อริโยวาทฮ้อเซียนโจ้ว

สิ่งที่เหลือให้คนได้ก็เหลือไว้

หาควรไม่เหลืออาฆาตให้แก่กัน

เหลือบุญไว้เคารพผ่อนปรนกัน

เหนื่อยใจสูญทรัพย์ใครกันน่าเวทนา

           เรื่องอะไรก็ตามถ้าทัดทานไว้ได้ก็ให้ทัดทานไว้ ถ้าให้อภัยได้ก็ให้อภัยหมดสิ้น อย่างไรๆ ก็จะไม่สบถสาบานว่าไม่ยอมอยู่ร่วมโลกกับเขา (คู่อาฆาต) จนเหลือรากเง้าของเคราะห์กรรมเอาไว้ เป็นการจองเวรกัน  ถ้าพวกเราสามารถที่จะให้ความเคารพผ่อนปรนซึ่งกันและกันได้ก็จะดีมาก ดังคำที่กล่าวว่า “เขานับถือ ฉันศอกหนึ่ง ฉันก็นับถือเขาวาหนึ่ง” อย่างนี้ถือเป็นบุญวาสนาไม่เช่นนั้น ก็จะเสียประสาททั้งยังเสียเงินทองหากมัวแต่แย่งชิงติดยึดกันอยู่  ใครกันละที่เป็นผู้น่าเวทนา?

คติธรรม

           คนแสวงหาธรรมมีมาก คนปฏิบัติธรรมมีน้อย คนทำงานธรรมยิ่งน้อย

           ผู้ที่ทำได้เสมอต้นปลาย ดุจเขาวัว น้อยแล้วยิ่งน้อย

           ผู้ฝึกธรรมต้องเสพไอตรงของฟ้าดิน ละขุ่นเหลือใส