ลูกอกตัญญู

วิญญาณบาปจากนรก

    ใครสามารถช่วยผมได้? มีใครยินดีช่วยผม?.... ได้แต่รอให้ฟ้าเบื้องบนนิรโทษกรรม

     (เตี่ยนฉวนซือ; เมื่อมีโอกาสเข้ามาในสถานธรรม เพื่อเป็นการขอบพระคุณฟ้าเบื้องบน คุณก็ควรกราบคารวะองค์มารดาก่อน แล้วค่อยเล่าประวัติของคุณมาอย่างละเอียด)

     กราบคารวะองค์มารดา กราบคารวะเทพ พุทธะ พระโพธิสัตว์และท่านผู้อาวุโสทุกท่าน ผมชื่อหงจิ้นหลง อายุ 36 ปี เป็นวิญญาณบาปจากนรกแดนเก้า ผมละอายใจมาก ผมถูกท่านขุนพลคุมตัวมาพวกท่านอย่าถูกตัวผม ผมทรมานมาก สมัยมีชีวิตผมเป็นคนตำบลจีหลง บิดาเสียชีวิตตั้งแต่ผมอายุเจ็ดขวบ เหลือผมกับมารดาสองคนเพื่อชีวิตที่ดีกว่า คุณแม่กับผมจึงย้ายไปอยู่ในเมือง ผมเข้าโรงเรียนเมื่ออายุแปดขวบ ภาระของคุณแม่จึงเพิ่มมากขึ้น ดังนั้นคุณแม่จึงต้องไปเก็บของเก่าและเศษกระดาษตามกองขยะไปขาย เพื่อเป็นค่าใช้จ่ายการเล่าเรียนของผม เมื่อผมเข้าโรงเรียนแล้ว เห็นพวกเพื่อนล้วนแต่เป็นลูกคนมีเงินทั้งนั้น อาหารกลางวันที่นำมากินก็เป็นของดีๆ ไม่เหมือนลูกคนจนอย่างผม ให้ดียังไงก็ไม่พ้น “ไข่ผัดไช่โป๊ว”ผมจึงกลับบ้านบอกกับคุณแม่ว่า ไฉนเพื่อนนักเรียนที่ผมรู้จักบ้านเขาร่ำรวยกันทั้งนั้น ทำไมผมจึงอาภัพเช่นนี้ เกิดในครอบครัวที่ยากจน ไม่เพียงอาหารการกินสู้เขาไม่ได้ แม้แต่เสื้อผ้าหรือที่อยูอาศัยก็สู้เขาไม่ได้ ตอนนั้นพอแม่ได้ฟังเช่นนี้ก็รีบเอาเงินจากหยาดเหงื่อที่แม่อุตส่าห์สะสมทุกวันอย่างลำบาก ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ๆสองชุดและรองเท้าผ้าใบอย่างดีสองคู่มาให้ผม เพื่อให้ผมใส่ไปโรงเรียนทุกวันอย่างมีความสุข จะได้ยืนเคียงบ่าเคียงไหล่กับเพื่อนๆ แต่แม่ก็ยังคงใส่เสื้อผ้าขาดๆ ชุดนั้น ผมก็ยุ่งเหยิง ผมจึงไม่กล้าให้เพื่อนนักเรียนรู้ว่าผมมีแม่ที่เก็บของเก่าขาย โดยบอกกับครูและเพื่อนนักเรียนว่า ผมเป็นลูกคนมีเงิน เพื่อเป็นการรักษาหน้าของตัวเอง

