ครั้งที่ 4 ตอน ผ่านประตูผีรับฟังการบรรยายธรรม

วันอาทิตย์ 19 กันยายน พ.ศ. 2519

     ตอน ผ่านประตูผีรับฟังการบรรยายธรรม

     เรื่อง รวมทุกศาสนา

ท่านอรหันต์จี้กงเสด็จปรากฎกายตรัสเป็นกลอนความว่า: 

หมู่มวลเทพ มีนํ้าจิต คิดสงสาร

ทิพย์อาสน์ มิทันนั่ง สู่โลกดึก

ใบไม้ร่วง ลมหนาวเหน็บ บ่รู้สึก

ในส่วนลึก ร้อนระอุ ห่วงประชา

อรหันต์จี้กง :เตรียมท่องนรก เจ้าหยางเซิงรีบขึ้นดอกบัวเร็ว

หยางเซิง :น้อมรับคำบัญชา นั่งเรียบร้อยแล้ว เริ่มเดินทางได้

อรหันต์จี้กง :ถึงแล้ว รีบลงจากดอกบัวเสีย

หยางเซิง :ข้างหน้ามีประตูเมืองๆหนึ่ง ด้านบนมีตัวอักษรสามตัวเขียนไว้ว่า “ประตูผี” ที่แท้ประตูผีอยู่ที่นี่เอง แต่เหตุใดประตูเมืองจึงไม่เปิด แต่ได้ยินเสียงฝูงชนภายในร้องดังกระจองอแงสนั่นดังมาก

อรหันต์จี้กง :แต่ไหนแต่ไรมาประตูผีไม่เคยเปิดออก ชาวโลกล้วนบุกรุกเข้ามาเอง ข้าฯใช้พัดโบกทีเดียวก็จะเปิดออกเอง

หยางเซิง :ศักดิ์สิทธิ์จริงๆ ท่านอาจารย์เพียงโบกเบาๆ เท่านั้นประตูผีเปิดออกทันที แต่คนตายไม่มีพัดศักดิ์สิทธิ์ จะเข้าประตูผีได้อย่างไร?

อรหันต์จี้กง :คนตายแล้วกลายเป็นผี ซึ่งสิ้นสุดในทางของมนุษยโลก เมื่อมาถึงที่นี่ประตูผีก็จะเปิดออกไปเอง ประตูแดนมนุษย์เปิด ประตูผีก็เปิดเป็นระบบธรรมชาติของโลกและเมืองนรกที่แยบยลมาก เดินเร็วเข้า ข้าฯจะพาเจ้าไปเยี่ยมชมสถานที่ที่หนึ่ง อย่าได้เอาใจใส่ต่อสิ่งไร้สาระเลย

หยางเซิง :ขอน้อมรับคำบัญชา แต่ภายในประตูผีฝูงชนมากมายเช่นนี้ เสมือนหนึ่งในตลาดสด มิทราบว่าพวกนั้นจะมุ่งไปแห่งใด?

อรหันต์จี้กง :วิญญาณผีเหล่านี้มุ่งไปรับการพิจารณาโทษจากสิบขุมนรก ยมทูตต่างก็ทำหน้าที่นำทางไป วันนี้เราจะไม่เยี่ยมชมสิ่งเหล่านี้ รีบเดินตามข้าฯมาเถิด

หยางเซิง :ขอรับ กระผม หนทางนี้ขรุขระกันดารมาก จะไปทางใดเล่า?

อรหันต์จี้กง :เดินอีกสองลี้ เจ้าก็จะได้รู้ทุกอย่าง

หยางเซิง:ผู้ที่เดินอยู่ข้างหน้าเรานั้น เหตุใดจึงถูกยมทูตนำตัวคืบหน้าไป?

อรหันต์จี้กง :ชนผู้นี้คือ ผู้บำเพ็ญธรรมแห่งนิกายทรงเจ้า ตอนอยู่ในแดนมนุษย์ไม่สามารถบรรลุธรรมที่แท้จริง เที่ยวบริภาษศาสนาอื่นๆ ดังนั้นเมื่อตายลงแล้วต้องได้รับการลงโทษยังเมืองนรก

หยางเซิง :ตรงหน้ามีหอสูง มีตัวอักษรเขียนไว้ว่า “รวมทุกศาสนา”นั้นเป็นแห่งหนตำบลใด?

