ยมบาลตำหนัก 7

ไท่ซันอ๋อง

ข้าพเจ้าเป็นชาวมณฑลเจ้อเจียง บิดาชื่อ เฉินโจว มารดา ขื่อ เฉินไช่ พี่น้องทั้งหมดมี 4 คน คือพี่ชาย 2 คนน้องสาว 1 คน ข้าพเจ้าเป็นคนที่ 3 ทางบ้านมีอาชีพทำนา หลังจากข้าพเจ้าเขียนหนังสือได้ 6 ปี ก็ช่วยบิดาทำนาด้วยความขยันขันแข็ง พระอาทิตย์ขี้นก็ทำนา พระอาทิตย์ตกก็พักผ่อน มีควายกับนกเป็นเพื่อน วันหนึ่งควายที่ไถนาเกิดล้มป่วย ข้าพเจ้าเฝ้าดูแลอย่างใกล้ชิดดุจพี่น้อง แต่ในที่สุดก็เสียชีวิตลง ซากศพของควาย พ่อและพี่ชายมีความเห็นว่าจะขายให้แผงขายเนื้อ ข้าพเจ้าทักท้วงว่าควรจะนำไปฝัง แต่ถูกพี่ชายทั้งสองต่อว่า โดยยืนยันจะขายเป็นเงิน 100 ตำลึง ข้าพเจ้าคิดในใจว่าตนเองไม่มีเงินเลยจะซื้อได้อย่างไร จึงได้แต่ไปแอบร้องไห้ที่คันนา พอดีเพื่อนคนหนึ่งเข้ามาปลอบใจและบอกว่า ได้ข่าวว่าเถ้าแก่หลิวต้องการรับสมัครคนงาน ทำไมไม่ไปลองสมัครดู ข้าพเจ้าจึงไปคุยกับเถ้าแก่หลิว โดยขอยืมเงิน 100 ตำลึงมาซื้อซากควายกับบิดาก่อน เสร็จแล้วจึงนำควายไปฝังที่ป่าช้า หลังจากนั้นพอมีเวลาว่างก็มักจะไปเฝ้าดูและตกแต่งให้เรียบร้อย ตอนกลางวันข้าพเจ้าทำงานที่บ้าน ตอนหัวค่ำและวันหยุดก็ไปทำงานส่วนที่บ้านเถ้าแก่หลิว เช่นหาบน้ำ รดน้ำดอกไม้และงานเบ็ดเตล็ดต่าง ๆ เพื่อใช้หนี้เงิน 100 ตำลึง