     ตอนเรียนอยู่ชั้นประถมปีที่ห้า ทุกวันคุณแม่จะต้องมาส่งอาหารให้ผมที่โรงเรียน เพื่อนนักเรียนเห็นมีคนมาส่งอาหารกลางวันให้ผม ก็ถามผมว่าเป็นใคร? ผมบอกพวกเขาว่า นั่นเป็นยายแก่ข้างบ้าน ด้วยเกรงว่าฐานะของผมจะถูกเปิดเผย จึงบอกกับคุณแม่ว่า ทีหลังอาหารกลางวันให้แม่เตรียมไว้ที่บ้าน เวลา :.40 น.ตรงผมจะไปหิ้วมาเอง เพราะกลัวคนรู้ว่าผมมีแม่ที่เก็บของเก่าดังนั้นผมจึงขอร้องคุณแม่ให้ผมย้ายโรงเรียนจากจีหลงไปที่เมืองไทเปค่าครองชีพในเมืองไทเปสูงกว่าในชนบทมาก เพื่อเอาหน้าผมก็ขอนี่ขอนั่นจากคุณแม่อีก คุณแม่ก็ให้ผมทุกอย่างตามที่ต้องการ แต่ว่าเบื้องหลังแห่งความสมหวังของผม คุณแม่ต้องลำบากตรากตรำแทบเป็นแทบตายทุกวันเพื่อผม แต่ผมไม่เคยรู้บุญคุณเลยกลับโทษท่านว่าทำไมจึงเกิดผมในครอบครัวที่ยากจนนั้นทำให้ผมทุกอย่างสู้คนอื่นไม่ได้ มีอยู่วันหนึ่งเกิดฝนตกใหญ่ ตอนที่โรงเรียนเลิกคุณแม่เอาร่มมาให้ผม เพื่อนนักเรียนเห็นเข้าก็ถามว่าเป็นใครผมบอกว่านั่นเป็นป้าผม มัธยมศึกษาปีที่สามจวนจะจบแล้ว เพื่อนนักเรียนบอกว่าจะมาเที่ยวที่บ้าน ผมบอกว่าไม่เอา คุณแม่ไม่อนุญาตตอนนั้นคุณครูเห็นว่าผมตั้งใจเรียน เขาสนับสนุนให้ผมเรียนต่อบอกว่าผมตั้งใจเรียนเช่นนี้ ต่อไปคงสอบเข้าได้โรงเรียนที่ดีแน่นอนเพื่ออนาคตของตัวเองโดยไม่สนใจฐานะทางบ้าน ผมก็ไปสมัครสอบเข้าชั้นมัธยมปลาย

     เมื่อเข้าเรียนชั้นมัธยมปลาย คุณแม่ก็ต้องเอาเงินที่มาจากหยาดเหงื่อที่ท่านสะสมวันละเล็กละน้อยอย่างลำบากมาเป็นค่าใช้จ่ายการเรียนของผม เนื่องจากการเรียนของผมไม่เลวนัก คุณครูและเพื่อนนักเรียนจึงมักจะถามถึงพ่อแม่ของผม ซึ่งผมก็จะตอบทุกครั้งว่า พ่อแม่อยู่ที่ต่างประเทศ ผมอาศัยอยู่กับญาติในไต้หวันต่อมาเมื่อคุณแม่มาหาผมที่โรงเรียน ทุกครั้งผมก็จะไม่ยอมรับเพราะคุณแม่ใส่เส้อผ้าขาด ๆ ผมเผ้ายุ่งเหยิงใบหน้าเต็มไปด้วยริ้วรอยเหี่ยวย่น สาระรูปของคุณแม่อย่างนี้จะไปเทียบกับพ่อแม่ของเพื่อน ๆ ได้อย่างไร ผมเกรงว่าครูและเพื่อนนักเรียนจะหัวเราะเยาะผมว่ามีแม่เป็นคนเก็บของเก่า ผมเกรงว่าจะอับอายเขาเพราะฉะนั้นผมจึงไม่กล้าและไม่ยอมรับ

