โมหะครอบงำ

ปีศาจปลาไน

    เบื้องบนโปรดเมตตา ฉันสำนึกผิดแล้ว วันนี้องค์เง็กเซียนทรงเมตตานำฉันเข้ามาในสถานธรรม ด้วยฉันได้สำนึกผิดจากใจจริงแล้ว ฉันละอายใจที่ไม่มีมหากุศลอันใดสามารถจะรับวิถีธรรมได้เบื้องบนโปรดเมตตาอย่าทำให้ฉันต้องเป็นเศษวิญญาณเลย ฉันคือปลาไน (หลีฮื้อ) ตัวหนึ่ง

     ในสมัยต้นราชวงศ์ซ้อง ฉันเป็นบุตรสาวของตระกูลคนร่ำรวย พ่อแม่รักและตามใจฉันมาก เลยทำให้ฉันมีนิสัยเย่อหยิ่งและเจ้าอารมณ์ พอประสบกับเรื่องไม่สบอารมณ์เข้าหน่อย ก็มักจะระงับโทสะไม่อยู่ แม้พ่อแม่จะรู้ว่าความประพฤติของฉันไม่ถูกต้องแต่เนื่องจากรักฉันมากจึงไม่ได้ตักเตือน พ่อแม่เห็นว่าฉันอายุไม่น้อยแล้ว ตั้งใจจะให้ฉันแต่งงาน ชายหนุ่มในละแวกบ้านใกล้เคียงแม้จะรู้ว่าบ้านฉันรวย แต่ทุกคนก็รู้นิสัยฉันดี ดังนั้นฉันอายุ 20 ปีแล้วก็ยังไม่ได้แต่งงาน และมักจะถูกชาวบ้านซุบซิบนินทา ฉันทนไม่ไหวจึงส่งคนใช้ไปลอบทำร้ายคนที่นินทาฉัน ตอนอายุ 22 ปี ฉันพบรักกับชายหนุ่มต่างถิ่นคนหนึ่ง แม้เขาจะยากจน แต่ฉันก็ชอบเขาแม้ว่าพ่อแม่จะคัดค้าน แต่ฉันตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว จึงไม่สนใจการคัดค้านของพ่อแม่ แล้วรวบรวมทรัพย์สมบัติส่วนตัวหนีตามขาไปอยู่ที่อื่น ด้วยเหตุนี้ทำให้พ่อแม่ต้องตรอมใจและถึงแก่กรรมในที่สุด แต่ฉันไม่ทราบเรื่องเลย

     หลังจากนั้นครึ่งปี เขาไปมีคนใหม่ เมื่อฉันรู้เข้าก็โมโหมากจึงส่งคนไปลอบฆ่าเธอ แล้วหั่นศพเป็นท่อนๆ นำกลับมาต้มให้สามีกิน ตอนนั้นเมื่อฉันเกิดโมโหแล้ว อะไรก็ทำได้ทั้งนั้น จึงได้สร้างบาปกรรมอย่างใหญ่หลวงหรือจนสามีกินเสร็จแล้ว จึงบอกกับเขาว่า นี่คือเนื้อของคนที่เขารัก เมื่อเขาได้ฟังก็โมโหมาก ลงมือตบตีฉันใหญ่ ฉันก็ต่อสู้อย่างไม่ลดละ แต่ฉันเป็นผู้หญิงสู้แรงเขาไม่ได้จึงต้องถอยร่นไปอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง แล้วฉันก็คว้ากรรไกรจ้วงแทงไปที่ทรวงอกเขาจนตาย จากนั้นก็ให้คนนำศพทั้งสองไปฝังแล้วฉันก็กลับไปบ้านพ่อแม่ที่เมืองสีโจว เมื่อไปถึงบ้านกลายเป็นที่รกร้างว่างเปล่า ฉันเสียใจและปวดร้าวมาก รู้สึกกว่าโลกนี้ไม่มีอะไรที่น่าพิสมัยอีกแล้ว จึงโปอยู่ที่โรงเจแม่ชี ทีแรกตั้งใจแน่วแน่จะปฏิบัติธรรม จึงนำทรัพย์สมบัติที่ติดตัวมาทั้งหมดบริจาคให้โรงเจเพื่อเป็นค่าใช้จ่ายในการบำเพ็ญธรรม กระทั่งอายุ 25 ปี ก็ได้เป็นผู้ช่วยเจ้าสำนัก เมื่อมีอำนาจอยู่ในมือก็เริ่มเกิดกิเลสตัณหา เจ้าสำนักอายุมากแล้ว ประสงค์จะหาคนสืบทอดตำแหน่ง ต่อมาฉันทราบว่าเจ้าสำนักจะให้ซือเจ๊เป็นเจ้าสำนักแทน ฉันเกิดความอิจฉาริษยา จึงปล่อยข่าวว่าซือเจ๊มีความสัมพันธ์กับผู้ชายข้างนอก แต่อาจารย์(เจ้าสำนัก) ยืนยันความประพฤติของซือเจ๊ ว่าเป็นไปไม่ได้ ต่อมาก็ประกาศต่อหน้าทุกคนให้ซือเจ๊เป็นเจ้าสำนักคนใหม่ เนื่องจากฉันทนความกดดันไม่ไหว ตอนอายุ 26 ปี จึงลาออกจากโรงเจกลับไปบ้าน อาจเป็นเพราะเบื้องบนลงอาญาที่ฉันเลิกบำเพ็ญ พอกลับถึงบ้านก็ป่วยด้วยโรคประหลาด ทุกคืนส่งเสียงร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวดทรมาน โรคประหลาดนี้ทรมานฉันอยู่สองปี อายุ28 ปี วิญญาณฉันก็ออกจากร่าง

