ชีวิตหลงฝัน

ศิษย์พี่ เส่งฮ่วย

ย่างเหมันต์ดอกเหลืองร่วงโรยรา   กิ่งแห้งคาใบเมเบิ้ลร่วงลมหนาว

ค่ำคืนนี้ยกจอกเหล้าครวญหาดาว               เดือนสกาวถอนใจชมกว้างเวิ้งว้าง

ฟ้าดินดึกดำบรรพ์ยั้งยืนนาน                     ประเดี๊ยวด๋าวชีวิตคนดอกเหี่ยวเฉา

คืนฟังธรรมไม่เหลือค้างแค้นเคืองเศร้า      หลงฝันเอาชั่วชีวิตเสียแรงเปล่า

          เส้นทางชีวิตแต่ละคนไม่เหมือนกัน อายุขัยก็มีสั้นยาว ฟ้าดินยั่งยืนนานเดือนปีเร่งรีบ ควรนิ่งตรึกตรองเสมอ ๆ ชีวิตมาจากแห่งไหน กลับไปสู่ถิ่นใดให้เข้าใจเร็วไว จะได้ไม่เสียชาติเกิด เส้นทางชีวิตหากเทียบกับโลกสวรรค์ ชั่วประเดี๋ยวเดียวดุจฟ้าแลบ

          มีคนบางพวก ร่างกายแข็งแรง พลานามัยสมบูรณ์ การงานไม่ต้องง้องอนใคร ดังนั้นจึงมักทะนงตนไม่เชื่อถือหลักธรรมฟ้า ดูหมิ่นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ผู้มีอำนาจยศศักดิ์อาศัยอิทธิพลทรัพย์ สำแดงพลังทรัพย์ มองข้ามทุกสิ่งยกย่องถือตน พวกยากจนบ้างก็ไม่เข้าใจในเหตุปัจจัย เหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าบังเอิญตกทุกข์ได้ยาก ก็โทษฟ้าโทษคน เรื่องนี้จะสงเคราะห์อย่างไร หนทางในปัจจุบันนี้ เรียนยุทธการให้แจ่มแจ้ง คุณสมบัติวัตถุเจริญก้าวหน้า ใจคนไม่สงบ แก่งแย่งรุนแรง คนจนแก่งแย่งกันก็ผลประโยชน์เล็ก ๆ เท่าหัวแมลงวัน คนรวยแก่งแย่งกันก้อนเงินเม็ดใหญ่ ผู้มีอำนาจใจก็โลภ คอรับชั่นเขี้ยวลากดิน สังคมแบบนี้ จะหาความสงบได้เมื่อใด

          ชีวิตหลงฝัน เมื่อใดจะสิ้นสุด ดอกตูมในวันนี้ พรุ่งนี้ก็โรยรา ควรปล่อยวางเร็วไว บำเพ็ญใจสั่งสมบุญกุศล ปลุกโพธิให้กว้างในเวลานี้

หน้าวิหารควันธูปลอยลิ่ว             ใจคนยิ่งแปรเปลี่ยนเห็นแต่เงิน

มัธยัสถ์สั่งสมบุญเป็นฐานเดิม      ผลเจริญล้วนต้องเก็บเกี่ยวเอง