อรหันต์จี้กง :ก็คือที่นี่แหละ เพราะทุกวันนี้ศาสนามากมายและนิกายต่างๆ ก็ล้วนแต่เปล่งปลั่งจรัสแสงพวกลูกศิษย์ ไม่บรรลุธรรมที่แท้จริง ต่างโจมตีกันและกัน เลยทำให้สูญเสียซึ่งความหมายของการบำเพ็ญธรรม ประพฤติผิดในเรื่องวจีกรรมเมื่อตายแล้วก็ต้องตกเข้าสำนักธรรม

“รวมทุกศาสนา” เพื่ออบรมบำเพ็ญธรรมอีกครั้งหนึ่ง ข้างหน้าท่านอาจารย์มาแล้วเจ้ารีบเข้าไปกราบนมัสการเร็ว

หยางเซิง :กระผม ขอกราบนมัสการท่านอาจารย์ทั้งหลาย

ศาสนาจารย์ :ยินดีต้อนรับท่านจี้กงและหยางเซิงผู้ทรงเอกแห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้ง เราได้รับคำบัญชาให้ต้อนรับท่านอยู่แล้วเชิญลุกขึ้นเถิด อย่าได้มีพิธีมากนักเลย

อรหันต์จี้กง :อาตมาพาหยางเซิงมายังที่นี้ในวันนี้ ขอให้ท่านศาสนาจารย์ได้โปรดพาเยี่ยมชมและให้การชี้แจงอธิบายด้วย

ศาสนาจารย์ :ไม่ต้องเกรงใจ เชิญตามฉันเข้ามายังหอประชุมเชิญท่านทั้งสองนั่งตามสบาย

หยางเซิง :“รวมทุกศาสนา” มีความหมายมากมายจริงจัง แต่กระผมไม่ทราบรายละเอียด ขอท่านได้โปรดอธิบายชี้แจงด้วยเถิด

ศาสนาจารย์ :: โลกในปัจจุบันนี้มีศาสนาใหญ่อยู่ห้าศาสนา คือ ศาสนาขงจื้อ ศาสนาเต๋า ศาสนาพุทธ ศาสนาคริสต์ และศาสนาอิสลาม เรียกว่าศาสนาดั้งเดิมถ่องแท้  แต่ทั้งห้าศาสตร์สวรรค์ได้โปรดนักปราชญ์เมธีชน ให้ไปสู่มนุษยโลกยังประเทศกฎแห่งสวรรค์และอยู่ในทางธรรมเพื่อที่มวลมนุษย์จะได้คืนสู่ดั้งเดิม ซึ่งเป็นที่มาของวิญญาณ หากแต่ละศาสนาจารย์เมื่อวายปราณหรือนิพพานแล้ว สาวกทั้งหลายมีความคิดแตกต่างกันแยกออกเป็นคนละทาง กลายเป็นต่อต้านกันซึ่งกันและกันไม่บรรลุถึงคำว่าทะเลเป็นที่รวมของแม่น้ำลำธาร และแต่ละศาสตร์ล้วนเป็นเผ่าเดียวกันแต่เดิม ต่างตั้งนิกายของตนไม่ยอมลงกับใคร อวดอ้างตนเองเลิศล้ำสูงส่งศาสตร์อื่นต่ำต้อย ดังนั้นเมื่อตายแล้ววิญญาณไม่สามารถหลุดพ้นจากชะตากรรม เลยตกมายังที่นี้ “เง็กเสียงอ๊วงตี่” ไม่อาจเห็นมวลชนตกต่ำลุ่มหลงหรือรวมทุกศาสนา เพื่อสั่งสอนอบรมผู้บำเพ็ญธรรมที่หลงใหลให้บรรลุธรรมที่แท้จริง แล้วจึงได้ขึ้นสวรรค์

อรหันต์จี้กง :ท่านศาสนาจารย์พูดถูก แต่เจ้าหยางเซิงยังไม่สามารถเข้าใจถึงความละเอียดอ่อน สู้นำพาไปเยี่ยมชมถึงสถานที่ไม่ได้ดังที่สุภาษิตกล่าวว่า “ได้ยินร้อยครั้งก็ไม่เท่ากับตาเห็นครั้งเดียว”

ศาสนาจารย์ :ก็ได้ ตามฉันมาเถิด

หยางเซิง :ห้องโถงนี้มีเนื้อที่หลายร้อยไร่ ข้างในดูคล้ายกับวัดโบสถ์ มีคนหลายหมื่นนั่งเต็มไปหมด มีทุกชาติทุกภาษาด้วยประหนึ่งว่ากำลังเตรียมตัวเข้าเรียนในโรงเรียน

ศาสนาจารย์ : ใช่แล้ว กำลังเตรียมตัวเข้าเรียน ท่านทั้งสองตามข้าฯไปข้างหน้า นั่งที่ของแขกผู้มีเกียรติฟังการแสดงธรรม

หยางเซิง :ยากที่ในโลกมนุษย์จะพบเห็นสภาพการอันยิ่งใหญ่มโหฬารแบบนี้ บนกระดานดำข้างหน้ามีตัวอักษรว่า “รวมทุกศาสนา” มีครูหัวโล้นผู้หนึ่งแต่งกายคล้ายสงฆ์ ทุกคนลุกขึ้นทำความคารวะแล้วนั่งลง

ครู :วันนี้ หยางเซิงแห่งสำนักเซี้ยเฮี้ยงตึ้งเมืองไถ่ตง เมืองมนุษย์ได้มาร่วมการประชุม ขอให้ปรบมือแสดงความยินดีต้อนรับ

หยางเซิง :ท่านอาจารย์ครับ! ชนต่างชาติต่างภาษาเหล่านี้ไฉนจึงสามารถฟังเข้าใจในภาษาจีน?