     การเรียนในมหาวิทยาลัย ค่าใช้จ่ายต่าง ๆ มากกว่าแต่ก่อนหลายเท่า สุดที่ลูกคนจนอย่างผมจะสามารถรับภาระไหว ซึ่งคุณแม่ก็บอกผมตามตรงในเรื่องนี้ แต่ผมก็ยังคงยืนยันที่จะเรียนให้ได้คุณแม่รักลูกยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง ดังนั้นคุณแม่จึงเที่ยวยืมเงินเขาไปท่ว เพื่อที่จะให้ผมได้เรียนถึงมหาวิทยาลัย เมื่อเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยแล้ว ผมได้รู้จักกับลูกสาวคนมีฐานะดีคนหนึ่ง บ้านเขาร่ำรวยมาก เป็นเจ้าของบริษัทใหญ่ เมื่อผมคบกับหญิงสาวคนนี้ผมมีแผนอยู่ในใจแล้ว วันหน้าผมจะแต่งงานกับเธอให้ได้ ผมถึงจะลืมตาอ้าปากได้ แต่เมื่อคิดถึงการแต่งงาน ยังต้องผ่านการเห็นชอบจากแม่ผู้ชราในบ้านคนนั้น แต่สาระรูปของคุณแม่และสภาพบ้านฝ่ายหญิงจะยอมหรือ? เหตุนี้ผมจึงวางแผนคิดหาวิธีการต่างๆเพื่อที่จะเป็นลูกเขยคนรวย ในที่สุดผมก็ไปสมัครงานที่โรงงานแห่งหนึ่ง ด้านหนึ่งจะได้ช่วยแบ่งเบาภาระทางบ้าน ผมอยู่ในโรงงานตั้งใจทำงานทุกวัน ดังนั้นเถ้าแก่จึงชอบผมมาก ผมจึงใช้ประโยชน์จากจุดนี้ ขอร้องเถ้าแก่กับภรรยาให้รับผมเป็นบุตรบุญธรรม ผมบอกกับเขาทั้งสองว่า ผมเป็นลูกกำพร้า อยู่ตัวคนเดียว พ่อแม่ตายตั้งแต่ผมยังเล็ก เพื่ออนาคตของตัวเองผมลงทุนคุกเข่าอ้อนวอนเถ้าแก่เห็นผมมีความจริงใจ ก็ตกลงรับผมเป็นบุตรบุญธรรม

     หลังจากเรียนจบมหาวิทยาลัยแล้ว ผมบอกกับฝ่ายหญิงว่าจะขอแต่งงาน พ่อแม่ฝ่ายหญิงบอกว่าจะมาดูอุปนิสัย และตรวจสอบฐานะของผมดูก่อน ดังนั้นผมจึงขอให้พ่อแม่บุญธรรมไปสู่ขอที่บ้านฝ่ายหญิง เมื่อเทียบฐานะกัน ทั้งเราก็รักชอบกันมาก่อน ดังนั้นการแต่งงานครั้งนี้จึงสำเร็จลุล่วงอย่างรวดเร็ว หลังจากแต่งงานแล้วแม่เคยมาหาผม แต่ทุกครั้งผมจะถือเสมือนนางเป็น “ยายบ้า”ข้างถนนที่ไม่มีใครต้องการ ไม่เคยที่จะรับนางเป็นแม่บังเกิดเกล้า เนื่องจากคุณแม่มักจะมาด้อมๆ มอง ๆ ผม ดังนั้นหลังจากแต่งงานได้สามปีภรรยาพบว่าทำไมนะจึงมียายแก่คนหนึ่งมาดูสามีอยู่เรื่อย เพราะเกรงว่าฐานะดั้งเดิมของผมจะถูกเปิดเผย จึงพูดต่อหน้าคุณแม่ว่า“ยายบ้านี่ ” ทีหลังอย่ามารบกวนที่นี่อีกนะ คุณแม่รู้ว่าผมเป็นคนเอาหน้า จึงไม่กล้าเปิดเผยความจริง ท่านได้แต่เดินจากไปด้วยความเสียใจน้ำตาไหลอาบแก้ม ตั้งแต่นั้นมา ผมก็สามารถอยู่อย่างคนรวยด้วยความสบายใจ ทุกวันอาหารที่กินล้วนแต่เลิศรส ที่อยู่ก็เป็นบ้านทรงยุโรป จะไปไหนก็มีรถเก๋งขี่ ชีวิตความเป็นอยู่เหมือนอยู่บนสวรรค์วิมาน แต่ผมไม่เคยได้คิดว่า ที่ผมได้เสวยสุขทุกวันนี้ล้วนแต่สำเร็จด้วยมือของคุณแม่ผมทั้งสิ้น แต่ผมไม่เคยถือว่านางเป็นคน โดยเห็นนางเหมือนสุนัขที่มีหน้าที่รับใช้ผม ต่อมาพ่อตาได้โอนกิจการและทรัพย์สมบัติให้ผม ทำให้ผมดีใจมาก ต่อไปนี้ผมก็เป็นคนรวยเหมือนกัน ผมอาศัยอำนาจเงินของพ่อแม่บุญธรรมและพ่อตาแม่ยายเสพสุขอย่างเต็มที่ จนกระทั่งอายุ 36 ปี วันหนึ่งผมกับภรรยาขับรถไปเที่ยวที่ชนบท ระหว่างทางได้เกิดอุบัติเหตุรถชนตาย

