บุรุษไปรษณีย์

เมื่อหลายปี ทางการได้จัดงานมอบรางวัลชมเชยแก่เจ้าหน้าที่ที่ปฏิบัติหน้าที่ในแขนงต่างๆ และหนึ่งในผู้ที่ได้รับรางวัลก็คือ คุณหลินบุรุษไปรษณีย์

ในตอนที่คุณหลินอายุได้ประมาณ 20ปี ก็เริ่มเข้าทำงานในกรมไปรษณีย์ ซึ่งก่อนหน้านั้นก็เคยทำงานด้านบริการในบริษัทผลิตยางพาราแห่งหนึ่งมาก่อน แต่ด้วยเหตุผลที่เพื่อชีวิตของการเป็นลูกจ้าง จึงสมัครเข้าทำงานในกรมไปรษณีย์ แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเท่าใดนักกับการเป็นบุรุษไปรษณีย์

ชีวิตที่ต้องส่งจดหมาย เขาคิดว่าเป็นงานที่ไร้รสชาติสิ้นดี กับเพื่อนร่วมงานแล้ว เขาก็ไม่ได้สนิทสนมกับใครเป็นพิเศษ ไม่ถึงหนึ่งปี เขาก็คิดที่จะเปลี่ยนงานอีกและก่อนหน้าที่เขาจะตัดสินใจยื่นใบลาออกหนึ่งวันเขาก็พบว่า ในกระเป๋าส่งจดหมายของเขา ยังมีจดหมายอีกฉบับหนึ่งที่ยังไม่ได้ส่ง เมื่อหยิบขึ้นมาดู เป็นจดหมายที่ที่อยู่ของผู้รับไม่ค่อยชัดเจนเท่าไหร่นัก

“ เอาล่ะ! ไหนๆ ก็จะลาออกแล้ว ฉันจะทำหน้าที่ส่งจดหมายฉบับนี้เป็นฉบับสุดท้ายก็แล้วกัน ” เขาคิดในใจ

แต่การที่เขาตัดสินใจเช่นนี้ ก็ทำให้เขาต้องเสียเวลาในการหาสถานที่ตามที่อยู่ไปหนึ่งวันเต็มๆ และต้องถามผู้คนมากมาย เมื่อเขาหาเจอตอนนั้นฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว

“บุรุษไปรษณีย์ครับ ขอบคุณจริงๆครับ ” เมื่อชายหนุ่มเจ้าของจดหมายได้รับจดหมายจากคุณหลิน ไม่เพียงกล่าวเช่นนั้น ชายหนุ่มยังจับมือแสดงความขอบคุณเขาอย่างจริงใจ เพราะจดหมายฉบับนั้น เป็นจดหมายตอบรับเข้าทำงานที่ชายหนุ่มได้สมัครไว้นั่นเอง

เห็นชายหนุ่มดีใจที่ได้รับจดหมาย และคนในครอบครัวที่ร่วมยินดีกับเขา เหตุการณ์เช่นนี้ ตั้งแต่เขาเป็นบุรุษไปรษณีย์มานี่เป็นครั้งแรกที่เขาสัมผัสได้ถึงเรื่องราวที่ซาบซึ้งและสะเทือนใจ ตลอดมาเขาทำงานอย่างเงียบๆโดยไม่รู้ว่ามีใครบ้างที่ขอบคุณเขาที่คอยบริการส่งจดหมาย ทำให้เขาคิดว่า ชีวิตนี้ช่างจืดชืดไร้ความหมายนัก แต่ทว่า! เมื่อส่งจดหมายฉบับนี้แล้วและเห็นความปีติยินดีของผู้รับ จึงเห็นคุณค่าที่แฝงอยู่ในหน้าที่ของตน ทำให้เข้าใจความหมายของการเป็นบุรุษไปรษณีย์อย่างแท้จริง ในขณะนั้นเขาคิดในใจ “ ฉันจะทำหน้าที่นี้ต่อไป ”

เพราะจดหมายที่เขาส่งเพียงแค่ฉบับเดียว แต่ผู้รับรวมทั้งครอบครัวของเขาต่างปีติเป็นสุขเมื่อได้รับจดหมายทำให้คุณหลิน รู้ถึงความสำคัญต่อการส่งจดหมาย จากนั้นเป็นต้นมา เขาจะรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่เขาได้ส่งจดหมาย25ปีผ่านดั่งหนึ่งวัน มิเคยขาดหายและไม่เคยท้อแท้หรือเกียจคร้านอีกต่อไป!

ชีวิตของมนุษย์ทุกผู้นาม ล้วนดำรงตนอยู่ได้ด้วยความหวัง หากชีวิตมิได้ดำรงอยู่ด้วยความปรารถนาเพื่อที่จะสำเร็จต่อจุดมุ่งหมาย ไหนเลยจะตรากตรำลำบากกายาและลุ่มหลงมัวเมาอยู่ในความเพ้อฝัน และหากจะให้ชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง อยู่ได้อย่างมีความสุข มีความหมายและมีคุณค่าโดยไม่รู้สึกว่าอ้างว้างหรือเบื่อหน่าย ข้อสำคัญคือจุดหมายที่เขามุ่งหวังนั้น คืออะไร ?

พระโอวาทพระอาจารย์จี้กง

มนุษย์ดำรงตนอยู่ในโลกีย์ เปรียบดังเวทีละครที่ยิ่งใหญ่อลังการ เป็นละครที่แสดงไปอย่างไม่หยุดหย่อน และเมื่อละครเริ่มขึ้น ผู้ร่วมแสดง บทบาทหน้าที่ของแต่ละคนล้วนต่างกันไป ไม่ว่าจะเป็นผู้อยู่เบื้องหน้า เบื้องหลัง พระเอก นางเอก ผู้ร้าย ตัวอิจฉา ผู้แสดงรับเชิญู ฝ่ายสนับสนุน เด่นหรือไม่เด่น เมื่อม่านเวทีกางออก ทุกคนต้องสวมบทบาทของตัวเองให้ดีที่สุด โดยเฉพาะละครที่โดดเด่นอลังการที่มีชื่อว่าละครแห่งยุคขาว