อรหันต์จี้กง :ในโลกใหญ่ไพศาลนี้  แม้ว่าต่างชาติต่างภาษากันแต่ที่นับถือก็ไม่พ้นจากที่ที่พึ่งทางใจ และก็ทุกคนมีความคิดที่ตรงกันด้วย เมื่อตายลงแล้ววิญญาณเดิมก็ผ่องแผ้วเปล่งปลั่งจึงไม่แบ่งแยกชาติภาษาในเรื่องของใจ เปรียบเสมือนฟ้าร้องทุกคนทุกชาติทุกภาษาล้วนตระหนักดีว่าฝนจะตก บัดนี้ได้ยินเสียงท่านครูผู้สอนจึงทราบถึงความหมายดังที่พระพุทธท่านตรัสว่า “พระพุทธเจ้าแสดงธรรมด้วยภาษาเดียว แต่มวลมนุษย์ต่างก็เข้าใจได้” อย่าถามมากนักเลย ฟังท่านอาจารย์แสดงธรรมเถิด

ครู : มนุษย์นั้นแม้ว่าจะอยู่เป็นหมื่นจำพวก แต่ก็มีความนึกคิดเป็นอันเดียวกัน เมื่อมีชีวิตอยู่ต่างอยู่กันคนละทาง เมื่อตายลงแล้วก็รวมอยู่ที่เดียวกัน มวลมนุษย์ของโลกถึงจะมีผิวพรรณแตกต่างกัน แต่เมื่อมีความหิวโหยก็รู้จักหากิน กลางคืนรู้จักหลับนอน ปกคลุมด้วยฟ้าและอาศัยอยู่บนดิน ต่างอาบด้วยแสงตะวันและแสงเดือน ชุ่มชะโลมด้วนน้ำทิพย์จากฟากฟ้านับได้ว่าต่างคนต่างได้รับความเมตตาปรานีจากสวรรค์ด้วนน้ำหนึ่งใจเดียวกัน หากแต่เหตุที่นับถือในศาสนาแตกต่างกันจึงเกิดการโจมตีกีดกันซึ่งกันและกัน โดยกล่าวว่าพวกตนสามารถขึ้นสู่สวรรค์ ศาสนาอื่นต้องตกนรก ทำเอาสวรรค์ซึ่งกลมกลืนผ่งแผ้วมาแต่ดั้งเดิมนั้น สร้างเป็นห้องหอบนอากาศ และจองจำตนเองอยู่ในนั้นเปรียบเสมือนว่าเข้าไปอยู่ในกรงนกที่แขวนไว้กลางเวหาและผยองยิ้มว่าตนเองนั้นสูงส่งยิ่งนักโดยหาใครเสมอเหมือนได้ไม่ คึกคนองปลื้มใจส่งเสียงหวีดร้อง นี่แหละคือนรกในสวรรค์ นักโทษของสวรรค์ล้วนเป็นแกะที่กำลังรอความช่วยเหลือโดยมิใช่ผู้ที่ได้รับการช่วยเหลือแล้วพวกเจ้าทั้งหลาย เมื่อครั้งอยู่แดนมนุษย์พร่ำรำพึงว่าจะขึ้นสวรรค์ แต่ว่าบัดนี้กลับตกลงมาอยู่ในนรก พวกท่านตกถึงนรกในวันนี้เป็นรูปร่างกายหรือรูปร่างนั้นผิวดำ ขาว เหลือง นุ่งห่มเสื้อผ้าอาภรณ์ด้วยสีแดงเหลืองเขียวและเสื้อดอก แต่ว่าใจที่ดั้งเดิมนั่นไม่สามารถจะระบายด้วยสีสัน หากว่าเกิดมีนิสัยกีดกัน ขาดจิตใจที่ร่วมบำเพ็ญธรรม แล้วความโอบอ้อมอารีเมตตาธรรมนั้นจะเกิดขึ้นได้อย่างไร? แสงฟ้าแสงจันทร์ฉายส่องผู้คนทั้งบุญทั้งบาปมาแต่โบราณจนถึงปัจจุบัน ก็ไม่เคยที่จะลำเอียงผู้ใด ดังนั้นท่านจึงฉายแสงเจิดจ้าตลอดกาลหอมฟุ้งไปนับหมื่นนับแสนปี พวกท่านก็ควรสำนึกให้ตนเองอย่าเกิดความรังเกียจ ขณะนี้อยู่ในกาละที่ธรรมปกคลุมแพร่ขยาย ทุกศาสนากลับคืนสู่ต้นสังกัดเดิม(หรือเรียกว่ารวมศาสตร์) คืนสู่สังกัดเดิมก็คือคืนสู่จิตใจ ทุกคนมีใจสมัครสมานเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ต่อกัน เพื่อช่วยเหลือกันซึ่งกันและกัน แต่ละศาสตร์ควรเปิดประตูรับผู้ที่มีบุญตามที่ตนสร้างไว้ แต่ละศาสนาจารย์จะไม่ใช่คนเดียวกัน แต่จิตใจความมุ่งหมายนั้นตรงกัน คือหวังให้มนุษย์พร้อมรวมกันไปสู่ทางธรรมะ สร้างโลกมนุษย์ที่วุ่นวายเหลวแหลกให้เป็นอาณาจักรแห่งปทุมโลก ศาสนาจารย์ท่านช่วยจิตใจและวิญญาณของมนุษย์ รูปร่างตัวตนธรรมดาท่านช่วยไม่ได้ ดังนั้นจึงปรากฎความแท้จริงภายในส่วนลึกของจิตใจ จะช่วยปลดเปลื้องให้สบายใจขึ้นก็ด้วยเหตุนี้เอง จึงสามารถบรรลุถึงขั้นโลกุตรธรรมและทุกผู้ทุกนามสามารถบรรลุอรหันต์หรือเทวดา สำเร็จเป็นปราชญ์เป็นศาสดา หากตรงกันข้ามกับทางนี้ก็จะต้องตกนรกกลับไปสู่ทางเวียนว่ายตายเกิดอีกครั้ง