     หลังจากเกิดอุบัติเหตุ ผมถูกยมทูตขาวดำจับไปที่นรก พอใต้เท้ายมบาลเห็นผม ก็โมโหสั่งให้เจ้าหน้าที่นำผมไปที่กระจกส่องบาป ปรากฏภาพที่ผมปฏิบัติต่อคุณแม่เหมือนสุนัขก็ไม่ปาน ดังนั้นผมจึงถูกตัดสินลงโทษทัณฑ์ต่างๆ ตั้งแต่นรกแดนที่หนึ่งเป็นต้นไปทุกวันเจ้าหน้าที่จะใช้มีด สามง่าม แทงไปที่ตัวของผมโดยเฉพาะที่หัวใจ เขาลงโทษผมพลาง ด่าผมว่าอกตัญญูพลาง ด่าผมว่าไร้หัวใจยิ่งกว่าหมาเสียอีก ถึงตอนนี้ผมจึงรู้ว่าผิด ผมเป็นคนมีการศึกษา แต่ยังสู้คนไร้การศึกษาไม่ได้ เพราะโลภในลาภยศชื่อเสียง จึงรังเกียจแม่ผู้ชราที่ไม่รู้หนังสือ ที่อุทิศตนเพื่อผมมาตลอดชีวิต ว่าไม่เหมาะที่จะเป็นแม่ผม และอยู่ต่อหน้าคนอื่นไม่ยอมรับว่าท่านเป็นแม่ผมสูญสิ้นซึ่งมนุษยธรรม วันนี้ผมจึงสมควรได้รับโทษ ก็ได้แต่วิงวอนฟ้าเบื้องบนโปรดอภัยให้ผม ผมโทษตัวผมเองที่ไม่รู้จักรักถนอมกายเนื้อ ไปถึงยมโลกจึงได้ทราบว่า ชาติก่อนหน้านี้ผมเป็นพระปรมาจารย์องค์หนึ่งที่ได้บำเพ็ญมา แต่เพราะอารมณ์ร้ายไม่มีขันติอดทนกลับถูกความหลงครอบงำ ไม่เพียงแต่ตนเองไม่รักถนอมกายเนื้อขัดเกลาตนให้ดี ยังเหยียดหยามแม่เราที่ไม่รู้หนังสือคนหนึ่ง อาจารย์ถ่ายทอดธรรม ผมผิดไปแล้ว วันนี้ท่านขุนพลคุมผมเข้ามาในสถานธรรม โดยมือเท้าผมถูกล่ามโซ่ตรวน อาจารย์ถ่ายทอดธรรม ผมรู้สำนึกผิดแล้ว........ผมขอเตือนชาวโลก จะต้องไม่ลืมพระคุณของบิดามารดาที่เลี้ยงดูเรามา จะต้องมีความกตัญญูอย่างแท้จริง มิใช่ว่าพอถึงวันแม่ทีก็ซื้อของขวัญไปให้แม่แล้วก็จบเรื่อง แต่ต้องรู้จักรักถนอมกายเนื้อนี้ ทำในสิ่งที่มีความหมายเป็นต้นว่า บำเพ็ญธรรม ขัดเกลาตน สร้างบุญกุศลอุทิศให้บิดามารดานั่นจึงจะเป็นลูกกตัญญูอย่างแท้จริงใต้หล้า

