ว เขาเผ่นหนีอย่างลนลานไม่คิดชีวิต...

นกนางนวลตัวที่ถูกจับเมื่อเป็นอิสระก็รีบบินเข้าไปรวมกลุ่มกับฝูง แล้วพากันบินจากไป...

           ใยชาวโลกไม่มีใจเมตตา หากพบสัตว์ถูกจับแล้วช่วยปลดปล่อยก็จะมีบุญตอบสนอง

 

ประกาศห้ามฆ่า

มีสมาคมหนึ่งในประเทศจีนได้ออกหนังสือประกาศฉบับหนึ่งเรื่อง “ประกาศห้ามฆ่า” ประกาศฉบับนี้ทำให้คนอ่านตกตะลึงและกล่าวขวัญกันอย่างมาก สาระสำคัญขอประกาศฉบับนี้มีอยู่ว่า...

มนุษย์คือสัตว์ประเสริฐ ความประเสริฐสูงส่งของมนุษย์นั้นคือจิตคุณธรรม ความเมตตาที่มีอยู่ในจิตของมนุษย์นี้เองทำให้มนุษย์ได้ชื่อว่าสัตว์ประเสริฐ ความเมตตาเป็นสิ่งที่แยกมนุษย์ให้แตกต่างจากเดรัจฉานด้วยจิตสำนึก...

แต่มาบัดนี้ จิตที่เคยสูงส่งเปี่ยมด้วยความดีแห่งเมตตาได้มีกำแพงเหล็กอันแน่นหนามาปิดกั้นไว้จนมืดบอด เมื่อมนุษย์ขาดจิตสำนึกจึงมองไม่เห็นผิดบาปที่ตนกำลังก่อขึ้นอย่างมหันต์...

วีรบุรุษผู้นี้แหละเป็นผู้เอาคำถาม 10 ข้อมาเคาะกำแพงเหล็กที่ครอบงำจิตมนุษย์ซึ่งหลั่งไหลมาเป็นเวลาแสนนาน เพื่อมนุษย์จะได้ฟื้นฟูจิตคุณธรรมแห่งความเมตตา กลับมารู้จักโฉมหน้าแท้จริงของตนอีกครั้ง ด้วยพลังอันแข็งแกร่งเขาสามารถปลุกจิตมนุษย์ตื่นขึ้นมาพังกำแพงเหล็กให้หลุดออกมาได้...

 

