ท่องนรกโลกันตร์ ครั้งที่1 เยือนโรงโจรปล้นฆ่า

    ตี้จ้างหวัง :  (พระกษิติครรภโพธิสัตว์) วันนี้เราจะนำเจ้าไปท่องนรกโลกันตร์ เพื่อเปิดเผยความเร้นลับของขุมนรก และเป็นการเตือนสติเตือนใจชาวโลก

     จวงเซิง :  ผมไม่กล้าไป ผมกลัว

     ตี้จ้างหวัง :  หลับตาแล้วทำจิตให้สงบ ตามเราไปนรก

     จวงเซิง :  ครับ

     ตี้จ้างหวัง :  ลืมตายได้แล้ว

     จวงเซิง :  ที่นี่เป็นที่ไหนครับ?  ข้างบนเขียนไว้ว่า “คนปล้นฆ่าต้องผ่านที่นี่” เห็นเจ้าหน้าที่คุมคนกลุ่มหนึ่งมุ่งไปข้างหน้า

     ตี้จ้างหวัง :  เข้าไปข้างในกันเถิด

     จวงเซิง :  สาระรูปคนเหล่านี้ล้วนแต่ตัวผอมแห้งคล้ายกับถูกลงโทษมาอย่างหนัก ผู้คุมสองคนที่เฝ้าประตูอยู่ต่างแสดงอาการนอบน้อมต่อท่านพระโพธิสัตว์

     พัศดี :  ขอคารวะท่านพระโพธิสัตว์

     ตี้จ้างหวัง : ไม่ต้องมากพิธี

     จวงเซิง :  สวัสดีครับ วันนี้ผมติดตามท่านพระโพธิสัตว์มารบกวนท่านที่นี่ต้องขออภัยด้วย

     พัศดี :  ไม่ต้องเกรงใจ เชิญเข้าไปข้างในก่อน

     จวงเซิง :  ขอบคุณที่เอื้อเฟื้อ มีเสียงร้องระงมดังมาจากในนรก ผู้ต้องโทษแต่ละคนหน้าซีดเผือด แสดงอาการหวาดกลัว มีคนหลายเผ่าพันธุ์บางคนหันมามอง ใบหน้าร่วงโรย ตรงหน้าพวกเขามีธนบัตรเป็นกอง ๆ ตั้งอยู่ ผู้ต้องโทษพยายามนับ ถ้าหยุดนับเจ้าหน้าที่ก็จะบังคับให้นับต่อไป เรียนท่านพัศดี นี่เป็นเพราะเหตุใดครับ?

     พัศดี : นักโทษที่รับโทษนี้ขณะมีชีวิตชอบเงินทองได้ทำการปล้นธนาคาร ปล้นจี้ทรัพย์สินชาวบ้าน ตายแล้วก็ให้เขามานับเงินนับจนเพื่อไม่อยากนับ

     จวงเซิง :  อย่างงี้นี่เอง พอนับเงินหมด เงินก็ลอยไปเก็บเข้าที่เอาอย่างอัตโนมัติ พอเจ้าหน้าที่กดปุ่ม แสงเลเซอร์ก็ยิงไปที่นักโทษ เปรี้ยง! เสียงดังยิ่งกว่าฟ้าแลบ ชั่วพริบตาร่างนักโทษก็กลายเป็นซากศพตายแห้ง นิ้วมือและแขนขาหลุดออกจากร่าง พอเจ้าหน้าที่เอาน้ำคืนวิญญาณสาด ก็ประกอบกันเข้าเป็นร่างคนอีกครั้งหนึ่ง ดูแล้วน่าอนาถจริง ๆ เรียนถามท่านพัศดี คนที่ถูกลงโทษแบบนี้ เขาได้ทำความผิดอะไรหรือครับ?