     ตอนนี้ยมบาลตัดสินให้ผมไปเกิดเป็นแม่สุนัข 60 ชาติอาจารย์ถ่ายทอดธรรม แม่สุนัข 60 ชาติจะให้ผมไปชดใช้กรรมอย่างไร? กระจกส่องบาปไม่มีตกหล่นแม้แต่น้อย ตอนเรียนชั้นประถมแม่บอกว่าเป็นยายแก่ ตอนเรียนมัธยมบอกว่าเป็นป้า พอเรียนมัธยมปลายบอกว่าเป็นยายอะไรอีก พอเรียนมหาวิทยาลัยบอกว่าเป็นยายบ้าข้างถนนที่ไม่รู้จัก ผมอภิมหาอกตัญญูจริง ๆ

     ขอให้อาจารย์ถ่ายทอดธรรม นำเรื่องราวของผมไปแจ้งแก่ชาวโลกเพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนใจให้ทุกคนรู้จักกตัญญู รู้จักทดแทนพระคุณของพ่อแม่ที่เลี้ยงดูเรามา อย่าได้เอาอย่างผม วงเวียนกรรมนั้นน่ากลัวมาก เป็นหมา 60 ชาติ จะให้ผมอยู่อย่างไร? ต้องกินแต่ของที่เขาไม่เอาแล้ว อาจารย์ถ่ายทอดธรรม ผมจะทำยังไงดี? ตอนนี้ผมหมดโทษจากนรกแดนเก้าแล้ว พรุ่งนี้ผมต้องไปที่หอจุติเพื่อไปเกิดแล้ว โอ....แม่สุนัข 60 ชาติ! แม่สุนัข 60 ชาติ!  ผมจะต้องไปชดใช้กรรมอีกนานเท่าไร ถึงจะได้ไปเกิดเป็นคนอีกเดินทางผิดเสียใจตลอดกาล ชาวโลกต่างไม่เชื่อว่านรกมีอยู่จริง โดยคิดว่าเป็นเรื่องหลอกคนให้กลัว ชาวโลกเอ๋ย ขอให้ท่านล้างตาให้สะอาดเถิด ความลับของนรกสวรรค์ได้เปิดเผยแล้ว เพื่อฉุดช่วยเหล่าเวไนยสัตว์ขึ้นฝั่งนิพพานโดยเร็ววัน ไหนพวกท่านซึ่งมีกายเนื้อยังไม่ยอมเชื่อ หรือว่าพวกท่านจะรอให้ลงนรกก่อนแล้วถึงจะยอมเชื่อ อย่างนั้นสายเกินไป บาปกรรมของผมเบื้องบนตัดสินให้เป็นแม่สุนัข 60 ชาติ เพื่อที่จะให้ผมรู้ซึ้งถึงรสชาติที่ลูกสุนัขต้องการแม่ของมัน สาธุชน! ความทุกข์ทรมานของนรก ใช่ว่าจะสามารถบรรยายได้ด้วยคำพูด กิเลสโลกีย์ทำให้คนหลงยึดมั่นถือมั่นปลงไม่ได้ หลงมัวเมาอยู่ในทะเลทุกข์ ชีวิตอันแสนสั้นไม่กี่สิบปีเหมือนกัน บางคนแลกมาด้วยความสุขหมื่นแปดร้อยปี บางคนแลกมาด้วยความทุกข์หมื่นแปดร้อยปี ไฉนจึงแตกต่างกันมากเช่นนี้ทั้งที่ใช้เวลาชั่วชีวิตเหมือนกัน อาจารย์ถ่ายทอดธรรม ชดใช้กรรม 60 ชาติ ผมทนไม่ไหวแน่ แต่ก็ต้องทน เมื่อคุณแม่ทราบข่าวว่าผมเกิดอุบัติเหตุรถชนตาย ท่านเสียใจจนไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกจึงฆ่าตัวตาย ละครชีวิตเศร้าเรื่องนี้ผมสร้างด้วยมือผมเอง ผมไม่โทษใครทั้งนั้น ได้แต่โทษตัวผมเองที่ไม่รู้จักถนอมวาสนาที่ชาติก่อนหน้านี้ผมได้สร้างสมเอาไว้ เมื่อชาตินี้ได้มีโอกาสเกิดเป็นคนอีกกลับถูกความหลงครอบงำ เจ้าหน้าที่มาเร่งผมแล้ว ขอลาก่อน