1. บ้านเมืองเกิดสงคราม พวกเขากำลังถูกตามล่า ต่างพากันหนีตายอย่างลนลาน ในขณะที่โจรไล่ต้อนจนมุม ความตายมาถึงเบื้องหน้ารู้ว่าไม่มีทางรอดแน่ จิตใจเราขณะนั้นไม่สั่นสะท้านเพราะความกลัวจนขีดสุดหรอกหรือ!...
2. ในขณะพวกโจรจับตัวได้ เราถูกฉุดกระชากลากไถไปอย่างหยาบช้า ทำกับเราเยี่ยงหมูหมา ความรู้สึกของเราตอนนั้นจิตใจไม่แตกกระเจิงขวัญหนีดีฝ่อหรอกหรือ!...
3. เมื่อเห็นคนรักของเราถูกทุบตีอย่างทารุณต่อหน้าต่อตาเราทั้งโกรธทั้งแค้น ตะโกนร้องจนสุดเสียงวิงวอนขอชีวิตแทบขาดใจ ขณะนั้นใจเราไม่เจ็บปวดรวดร้าวหรอกหรือ!...
4. ญาติมิตรของเราถูกพวกโจรจับได้เอามาขึ้นตะแลงแกงพวกโจรฆ่าฟันห้ำหั่นอย่างเลือดเย็น เสียงหวีดร้องร่ำไห้อย่างโอดโอยของพวกเขา ใจเราขณะนั้นไม่คิดจองล้างจองผลาญหรอกหรือ
5. การฆ่ามาถึงตัวเรา พวกโจรเข้ารุมทำร้ายทุบถองตบตีจนกระอักเลือด ความทรมานเจ็บปวดยังไม่เท่าถูกกรีดเนื้อเถือหนังจนปวดแสบไปทั้งร่าง ใจเราขณะนั้นไม่อาฆาตเคียดแค้นหรอกหรือ
6. นาทีแห่งความตายใกล้เข้ามา จิตใจห่อเหี่ยวความหวังริบหรี่ลงทุกที แต่เผอิญขณะนั้นมีโจรคนหนึ่งมาช่วยปล่อยตัว เรามีหวังขึ้นมาอีกครั้ง ใจเราขณะนั้นไม่ดีใจสำนึกขอบคุณหรอกหรือ
7. ทันใดนั้นโจรอีกคันหนึ่งไม่เคยโกรธแค้นกันมาก่อนตรงเข้ามาขัดขวางไม่ให้ปล่อยไปง่ายๆ อ้อนวอนยังไงพวกโจรก็จะฆ่าเราให้ได้ ใจเราขณะนั้นไม่รู้สึกรันทดหดหู่หรอกหรือ!...
8. ในขณะพวกโจรคิดจะปล่อยตัวพวกเรา แต่มีโจรคนหนึ่งคัดค้านขึ้นมาว่าฆ่าเสียเลยจะดีกว่า คนเหล่านี้เกิดมามีเคราะห์ตายไปก็คงจะหมดเคราะห์ หมดกรรมใจเราขณะนั้นไม่เจ็บช้ำหรอกหรือ!...
9. ในขณะคนรักของเราป๋วยหนักอาการแสนสาหัส จริงแล้วถูกสั่งให้ปล่อย แต่มีโจรใจดำคนหนึ่งไม่เห็นด้วย ป่วยหนักเช่นนี้รอดตายยากฆ่าเสียสิ้นเรื่อง ใจเราขณะนั้นไม่เป็นเดือดเป็นแค้นหรอกหรือ
10. ญาติมิตรของเราส่วนใหญ่มีลูกเล็กเด็กแดง พวกโจรคิดจะปล่อยไป แต่มีโจรใจชั่วคนหนึ่งเสนอว่าเด็กพวกนี้ปล่อยไปก็ตาย ฆ่ากินดีกว่าเนื้ออ่อนอร่อย ใจเราขณะนั้นจะอโหสิให้ได้อีกหรือ!...

 

เขาเรียกร้องให้นำคำถามเหล่านี้ไปถามใจตนดูให้ดี สัตว์น้อยใหญ่หรือแม้กระทั่ง กุ้ง หอย ปู ปลา เมื่อถูกจับมานอนอยู่ข้างเขียง ต่อหน้ามีดต่อหน้าน้ำร้อน มันก็ย่อมคิดว่าตัวมันกับญาติมิตรที่ถูกจับมาด้วยกันนี้ อีกชั่วครู่ต้องจบชีวิตอย่างเจ็บปวดสาหัส แต่ปากพูดไม่ได้นอกจากชักดิ้นรับความทรมาน...

สภาพต่างๆ เหล่านี้ กับสภาพที่โจรจับเราไปมัดนอนรอความตายอยู่แค่ปลายศาตราจะมีอะไรแตกต่างกัน ลองนึกดูว่าถ้าเป็นใจเราบ้าง...

พวกเราทุกคนจงภาวนาอย่าให้มีการฆ่า ที่ภาวนานี้มิใช่ขอไว้เพื่อเอาบุญแก่ผู้ขอ แต่ขอไว้เพื่อตัวผู้ฆ่า ผู้กิน ผู้เลี้ยง ผู้ค้าขายเองจะได้ไม่ทำบาป ขอให้ไตร่ตรองลองคิดเปรียบเทียบกับตัวเราเองต้องประสบเข้าเช่นนั้นบ้างเถิด ใจของเราจะปกปิดความจริงไม่ได้ อย่าหลอกตนเองต่อไปเลย ตื่นจากการเข้าใจผิดเสียที...

นอกจากจะไม่กินเนื้อสัตว์แล้ว ควรหาโอกาส ปล่อยสัตว์ ด้วย ปล่อยชีวิตเขาก็เหมือนปกป้องการอยู่รอดของตัวเรา ถ้าเราดูสัตว์ที่เราปล่อยให้พ้นจากความตายนั้นจะรู้ดีกว่าเราเองก็คงดีใจที่รอดตายเช่นนั้นเมื่อเรามีอันตายและได้รับการช่วยเหลือให้อยู่รอดไปได้