อรหันต์จี้กง : เวลาหมดลงแล้ว ขาลาท่านศาสนาจารย์ โอกาสหน้าจะได้มาเยี่ยมใหม่ เจ้าหยางเซิงรีบคำนับลาท่านเร็ว

หยางเซิง :ท่านศาสนาจารย์ กระผมมีความเสียใจเป็นอย่างยิ่งเพราะเวลาหมดลงจะต้องรีบกลับคืนไปยังสำนัก ขออภัยในการออกจากที่ประชุมโดยมิทันสิ้นสุด เสียมารยาทมาก

ศาสนาจารย์ :หาเป็นไรมิได้ เราทั้งหลายพร้อมที่จะส่งท่านกลับ

อรหันต์จี้กง :ครูผู้นั้นพูดเข้าทีมีเหตุผลมาก ทุกวันนี้แต่ละศาสนาต่างต่อต้านกัน ตนเป็นผู้ค้าแตงก็คุยอวดว่าแตงของตนหวานถ้าหากว่าคนในโลกมนุษย์จะพูดว่าท่านลองรับประทานดูเถิดเช่นเดียวกับคนดื่มน้ำร้อยหรือเย็นย่อมรู้แก่ใจตนเอง ชั่วดีฉันใดให้ผู้ซื้อวิจารณ์เอาเองเห็นจะยุติธรรมมากกว่า นั่นคือความรู้สึกที่แท้จริง

อรหันต์จี้กง :มนุษย์ล้วนแล้วแต่ดื้อรั้นไม่คมคาย นั่นแหละยากที่จะขึ้นสวรรค์ได้ นักปราชญ์อรหันต์เทวดาทั้งหลายล้วนประกาศธรรมแทนสวรรค์ มีความเที่ยงธรรมที่แท้จริง หากว่าชาติหน้าเจ้าได้ไปเกิดที่ต่างประเทศ เจ้าจะเลื่อมใสนับถือศาสนาของประเทศนั้นๆ แม้จะเป็นเช่นนี้ อาตมาก็จะต้องช่วยชักนำเจ้าได้อย่างไรเล่า? แม้ทางเดินเป็นทางแคบและลำเอียง อาตมาหวังให้มวลมนุษย์แสดงความมีสาธารณจิต ใจสลัดทิ้งซึ่งความนึกคิดเห็นแก่ตัว มิฉะนั้นแล้วสวรรค์ของเจ้าก็จะมีเนื้อที่กว้างเพียง 5 ฟุต ไม่สามารถบรรจุรับชนทั่วทั้งโลก เอาละเซี้ยเฮี้ยงตึ้งถึงแล้ว

หยางเซิงลงจากดอกบัว  วิญญาณกลับเข้าร่างดังเดิม