เมื่อข้าพเจ้าอายุ 16 ปี บิดามารดาได้ถึงแก่กรรมในปีเดียวกัน หลังจากพ่อแม่เสียชีวิตพี่ชายทั้งสองก็ขายที่นานำเงินไปเที่ยวทางอบายมุข ข้าพเจ้าไม่กล้าห้ามปรามได้แต่ปล่อยให้เขาผลาญ เป็นอยู่เช่นนี้ไม่ถึงสามปี ทรัพย์สมบัติทุกอย่างก็ถูกพี่ชายทั้งสองขายจนหมดสิ้น ตั้งแต่นั้นจะทำนาก็ไม่มีนาให้ทำ ข้าพเจ้าจึงจำเป็นต้องไปเป็นคนใช้บ้านเถ้าแก่หลิว น้องสาวยังเล็กข้าพเจ้าไม่อาจปล่อยให้อดอยาก จึงต้องเอาเงินเดือนทุกเดือนไปให้ เมื่อน้องสาวโตขึ้น ข้าพเจ้าแนะนำให้ไปเป็นคนใช้ที่บ้านเถ้าแก่หลิว เถ้าแก่หลิวเป็นคนใจบุญตกลงรับไว้ทันที เถ้าแก่มีบุตรชายหนึ่งคนชื่อ สินจง บุตรสาวหนึ่งคนขื่อ เย่เอ๋อ สินจงเป็นคนมีน้ำใจ ปฏิบัติกับข้าพเจ้าเหมือนพี่น้อง เสียดายที่เขาอายุสั้นตายตั้งแต่วัยรุ่น ตั้งแต่นั้นเถ้าแก่หลิวก็ปลงตกทางโลกไปบวชที่วัด โดยมอบกิจการทางบ้านทุกอย่างให้ข้าพเจ้าจัดการดูแล บัญชีรายรับรายจ่ายข้าพเจ้าจัดทำอย่างเรียบร้อย ทุกครึ่งเดือนจะต้องนำไปให้เถ้าแก่ตรวจดู น้องสาวข้าพเจ้ากับเย่เอ๋อสนิทกันเหมือนพี่น้อง เมื่อเย่เอ๋ออายุ 16 ปี เถ้าแก่หลิวใช้ให้แม่สื่อมาเจรจาว่า จะให้ข้าพเจ้าแต่งงานกับลูกสาวเขา แต่ข้าพเจ้ามิใช่คนโลภเห็นแก่ความสุขส่วนตัว จึงไม่กล้ารับความปรารถนาดีอันนี้ ตอนเถ้าแก่อายุ 53 ปี ได้ล้มป่วยหนัก ขณะใกล้จะสิ้นใจได้สั่งเสียกับข้าพเจ้าว่า “ถ้าคิดจะตอบแทนบุญคุณละก็เมื่อเราตายแล้ว ขอให้ชวยดูแลเย่เอ๋อ โดยการแต่งงานสืบทอดกิจการของเราต่อไป” กล่าวจบก็สิ้นใจ หลังจากจัดการเรื่องงานศพเรียบร้อย และไว้ทุกข์ 3 ปีแล้ว ข้าพเจ้าจึงแต่งงานกับเย่เอ๋อ 2 ปีต่อมาภรรยาได้ให้กำเนิดลูกสาวคนหนึ่ง ข้าพเจ้ากับภรรยามักจะทำบุญให้ทานสงเคราะห์คนยากไร้อยู่เสมอ ส่วนน้องสาวข้าพเจ้าก็ได้แต่งงานกับบัณฑิตแซ่หวงคนหนึ่ง

10 ปีต่อมา เมื่อพี่ชายรู้ว่าข้าพเจ้ากลายเป็นคนรวยและชอบทำบุญ จึงวานน้องสาวมาขอคืนดี ขอให้ลืมเรื่องในอดีต ข้าพเจ้าเห็นแก่ความเป็นพี่น้อง จึงให้ความช่วยเหลืออย่างเต็มที่ แต่พี่ชายข้าพเจ้าไม่ยอมกลับตัว ยังคงหมกมุ่นทางอบายมุข ทำให้ข้าพเจ้าพลอยเสื่อมเสียชื่อเสียงไปด้วย เนื่องจากพี่ชายมักมากในกาม ดังนั้นไม่ถึง 2 ปีจึงป่วยตายด้วยกามโรค เมื่ออายุ 40 ปี ข้าพเจ้าและภรรยาได้ออกบวชบำเพ็ญเพียร และได้ละสังขารเมื่ออายุ 92 ปี แม้ร่างกายข้าพเจ้าจะตายแล้ว แต่ในความรู้สึกของข้าพเจ้าไม่รู้สึกว่าได้ตายเลย เพราะยังมีความรู้สึกนึกคิดเหมือนเดิมทุกอย่าง

เมื่อกายทิพย์ (วิญญาณ) ข้าพเจ้าไปอยู่ในโลกวิญญาณ เขาจัดให้ไปอยู่ที่ศูนย์รวมกรรมฝึกฝนวิทยาการต่าง ๆ เป็นเวลา 3 ปี ก็ได้รับราชโองการเป็นเจ้าหลักเมือง มณฑลเจ้อเจียง 10 ปี จากนั้นก็ได้รับการส่งเสริมเป็นยมบาลตำหนัก 7 จนถึงปัจจุบัน