ฆ่าหมูเกิดเป็นหมู
วิญญาณหมู
ผมชื่อเจียงจี้หลิง เป็นคนอำเภอจิ่วเจียง สมัยรัชกาลเสียนฟง(พ.ศ. 2395-2405) บิดามีอาชีพฆ่าหมูขาย เมื่อผมโตขึ้นก็ได้สืบทอดอาชีพตามบิดา ทุกวันจะฆ่าหมูชำแหละเนื้อขาย เมื่อค้าขายเสร็จ ก็มักจะชักชวนเพื่อนพ่อค้ามาร่วมดื่มสุราเฮฮา หรือไม่ก็เล่นการพนันหรือไปเที่ยวโสเภณีความประพฤติของตัวเองไม่เคยสำรวจไม่สนใจครอบครัว ปล่อยให้เมียต้องพึ่งตัวเอง โดยหารายได้ด้วยการรับจ้างซักเสื้อผ้า เนื่องจากผมไม่ชอบเรื่องการทำบุญ และประพฤติตนไม่อยู่ในศีลในธรรม จึงถูกเบื้องบนลงโทษทำให้ผมไม่มีบุตรสืบสกุล ในบ้านว่างเปล่า พ่อแม่ก็เสียไปนานแล้ว มีแต่ผมกับภรรยาสองคนเท่านั้น
ภรรยาผมศรัทธาในพระธรรม ถือศีลกินเจและสวดภาวนา “อามีทอฝอ” แต่ผมชอบด่าเธอว่างมงาย และมักเอาน้ำแกงหมูใส่ลงในอาหารของเธอเสมอ เพื่อทำลายการบาเพ็ญของเธอ ตอนหน้าหนาวทุกปี ผมชอบกินอาหารบำรุง โดยอาศัยที่ตัวเองร่างกายกำยำแข็งแรงจับหมาป่ามา 2-3 ตัว แล้วเรียกเพื่อน 4-5 คน มาช่วยกันฆ่าหมาป่ากินบำรุงร่างกาย ได้สร้างบาปกรรมไว้ไม่น้อย ภรรยามักจะเตือนผมว่าอย่าฆ่าสัตว์ ควรจะมีเมตตาจิตบ้าง แต่ผมไม่ใส่ใจเลยมีแต่ด่าว่าเธอ ว่าเธอเป็นผู้หญิงรู้อะไร บางครั้งยังกลับไปตบเธออีกเนื่องจากผมชอบเล่นการพนัน จึงเป็นหนี้เขาจำนวนมาก ไม่มีปัญญาใช้ จึงขายภรรยาให้บาร์เหล้า โดยที่ภรรยาไม่รู้ เมื่อเธอถูกจับไปที่บาร์เหล้า เนื่องจากไม่ยอมรับแขกขายตัว และเพื่อรักษาชื่อเสียงความบริสุทธิ์ เธอเลยฆ่าตัวตาย ผมไร้มโนธรรมไร้น้ำใจลืมความเป็นสามีภรรยาที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาเสียสิ้น ตอนอายุ37 ปี ผมถูกฟ้าเบื้องบนลงอาญา ตายด้วยพิษสุรา หลังจากตายแล้วพวกเพื่อนที่เคยร่วมสุรานั่นแหละ ช่วยฝังศพผมอย่างง่ายๆ
เมื่อไปถึงยมโลก ท่านยมบาลพิจารณาตัดสินให้ไปเกิดเป็นสัตว์เดรัจฉาน โดยสองชาติก่อนได้เกิดเป็นหมูป่า แต่ไม่รู้สำนึกยังไปกินสัตว์เล็กอีก จึงถูกนายพรานจับไปฆ่า ถูกลูกธนูบินเสียบร่างและถูกหมาไล่เนื้อขย้ำกัด กัดจนเป็นบาดแผลทั่วตัว เลือดไหลไม่หยุด ตายแล้วได้เกิดเป็นหมูบ้านตามกรรมที่สร้างไว้ ทุกอย่างไม่มีความอิสระ น้ำลายก็ไหลออกมาเองไม่รู้ตัว อาหารที่กินล้วนแต่พวกของบูด ขมจะตาย ทุกครั้งที่โมโห เพลิงโมหะก็จะแผดเผาทั่วตัว เกิดเป็นหมูมีทุกข์ก็ไร้ที่ร้องเรียน ปัจจุบันผมยังอยู่ที่นรกแดนเจ็ด ได้เกิดเป็นหมูห้าชาติแล้วยังต้องไปเกิดอีกสองชาติชาติก่อนผมฆ่าหมูฆ่าหมา ปัจจุบันจึงต้องเกิดเป็นหนูให้คนฆ่าชำแหละ ทุกอย่างเป็นไปตามกรรม พอให้ทุกท่านจำผมเป็นบทเรียนอย่าได้เดินตามรอยผม อย่าเหมือนผมที่ไม่เชื่อเรื่องบาปกรรมผีสางเทวดา ทำลายการบำเพ็ญของคนอื่น จนถูกตัดทอนอายุขัยต้องตายตั้งแต่ยังหนุ่ม ไน่ทราบว่าเตี่ยนฉวนซือมีอะไรจะสั่งมั้ย?(เตี่ยนฉวนซือ : เบี้องบนทรงเมตตา เมื่อเจ้ารู้สำนึกผิดแล้วพวกเราก็จะวิงวอนขอให้เบื้องบนเมตตาให้เจ้าได้เกิดเป็นคนโดยเร็ววัน และมีโอกาสเกิดในครอบครัวคนบำเพ็ญธรรม)
ผมไม่กล้าคิดหวังจะได้ไปเกิดในครอบครัวคนบำเพ็ญธรรมผมหวังเพียงได้ไปเกิดเป็นคนยากจนต่ำต้อย ผมก็พอใจแล้วไม่กล้าหวังอะไรมากกว่านี้
(เตี่ยนฉวนชือ เรารู้ว่าการจะไปเกิดในครอบครัวคนบำเพ็ญธรรมเป็นเรื่องไม่ง่าย แล้วจะให้พวกเราช่วยเจ้ายังไง? )
มิกล้าขอร้อง มิกล้าขอร้อง ผมเป็นเพียงวิญญาณบาปที่ไร้บุญไร้กุศล จะกล้าขอร้องได้อย่างไร (เตี่ยนฉวนซือ : ในเมื่อเจ้าเกรงใจเช่นนี้ งั้นเราก็จะนำเรื่องราวของเจ้าไปพิมพ์ลงในหนังสือธรรมะ เพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนสติแก่ชาวโลก แล้วอุทิศส่วนกุศลนี้ให้แก้เจ้า ขอให้เบื้องบนทรงเมตตา อย่าให้เจ้าต้องไปเกิดเป็นหมูอีกสองชาติ ให้ผู้คนแล่เนื้อเฉือนหนัง ซึ้งทุกข์ทรมานจริงๆ)
เวลามีจำกัด ผมไม่กล้ารบกวนเวลามาก ผมจะถูกนำไปที่นรกแล้ว ขอลาก่อน
