ยมบาลตำหนัก 6

ข่าเฉิงอ๋อง

ข้าพเจ้าแซ่หลิน ชื่อไค เป็นชาวฮกเกี้ยน เกิดในสมัยราชวงศ์ถัง เมื่อข้าพเจ้าอายุ 3ขวบ บิดาได้เสียชีวิตลง เหลือเราสองแม่ลูกต้องดำรงชีวิตด้วยความลำเค็ญโดยเรามักต้องไปเก็บผักป่ามากินประทังชีวิต จนกระทั่งข้าพเจ้าอายุ 8 ปี เนื่องจากมารดาตรอมใจเกินไปจนกลายเป็นคนพิการ ข้าพเจ้าจึงต้องไปเป็นคนงานเด็ก โดยนำเงินเดือนแต่ละเดือนจำนวน 5 ตำลึง มาเลี้ยงดูมารดา หากวันไหนข้าพเจ้าไม่ได้เลี้ยงโคก็ต้องทำงานหนัก เงินเดือนที่ได้มาก็พยายามปรนนิบัติมารดาอย่างเต็มที่ กระทั่งข้าพเจ้าอายุ 13 ปี มารดาก็เสียชีวิตไปอีกคน ข้าพเจ้าไม่มีญาติพี่น้องที่ไหน ดีแต่ว่าตอนนั้นข้าพเจ้ามีเพื่อนคนหนึ่งชื่อเฉินหย่งมาช่วยฝังศพมารดา ตั้งแต่นั้นเราทั้งสองก็รักกันเหมือนพี่น้อง เมื่อข้าพเจ้าอายุ 15 ปี วันหนึ่งขณะไปท่องเที่ยวกับเฉินหย่ง ฉันใดก็มีลมเย็นกรรโชกมาวูบหนึ่ง ข้าพเจ้าพลันล้มลงหมดสติ ขณะอยู่ในภวังค์ก็พบผู้เฒ่าคนหนึ่งมาชี้แนะ โดยบอกให้ข้าพเจ้าเดินไปทางทิศเหนือจะได้พบกับผู้ช่วยเหลือ เมื่อข้าพเจ้าฟื้นขึ้นได้พยายามเดินหาเฉินหย่งจนทั่วก็หาไม่พบ จึงได้แต่เดินไปตามคำชี้แนะของชายชรา ระหว่างทางได้พบกับสิ่งแปลกประหลาดต่าง ๆ แต่ข้าพเจ้าหาได้หวาดกลัวไม่ ต่อมาได้พบกับชายชราในบ้านหลังหนึ่ง ท่านได้รับข้าพเจ้าเป็นลูกศิษย์ และได้ถ่ายทอดวิทยายุทธ์แก่ข้าพเจ้า หลังจากฝึกสำเร็จ ท่านก็สั่งให้ข้าพเจ้าเดินทางไปสอบ ผลปรากฏว่าสอบได้ตำแหน่งจอหงวนฝ่ายบู๊ ตอนนั้นพวกฮวนมักมารุกราน ข้าพเจ้าเป็นผู้บัญชาการทหารป้องกันด่านชายแดน ข้าพเจ้ารักราษฏรเหมือนพ่อรักลูก มีความยุติธรรม เหตุนี้จึงเป็นที่รักใคร่ของราษฎร วันหนึ่งมีทหารใต้บังคับบัญชากินเหล้าเมาอาละวาดไปทำร้ายชาวบ้าน ข้าพเจ้าก็ปฏิบัติตามกฎหมายอย่างเคร่งครัด โดยตัดศรีษะทหารผู้นั้นต่อหน้าฝูงชน ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่มีใครกล้าไปรังแกชาวบ้านอีก ตอนอายุ 30 ปี ข้าพเจ้าได้แต่งงานกับนางเม่ยบุตรีของคหบดีคนหนึ่ง นางได้ให้กำเนิดบุตรชาย 2 คน หญิง 1 คน แต่ภรรยาข้าพเจ้าเป็นคนเย่อหยิ่ง ถือตัว เอาแต่ใจตน ปฏิบัติต่อผู้ใต้บังคับบัญชาของข้าพเจ้าเหมือนไม่ใช่คน วันหนึ่งนางถือโอกาส ขณะที่ข้าพเจ้าไม่อยู่ทำการลงโทษทหารของข้าพเจ้าอย่างเหี้ยมโหด เมื่อข้าพเจ้ากลับมาพบเข้าโมโหสุดขีด เพื่อเห็นแก่ส่วนรวมจึงไล่นางกลับไปหาพ่อแม่ของนาง ด้วยเหตุนี้ความเป็นสามีภรรยาจึงได้สิ้นสุดลง ตอนนั้นทหารใต้บังคับบัญชาเห็นข้าพเจ้ามีความเที่ยงธรรม ต่างก็ยิ่งเพิ่มความ เคารพ ยำเกรง

