ไม่ฆ่าสัตว์ก็ไม่ถูกจับ

     ขณะที่คน แซ่ เจ้า กำลังโดยสารเรือเพื่อจะกลับบ้านตามลำพัง ระหว่างที่เรือแล่นผ่านหมอกหนามาแล้ว เขามองเห็นคล้ายกับมีคนยืนอยู่ที่หัวเรือ ค่อยๆ เดินตรงมาที่เขานั่งอยู่ ครั้นนายเจ้าต้องพิจารณาดูก็ถึงกับสะดุ้งสุดตัว เมื่อจำได้ว่าชายผู้นั้นคือ ลูกจ้างของเขาคนหนึ่งซึ่งตายไปนานแล้ว ลูกจ้างคนนั้นจึงพูดขึ้นว่า “ท่านอย่ากลัวไปเลย เวลานี้ข้าพเจ้ามีหน้าที่จับเอาวิญญาณของคนที่หมดอายุขัยแล้วไปสู่ยมโลก วันนี้ข้าพเจ้ามานำเอาดวงวิญญาณของคน 3 คนไป” นายเจ้าได้เอ่ยถามยมทูตผู้จับวิญญาณว่า 3 คนนั้นเป็นใคร ก็ได้คำตอบว่า

 

คนที่ 1 เป็นคนในตำบล หูก่วง     คนที่ 2 เป็นญาติของนายเจ้านั้นเอง  พอถึงคนที่ 3 ยมทูตผู้จับวิญญาณก็มีท่าทีลำบากใจไม่กล้าพูด นายเจ้าจึงถามด้วยความหวาดหวั่นใจว่า “คนที่ 3 เป็นตัวของเราใช่ไหม?” ยมทูตได้พยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นคนแซ่เจ้าผู้เคยเป็นนายจ้าง นั่งเงียบและมีสีหน้าเศร้าสลด ยมทูตจึงพูดขึ้นว่า “ท่านอย่าเพิ่งวิตกไปเลย หากผ่านพ้นคืนนี้ไปแล้วถ้าข้าพเจ้าไม่มาท่านก็จะไม่ตาย” นายเจ้าจึงถามด้วยความฉงนใจว่า “เพราะอะไรหรือ?”ยมทูตได้ชี้แจงให้ฟังว่า “เพราะตลอดชีวิตที่ผ่านมา ทั้งตัวท่านและคนในครอบครัวต่างกินเจ รักษาศีล ไม่ฆ่าสัตว์ เมื่อข้าพเจ้ามาถึงครึ่งทางก็พบเห็นวิญญาณมากมาย กำลังจะไปวิงวอนต่อพญายมเพื่อช่วยเหลือท่าน” พูดจบยมทูตผู้มาเจ้งข่าวให้ทราบก็ลากลับไป เมื่อเรือถึงฝั่ง เขารีบตรงไปที่บ้านญาติทันที แต่พอไปถึงผู้คนในบ้านก็บอกว่า ญาติของเขาเพิ่งจะสิ้นใจตายไปก่อนหน้าที่เขาจะมาถึงไม่นาน 

         และในคืนวันนั้น ยมทูตก็มิได้มาตามเอาวิญญาณของคนแซ่เจ้าไปแต่อย่างใด เขาจึงผ่านพ้นความตาย นายเจ้าได้เขียนบันทึกเรื่องราวทั้งหมดนี้ด้วยตัวของเขาเอง ที่บ้านไม้ไผ่กลางเดือน 7 อันเป็นช่วงเวลาในรัชสมัยของราชวงศ์ หมิง