เจ้าพระภูมิวัดกวงจี

ค่ำคืนนี้ข้าพเจ้ามาเล่าชีวประวัติตัวเอง รู้สึกละอายใจที่ไม่มีกุศลมากมายอะไร มีเพียงความขยันอดทน เมื่อเห็นคนตกอยู่ในอันตรายก็ช่วยเท่านั้น

ข้าพเจ้าชื่อ ติงเหวิน เกิดในสมัยราชวงศ์ชิง บ้านอยู่ที่มณฑลฮกเกี้ยน ทางบ้านยากจนมาก บิดาป่วยกระเสาะกระแสะ อาศัยมารดารับจ้างคนปะเย็บเสื้อผ้าได้เงินเล็กน้อยมาเลี้ยงครอบครัวไปวัน ๆ ดังนั้นตั้งแต่เด็กจึงไม่ได้เข้าโรงเรียนเหมือนเด็กอื่น เมื่ออายุ 8 ปีได้ไปรับจ้างทำงานที่บ้านของชาวนาที่มีฐานะดี ได้เงินมาจุนเจือทางบ้านบ้าง ทำงานอยู่ที่นั่นแม้อายุจะน้อยแต่ก็ขยันขันแข็ง วันหนึ่งขณะจูงวัวไปเลี้ยงที่ข้างลำธารเห็นเด็กเลี้ยงวัวคนหนึ่งกำลังเล่นน้ำอยู่ เนื่องจากเล่นน้ำนานเกินไป ทำให้ขาเกิดเป็นตะคริว ขณะที่จวนจะจมน้ำอยู่นั้นข้าพเจ้าเห็นเด็กคนนั้นตกอยู่ในอันตราย จึงรีบกระโดดลงไปช่วย โดยไม่คำนึงถึงชีวิตตนเองทั้งที่ยังไม่ได้ถอดเสื้อผ้า โชคดีที่ไม่จมน้ำไปด้วย เด็กคนนั้นจึงรอดพ้นจากอันตราย เนื่องจากข้าพเจ้าว่ายน้ำไม่เก่ง จึงสำลักน้ำเข้าไปไม่น้อย พ่อแม่ของเด็กคนนั้น ขอบคุณข้าพเจ้าที่ช่วยให้ลูกของเขารอดจากการจมน้ำตาย โดยนำข้าพเจ้าไปฝากเข้าทำงานเป็นลูกจ้างที่ร้านขายผ้าอี้ฟา ตอนนั้นอายุ 14 ปีทำงานอยู่ที่นั่นเรื่อยมาโดยไม่มีเหตุการณ์อะไรเกิดขึ้น

วันหนึ่งเถ้าแก่ใช้ให้ข้าพเจ้าไปเก็บเงินที่หมู่บ้านใกล้เคียง ขากลับได้พบกระเป๋าหนังตกอยู่ข้างทาง เมื่อยกขึ้นดูรู้สึกหนักมากไม่ทราบผู้ใดทำตกไว้ เงินจำนวนมากเช่นนี้ผู้เป็นเจ้าของคงต้องมาหาอย่างร้อนใจแน่ แม้จะเป็นช่วงปลายปีอากาศหนาวเย็นมาก ข้าพเจ้าก็ยังอยู่ที่นั่นเพื่อรอคนที่ทำเงินตก กระทั่งใกล้ค่ำก็เห็นชายแก่คนหนึ่งเดินมาอย่างรีบร้อน ข้าพเจ้าสอบถามชายแก่บอกว่า เนื่องจากเถ้าแก่ใช้ให้ไปเก็บค่าข้าวเปลือก 100 ตำลึง เมื่อเดินผ่านมาแถวนี้ได้ไปปลดทุกข์จึงลืมกระเป๋าใส่เงิน กลับถึงบ้านนึกขึ้นได้จึงรีบมาหา หากไม่ได้เงินนี้ไปคืนเถ้าแก่ ครอบครัวลุงต้องเดือดร้อนแน่เลย ข้าพเจ้าคิดว่าน่าจะเป็นความจริง จึงเอาเงินนี้ออกมามอบคืนแก่ชายชรา ชายชราดีใจจนน้ำตาไหล ขอบคุณข้าพเจ้าเป็นการใหญ่และบอกว่าเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตลุงไว้ เนื่องจากข้าพเจ้าไม่เห็นแก่เงินได้ช่วยคนทั้งครอบครัวให้หายจากความเดือคร้อน เป็นกุศลไม่น้อย เทพตรวจการณ์ให้รายงานขึ้นไปที่สวรรค์เบื้องบน เบื้องบนจึงประทานโชคลาภ เมื่อสะสมเงินได้ 20 ตำลึง.ข้าพเจ้าจึงลาออกจากงาน กลับบ้านทำการค้าเล็ก ๆ ของตัวเอง การค้าเจริญขึ้นเรื่อย ๆ สุขภาพของบิดาก็ค่อย ๆ ดีขึ้น

เมื่อข้าพเจ้าอายุ 24 ปีได้แต่งงานกับนางจูแห่งตระกูลเจิ้ง ต่อมาได้ให้กำเนิดบุตรหลานคน ครอบครัวก็มีฐานะดีขึ้น ข้าพเจ้าสร้างฐานะจากความยากจน ประหยัด และขยันอดทน เรื่องการกุศล สงเคราะห์คนยากไร้อนาถาก็มีทำอยู่เสมอ ข้าพเจ้าปรนนิบัติดูแลบิดามารดาโดยไม่บ่นเลย ข้าพเจ้าบอกกับบุตรและภรรยาว่า ที่บ้านเรามีวันนี้ ก็เพราะความซื่อตรงมีคุณธรรมเป็นสำคัญ เมื่อข้าพเจ้าอายุ 58 ปีมีลูกหลานเต็มบ้าน แม้ข้าพเจ้าตอนเด็กจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ก็รู้จักคุณธรรมว่าไม่ควรเอาทรัพย์ที่ไม่ชอบธรรมและมีความกล้าหาญในการช่วยคน ด้วยมหากุศลนี้จึงส่งผลให้ครอบครัวเจริญรุ่งเรือง

เมื่อข้าพเจ้าละจากโลก วิญญาณถึงปรโลก ท่านยมบาลชื่นชมข้าพเจ้ามาก โดยให้ข้าพเจ้าไปพักผ่อนที่ศูนย์รวมกรรม 10 ปีต่อมาข้าพเจ้าได้รับราชโองการเป็นเจ้าพระภูมิตราบจนทุกวันนี้