ธรรมะอาจาย์ฮ่งกิง

   ความดีความชั่วเป็นนามธรรมไร้รูปลักษณ์ ล้วนใจทำขึ้น การสร้างบุญสร้างกุศลก็เกิดจากใจศรัทธา มีพลังก็ไปดำเนิน ถ้าปล่อยเลยก็น่าเสียดายจะรอให้มีเหลือค่อยช่วยคน ย่อมจะไม่มีวันได้ช่วยคน รอให้ว่างค่อยเรียนธรรมะก็ไม่มีเวลาได้เรียนธรรมะ ก็จะพลาดไปชั่วชีวิต ให้คล้อยตามหลักธรรมฟ้าไม่แสวงหาผลประโยชน์ก็จะได้ผลประโยชน์เอง ถ้าคนเอาแต่ได้แล้วผิดหวังก็จะเป็นผลร้ายกับตัวเอง มหาบุรุษย่อมรับคนอื่นได้ ผู้เริ่มฝึกจะต้องไม่ข่มเหงแม้ในที่ลับก้าวต่อไปก็เพิ่มพูนความรู้

    คนที่จะสร้างกุศล ถึงกุศลยังไม่ทันได้สร้าง เทพดีก็สรรเสริญ คนที่จะทำชั่ว ถึงชั่วยังไม่ทันได้ทำผีเทพร้ายก็คอยติดตามแล้ว มีผีเทพที่ไม่รู้ จึงไม่ควรขอโชค มีผีเทพที่รู้จึงไม่ควรทำชั่ว คนไม่อาจที่ไม่ทำความผิด มีผิดก็ให้แก้ไขจึงจะเป็นคนดี ลมพายุไม่พัดตลอดวัน ฝนไม่กระหน่ำทั้งวัน ฟ้าดินก็เป็นเช่นนี้นับประสาอะไรกับคน ยามสมหวังให้ทำกุศลใหญ่ เพื่อเพิ่มบารมียืดอายุ ยามผิดหวัง ก็ควรสงบใจรักษาชีวิต จะได้หลบภัยที่ยังมาไม่ถึง ทรัพย์สมบัติของมนุษย์ ส่วนใหญ่มีต้นแต่ไม่มีปลาย ชะตาชีวิตเหมือนเทียนต้องลม ควรคิดถึงเรื่องหลังการตาย กายสังขารอยู่ในโลกนี้แค่ชั่วคราวเท่านั้น จงหยุดก่อกรรมทำชั่ว เพราะบาปบุญจะอยู่กับจิตวิญญาณ เด่นชัดไม่ผิดเพี้ยนแม้แต่น้อย เหมือนกายบาปที่เดินอยู่กลางแดดไม่ว่าจะเดินหรือหยุดก็ไม่อาจหลบพ้นเงาได้

    สิ่งใดที่กระทำอยู่ในโลก ไม่มีหรอกที่เบื้องบนจะไม่ตอบสนอง ยินยอมทำกุศลสักนิด กายก็ชุ่มจิตก็สุขวิญญาณฝันก็สงบ หากสามารถทำสิ่งดี ๆ บ้าง ฟ้าปรีดาดินปราโมทย์ พวกเจ้าก็เคารพนับถือ สุขไหนจะปาน มิฉะนั้นพวกอันธพาลก็จะวางกล้ามได้ ตายังไม่ยอมให้เศษผงติด ฟันก็ไม่ยอมให้เศษอาหารติด ไม่ใช่ข้าจะไม่ได้ นับอะไรกับภายในวิญญาณ ความคิดแวบหนึ่งยังไม่เกิด ผีสางเทวดาก็รู้ก่อน ทางแห่งบาปบุญจำเพาะก็จะแยกแยะได้ง่าย จึงเป็นผู้รู้เหตุและผลของกุศล ที่สุดก็จะไม่ผิดพลาด