     พัศดี :  นักโทษเหล่านี้คณะมีชีวิตเป็นหัวขโมยเป็นโจรปล้นจี้ทรัพย์ชาวบ้าน จึงต้องรับโทษนี้และโทษตัดแขนขาอย่างน่าอนาถ ชาวโลกมีไม่น้อยที่แขนขาสมบูรณ์ แต่ไม่ยอมทำความดีกลับไปเบียดเบียนคน ฆ่าคน ตายแล้วนอกจากต้องถูกลงโทษจากนรกขุมต่าง ๆ แล้ว ยังต้องมาเสวยความทุกข์ทรมานที่นี่

     จวงเซิง :  คนที่คิดหนี ก็ถูกแสงเลเซอร์ดูดไปติดกับแผ่นเหล็กที่คล้ายแม่เหล็กอย่างอัตโนมัติ

     พัศดี :  ถ้าคิดหนีก็จะถูกเพิ่มโทษ

     จวงเซิง:  เครื่องลงโทษชนิดนี้ไม่เคยเห็นมาก่อน น่าสะพรึงกลัวมาก พอถูกแสงเลเซอร์ยิง ร่างกายก็แตกออกเป็นชิ้นๆอย่างน่าสยดสยอง ท่านพระโพธิสัตว์ครับ การลงโทษแบบนี้เรียกว่าอะไรครับ?

     ตี้จ้างหวัง :  เรียกว่า “วิธียิงเป้าด้วยแสงเลเซอร์” ที่ทางนรกเพิ่งจัดสร้างขึ้น ผู้ที่ปล้นฆ่าชาวบ้านหลังจากถูกลงโทษทัณฑ์จากนรกทั้งสิบแดนแล้ว ยังต้องมารับโทษที่นี่ เดิมทีไม่อยากเปิดเผยแต่เห็นว่าจิตใจคนเดึ่ยวนี้ไม่เหมือนแต่ก่อน คดีปล้นฆ่าเพิ่มมากขึ้นทุกวัน เพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนสติ จึงเปิดเผยความเร้นลับของนรกเพื่อกระตุ้นชาวโลกให้หันไปทำความดี

     พัศดี:  ขณะมีชีวิตอยู่เอาแต่กินขี้เกียจทำงานชอบรวยทางลัด ตายแล้วจึงต้องตกสู่นรกขุมนี้ ผมจะเรียกนักโทษสองคนมาให้คุณสัมภาษณ์

     จวงเซิง :  ดีครับ ผมจะได้ฟังการกระทำชั่วของเขา แล้วนำมาลงในหนังสือธรรมะ เพื่อเป็นอุทาหรณ์เตือนสติผู้คน

     ตี้จ้างหวัง :  วิญญาณบาปฟังคำสั่ง จงเล่าการกระทำบาปครั้งมีชีวิตมาตามตรง หากปิดบังจะต้องถูกเพิ่มโทษ

     วิญญาณ ก. :  ฮือ...ฮือ... พูดแล้วน่าละอาย ถ้าได้ติดตามข่าวคงจำได้ ผมคือ “ฆาตกรผู้บ้าคลั่ง” หลี่หุ้ยชาง ผมบาปกรรมเต็มตัวอกตัญญู เนรคุณ ผิดศีลธรรม สุรา นารี การพนัน ผมเป็นทั้งนั้นตอนนี้สำนึกได้ก็ไร้ประโยชน์ ฮือ... ฮือ... เพราะมีบาปหนักจึงต้องตกนรกทั้งสิบแแดน ทุกวันต้องถูกผ่าท้องควักลำไส้ แล้วยังต้องมาที่นี่ เสวยทุกข์ทรมานจากร่างกายที่แตกเป็นชิ้น ๆ ขอให้หนุ่มสาวทั้งหลายจงดูผมเป็นบทเรียน จะได้ไม่เสียใจภายหลัง