ต่อมาพวกฮวนยกทัพมาโจมตี ข้าพเจ้ามีนายทหารเพียงห้านายกับพลทหารหนึ่งหมื่น สามารถต่อต้านพวกฮวนที่มีกำลังมากกว่าสิบเท่าจนเอาชนะได้ด้วยปัญญา เมื่อฮ่องเต้ทรงทราบจึงแต่งตั้งข้าพเจ้าเป็นแม่ทัพภาคเหนือ

วันหนึ่งข้าพเจ้าได้ข่าวว่า เฉินหย่งเพื่อนรักของข้าพเจ้ากำลังตกระกำลำบาก ตาบอดทั้งสองข้าง ขอทานอยู่ในเมือง ข้าพเจ้ารีบขี่ม้าไปหาที่กระท่อมของเขาและเชิญให้ไปอยู่ในจวนแม่ทัพ เพื่อตอบแทนบุญคุณที่เคยช่วยข้าพเจ้าฝังศพมารดา แต่อยู่ในจวนไม่ถึงครึ่งปี เนื่องจากบุญวาสนาของเขายากที่จะสุขสบาย ไม่อาจอยู่อย่างสงบ ข้าพเจ้ารั้งไว้ไม่อยู่ จึงได้สร้างบ้านอีกหลังหนึ่งในตัวเมืองให้เขาอยู่ เพื่อแสดงความมีน้ำใจ ในระหว่างครึ่งปีที่อยู่ด้วยกันในจวน แม้ข้าพเจ้าจะมียศเป็นถึงแม่ทัพ แต่ก็ไม่เคยถือตัว โดยรับประทานอาหารด้วยกันทุกมื้อ และคอยดูแลทุกข์สุขต่างๆ

วันหนึ่งข้าพเจ้าไปล่าสัตว์ตามชนบท ลูกน้องคนหนึ่งเกิดขี่ม้าไปเหยียบต้นข้าวของชาวนาเสียหาย ทีแรกข้าพเจ้าคิดจะลงโทษโดยการตัดศรีษะตามกฎกองทัพ แต่ถูกชาวนาอ้อนวอนขอร้องเอาไว้ ข้าพเจ้าจึงเพียงลงโทษตักเตือนด้วยการโบย 40 ไม้ คาดไม่ถึงว่าลูกน้องคนนี้ผูกใจอาฆาต ถือโอกาสในคืนเทศกาลไหว้พระจันทร์ ขณะข้าพเจ้าดื่มเหล้าเมาจนไม่ได้สติจับข้าพเจ้ามัด เตรียมจะส่งไปให้พวกฮวน เดชะบุญที่คนสนิทของข้าพเจ้ารู้เข้า จึงชิงตัวข้าพเจ้ากลับมาได้

ตอนข้าพเจ้าอายุ 50-70 ปี เรียกว่า อยู่ในยุคสันติภาพ อาณาประชาราษฎร์อยู่อย่างสงบสุข แต่พวกฮวนยังปราบไม่ราบคาบ และมาก่อกวนอีกครั้ง แม้ข้าพเจ้าจะเป็นแม่ทัพรักษาชายแดนที่เข้มแข็ง แต่ถึงตอนนี้ย่างเข้าสู่วัยชรา ฝีมือลดน้อยถอยลง ต่อมาเกิดพลาดท่าไปตกอยู่ในค่ายกลของข้าศึก ถูกห่าธนูยิงได้รับบาดเจ็บจนสลบ โชคยังดีได้รับการช่วยเหลือนำกลับ มารักษา

กระทั่งอายุ 89 ปี พิษจากบาดแผลกำเริบจนเสียชีวิต เมื่อวิญญาณถึงยมโลกได้รับการส่งเสริมให้ไปฝึกวิทยาการต่าง ๆ ในศูนย์รวมกรรม 4 ปี ต่อมาได้รับราชโองการเป็นเจ้าพระภูมิ อีก 3 ปีต่อมาได้เลื่อนเป็นเจ้าหลักเมือง มณฑลกวงโจวเป็นเวลา 10 ปี เมื่อครบกำหนดได้เลื่อนเป็นเทพตรวจการณ์ 100 ปี ต่อมาจึงได้รับการส่งเสริมเป็นยมบาลตำหนัก 6 จนถึง ปัจจุบัน