     ยมทูตขาวดำจับฉันไปเผชิญหน้ากับท่านยมบาล ท่านว่าแม้ฉันจะมีวาสนาได้ปฏิบัติธรรมในพุทธศาสนา แต่ตอนมีซีวิตได้สร้างบาปกรรมไว้มากมายไม่อาจให้อภัย แล้วก็เอาตัวฉันไปรับโทษทัณฑ์ในขุมนรก ไม่รู้ว่ารับโทษเป็นเวลานานเท่าไร ท่านก็เรียกตัวฉันกลับ บอกว่าฉันมีบุญกุศลอย่างหนึ่งที่สามารถจะไปเกิดเป็นปลาไม่ต้องรับโทษ กุศลนั้นก็คือ ตอนที่ฉันบำเพ็ญธรรมใหม่ๆ วันหนึ่งได้พบหญิงมีครรภ์คนหนึ่งล้มป่วยอยู่หน้าโรงเจ ฉันเกิดความเมตตาจึงประคองนางเข้าไปในโรงเจ แล้วเฝ้าดูแลทุกวันจนนางหายป่วยเบื้องบนทรงเมตตา ฉันจึงได้เกิดเป็นปลาไน ตั้งแต่ญาติที่หนึ่งถึงสิบได้บำเพ็ญเพียรอยู่ในสระน้ำหน้าวัด แต่ในชาติที่สิบห้า ตอนนั้นฉันเกิดเป็นปลาไนยักษ์อยู่ในแม่น้ำ เนื่องจากทนความหิวโหยไม่ไหวจึงออกมากินคนพอดีเทพอัสนีผ่านมาเห็นเข้า จึงทำฟ้าผ่าฉันตายกลับถึงยมโลก จึงรู้ว่าได้สร้างบาปกรรมเพิ่มอีก ต้องถูกยืดเวลาลงโทษไปอีกสามสิบชาติ และการบำเพ็ญเพียรในอดีตก็สูญเปล่าไปหมด ขอเตือนผู้บำเพ็ญธรรมทั้งหลาย อย่าได้เกิดกิเลสตัณหาเย่อหยิ่งหรือประพฤติผิดทำนองคลองธรรม มิเช่นนั้น กุศลที่บำเพ็ญมาก็จะสลายไปฉันขอบคุณฟ้าเบื้องบน ขอบคุณองค์เง็กเชียนขอบคุณอาจารย์ถ่ายทอดธรรมและญาติธรรมทุกท่านที่ให้โอกาสฉันมาเล่าประวัติเวลามีจำกัด ฉันขอลาก่อน