ครั้งที่3 เยี่ยมชมหลุมโสโครก

ทำนากลางตะวัน ต้องเหนื่อยกันเพื่อผลงาน ใครรู้ข้าวในจาน กว่าได้ทานลำบากจริง

    ตี้จ้างหวัง :  มนุษย์ในโลกที่เหลือกินเหลือใช้ ควรที่จะสละทรัพย์ส่วนหนึ่งช่วยเหลือผู้อื่น ตนเองอย่าได้ใช้จ่ายฟุ่มเฟือยเกินไป ถ้าเอาแต่เสวยสุขสำราญ เมื่อบุญวาสนาเสวยหมด เคราะห์ภัยก็จะมาเยือน เราไปข้างหน้าต่อ....ถึงแล้ว

     พัศดี :  คารวะท่านพระโพธิสัตว์

     จวงเซิง :  สวัสดีครับ วันนี้ผมตามท่านพระโพธิสัตว์มาหากมีอะไรเสียมารยาท โปรดอภัยด้วย

     พัศดี :  ไม่ต้องเกรงใจ เชิญตามผมเข้าไปดูข้างใน

     จวงเซิง : ได้ยินเสียงร้องระงมมาแต่ไกล เบื้องหน้าเป็นที่รกร้างว่างเปล่าสุดสายตา มีของโสโครกเป็นถัง ๆ เป็นหลุมๆ เหมือนของที่คนเททิ้งไม่เอาแล้ว เช่น เนื้อหมู เนื้อไก่ เนื้อวัวเป็นกองใหญ่ ข้าวและหูฉลามก็มี ขอเรียนถาม ของพวกนี้มาจากไหนครับ?

     พัศดี :  ของเหลือกินจากมนุษย์ ของที่คนกินไม่หมดแล้วเททิ้ง ทางนรกช่วยพวกเขาเก็บรวบรวมเป็นถัง ๆ ยิ่งสิ้นเปลืองเท่าไหร่ก็รวบรวมได้มากเท่านั้น

     จวงเซิง : โอ....กลิ่นเหม็นยิ่งกว่าหลุมส้วม เน่าเสียแล้วทั้งนั้นพอนิรยบาลกดปุ่ม เครื่องยนต์อัตโนมัติก็หนีบนักโทษไว้จนต้องอ้าปากกว้าง แล้วนิรยบาลก็ใช้กรวยอันยาวใส่ลงในปากจนถึงกระเพาะ แล้วกรอกของโสโครกลงไป ถ้าไม่ยอมกิน นิรยบาลก็จะง้างปากเขาออก แล้วกรอกต่อไป พอกินหมดก็อาเจียนไม่หยุดนอนคลำท้องกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่พื้น

     พัศดี : นักโทษเหล่านี้ล้วนแต่เป็นคนที่ชอบเอาหน้า เวลาเลี้ยงแขกที่ร้านอาหาร สั่งอาหารมากมาย กินไม่หมดแล้วเททิ้งทางนรกเอาของที่คนกินเหลือรวมขึ้นมาเป็นถัง ๆ เป็นหลุม ๆ บางคนเต็มบ่อก็มี ซึ่งล้วนแต่มีป้ายชื่อแขวนไว้ ขณะมีชีวิตไม่ประหยัดไม่รักเสียดายธัญญาหาร ก็สมควรต้องรับโทษ

     จวงเซิง :  ของที่คนกินเหลือ ไม่ใช่ให้หมูกินแล้วหรือครับ? ทำไมตายแล้วยังต้องมากิน

     พัศดี :  แม้จะให้หมูกิน แต่หมูก็ฆ่าให้คนกินอีก คนที่กินเหลือ ตายแล้วจึงต้องมากิน กินไม่หมดก็ไปเกิดเป็นหมู กินของที่คนเททิ้งไม่เอาแล้ว นี่คือวงเวียนกรรม

     จวงเซิง : ภายนอกทำเป็นสง่างาม ตายแล้วจึงต้องรับโทษทุกข์ทรมาน แล้วไม่มีวิธีแก้ไขหรือครับ?

     พัศดี :  ขอเพียงให้ชาวโลกประหยัด รักถนอมธัญญาหารไม่กินทิ้งกินขว้างอีก ของโสโครกที่เหลืออยู่ในนรกก็จะลดน้อยลงเรื่อย ๆ การเพิ่มหรือลดมันจะเป็นเองโดยอัตโนมัติ ถ้าหากไม่รักเสียดายธัญญาหาร กินทิ้งกินขว้างอีก หลุมก็จะยิ่งใหญ่โตขึ้น

     จวงเซิง : ที่แท้เป็นเช่นนี้ ชาตินี้มั่งมีศรีสุข เพราะชาติก่อนได้สั่งสมกุศลไว้ ดังนั้นจึงควรหมั่นสร้างกุศลเพิ่ม ช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยากหรือพิมพ์หนังสือธรรมะ เผยแผ่ ยามละสังขาร กายทิพย์จุติสู่แดนสุขาวดี

     ตี้จ้างหวัง :  วิธีการลงโทษที่จัดสร้างขึ้นใหม่ทั้งสามอย่างนี้ จุดประสงค์สำคัญก็เพื่อเตือนสติเตือนใจชาวโลกอย่าได้หัดทางชั่วเอาแต่กินขี้เกียจทำงาน เป็นลูกไม่เอาถ่าน ปล้นจี้ ฆ่าคน เสพยาเสพย์ติด มิเช่นนั้นเมื่อตกนรกอเวจีไม่ได้ผุดเกิดอีกตลอดกาล ก็จะสายเกินแก้

     จวงเซิง :  ขอเตือนชาวโลก อย่าได้ตกถึงมือยมบาล มิเช่นนั้น พอสิ้นกายเนื้อยากที่จะฟื้นคืน

     ตี้จ้างหวัง :  หมดเวลาแล้ว เตรียมตัวกลับ

     จวงเซิง :  ขอบคุณที่กรุณาชี้แจง

     พัศดี :  น้อมส่งท่านพระโพธิสัตว์

     จวงเซิง :  ประตูนรกปิดเองอย่างอัตโนมัติ นรกโลกันตร์อันตรธานไปจากสายตา

     ตี้จ้างหวัง :  ถึงสำนักธรรมแล้ว ลงจากดอกบัว วิญญาณจงเข้าร่าง