     พัศดี :  เจ้าโหดร้ายป่าเถื่อน สูญสิ้นมนุษยธรรม ฆ่าคนตาไม่กะพริบ จึงต้องรับโทษนี้

     จวงเซิง : น่าสงสาร ผมฟังแล้วสลดใจแทน

     วิญญาณ ข. :  ฮือ...ฮือ... ผมทรมานมาก ผมคือนักปล้นธนาคารชื่อดัง หลี่สอเคอ ประวัติของผมหนังสือพิมพ์ได้ลงอย่างละเอียดแล้ว ผมจึงไม่มีอะไรจะพูดอีก ได้แต่เสียใจที่ตัวเองไม่น่ากระทำเรื่องแบบนี้ ทำให้ต้องทรมานเช่นนี้ ขอเตือนชาวโลกอย่าได้ปล้นฆ่าคน จะได้ไม่ต้องตกอยู่ในสภาพเช่นผมทุกวันนี้

     พัศดี:  โลกทุกวันนี้มีโจรปล้นมาก ปล้นชื่อเสียง ปล้นผลประโยชน์ เกิดขึ้นทุกวัน ผู้ที่ใช้เล่ห์กลพลิกแพลงกระทำผิดกฎหมาย ตายแล้วก็ได้แต่ให้นรกจัดการ

     จวงเซิง :  นักโทษสองคนนั่นดูเหมือนชื่อนายจาง...ร้องไห้ ตลอดเวลา

     ตี้จ้างหวัง :  เขาทั้งสองเป็นพี่น้องกัน คนพี่ปล้นทรัพย์แล้วถูกจับ คนน้องความจริงก็มีร่วมแต่ไม่ได้ถูกจับ แต่ในที่สุดก็ไม่อาจพ้นเงื้อมมือกฎหมาย ถูกจับจนได้ตอนจะถูกประหาร เขาโกรธแม่มาก

     จวงเซิง :  ทำไมล่ะ? พ่อแม่เลี้ยงเขาจนโต ทำไมจึงเกลียดแม่

     ตี้จ้างหวัง :  เขาโกรธแม่ที่ไม่ได้อบรมสั่งสอนเขาทั้งสองให้เป็นคนดีจนต้องถูกลงโทษ สังคมโลกปัจจุบันมีปัญหามาก เลี้ยงลูกไม่อบรมความผิดของใคร? สงสารหัวอกพ่อแม่ใต้หล้า ต้องสิ้นหยาดเหงื่อเลือดเนื้อไปเท่าไร เลี้ยงลูกไม่เอาไหน เที่ยวก่อกรรมทำเข็ญเป็นภัยต่อสังคม ผู้เป็นพ่อแม่ควรอบรมดูแลบุตรธิดาให้เข้มงวดยิ่งขึ้น ผู้เป็นบุตรธิดาก็ควรเข้าใจความยากลำบากในการบำรุงเลี้ยงของบิดามารดา อย่าเดินทางผิดจนต้องเสียใจภายหลัง

     จวงเซิง :  เรียนถามท่านพระโพธิสัตว์ พวกเขาจะต้องถูกลงโทษอีกนานเท่าไหร่?

     ตี้จ้างหวัง : โทษที่หนักไม่ได้ผุดเกิดอีกตลอดกาล ส่วนที่เบารับโทษ 40-50 ปี รอให้บุตรหลานบำเพ็ญธรรม จึงจะสามารถพ้นจากนรก

     จวงเซิง :  ก้าวเท้าพลาดเสียใจตลอดกาลโบราณว่าไว้ไม่มีผิด

     ตี้จ้างหวัง :  เตรียมไปชมนรกขุมอื่นต่อ

     จวงเซิง:  ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความสะดวก ขอลาก่อน

     พัศดี :  เจ้าหน้าที่ทุกคนเข้าแถวน้อมส่ง

     จวงเซิง : พอเจ้าหน้าที่กดปุ่ม ประตูก็ปิดโดยอัตโนมัติโรงโจรปล้นฆ่าอันตรธานไปจากสายตาอย่างมหัศจรรย์