ข้อ 9. ความสุขคือ ความสวยงามที่รับรู้ได้

มีความรู้สึกว่าเดี๋ยวนี้สิ่งที่เจ้าได้รับนั้นทุกอย่างล้วนมีความดีงามทั้งนั้น ต้องมีความสุขบริสุทธิ์เสมอ ความรู้สึกของความสวยงามนั้นก็คือ ฉันสุขบริสุทธิ์เสมอ เสมอแท้จริง คือรักษาจิตใจไว้ ไม่แปรเปลี่ยน สุข คือรักษาความสุขสบายใจ สิ่งแวดล้อมจะดีหรือเลวก็ดีทั้งนั้น กินดีก็ดี กินไม่ดีก็ดี หรือเกิดโรคภัยไข้เจ็บก็ดี ล้วนรักษาความสุขกายสุขใจไว้เสมอ

กายสังขารของเราเป็นของปลอม กายปลอมเรานี้ ให้เรารับรู้ว่าเป็นเครื่องหมายรับรู้สิ่งภายนอก ทำให้เรามีความรู้สึก ฉะนั้นการบำเพ็ญธรรมของเราคือว่าด้วยระดับของจิตอยู่นอกเหนือความรู้ทุกอย่าง ผู้บำเพ็ญที่รู้แจ้งแล้วเขาจะไม่เกิดความคิดใดๆอย่างง่ายๆ ผู้ที่มีจิตใจชอบฟุ้งซ่าน จะสอนให้เขาทำใจให้สงบนั้น เขาทำไม่ได้ เพราะฉะนั้น ทางด้านฟิสิกส์นั้นกล่าวว่า สิ่งที่ไหวติงนั้นไหลตลอด สิ่งที่นิ่งก็นิ่งตลอด กายปลอม ความรับรู้เครื่องหมายปลอมจากภายนอก ทางปรัชญากล่าวว่า วัตถุนิยมเห็นความสำคัญของการแยกแยะวิเคราะห์ จิตนิยม วิเคราะห์ทางจิตใจ ว่าด้วยจิต ว่าด้วยวัตถุ จิตกับวัตถุรวมเป็นหนึ่ง ว่าด้วยไม่ใช่จิตไม่ใช่วัตถุ ล้วนปฏิเสธหมด สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นสภาพของความรู้สึกนึกคิด การบำเพ็ญธรรมะล้วนอยู่นอกเหนือทฤษฎีเหล่านี้ ใช้สติปัญญาไปครอบงำ ควบคุมความรู้สึกนึกคิดของเจ้า

ความรู้สึกนึกคิดไปควบคุมอารมณ์ของเจ้า อารมณ์ก็จะทำให้เจ้ากลับไปกลับมา ไร้หลัก เพราะฉะนั้น อารมณ์ความรู้สึก จะต้องอยู่เหนือหลักเหตุผล หลักเหตุผลจะต้องตั้งอยู่เหนือจิตเดิมแท้ จิตเดิมแท้จะต้องอยู่เหนือความว่าง ตัวของความว่างเองนั้นล้วนสมบูรณ์ด้วยสติปัญญา สติปัญญาก็คือ ตัวจริงของเรานั่นเอง จะมองทะลุความเป็นอนิจจังทั้งหมดได้ จึงจะสามารถสงบอย่างธรรมชาติ ทุกเวลานาทีจะรักษาอยู่แต่ในแดนแห่งความสงบสุข

การบำเพ็ญธรรมก็คือ การตัดจิตใจที่คดงอนั้นให้ตรง ความรู้สึกนึกคิดนั้นได้ทำให้จิตเดิมแท้ของเราคดงอไป การบำเพ็ญก็คือ เอาความว่าง หรือจิตว่างนั้นเอ็กซเรย์ความรู้สึกนึกคิด เบนให้ความรู้สึกนึกคิดนั้นให้ตรงอยู่ เพราะฉะนั้นทุกเวลาให้ใช้จิตที่รู้แจ้งแล้ว ไปจัดการเรื่องราวต่างๆ อย่าใช้อารมณ์ เข้าใจไหม?

หวังให้ทุกคนมีความสุข ความสุขนั้นต้องสร้างจากความรู้สึกทางใจ สุขภาพจิตไม่ดี ความสุขก็ไม่รู้จะมีได้อย่างไร จะสร้างสรรค์จิตใจได้อย่างไร? มีแต่ควบคุมปกครองอวัยวะความรู้สึกดับตัณหาตัวเอง อย่าให้อวัยวะความรู้สึกลากพาเอาความรู้สึกนึกคิดของเราใปหลงทิศทาง ทุกเวลาต้องรักษาสภาพจิตใจให้ใสบริสุทธิ์เสมอ ความสุขก็จะอยู่ข้างกายเราทันที

แต่ละคนล้วนสามารถสร้างหลักธรรมแห่งความสุข ไม่ใช่พระพุทธะมาสร้างให้เราไม่ใช่ใครๆมาประสานให้เรา ไม่ใช่ฟ้าโปรดประทานให้เรา คือตัวเราไปสร้างสรรค์เอง สมาชิกแต่ละคนไปใช้ความพยายาม ไม่ใช่คนรวยจึงมีความสุข ไม่ใช่คนมีความรู้จึงจะมีคุณสมบัติมีสิทธิ์ โอกาสของแต่ละคนมีเท่าเทียมกัน ก็เหมือนกับการสำเร็จเป็นพุทธะโอกาสมีเท่าเทียมกัน

ท่านเอวี๋ยนหุย มีข้าวสุกหนึ่งตะกร้า มีน้ำดื่มหนึ่งกระบวย อยู่ในซอยสะลัม ท่านก็สามารถมีชีวิตอยู่อย่างผาสุกได้ ปีติสุขต่อธรรมะ ชอบธรรมะ ท่านปราชญ์ขงจื๊อ ทัศนาจรไปทั่วก๊กต่างๆ ถูกกดขี่ข่มเหงจากสภาพชั่วร้ายต่างๆ ท่านก็มีความสุขท่ามกลางสภาพเชีณสมบึั่บฟุ้คือว่าด้วยระดับขอ้ใ่นนั้น เฉียนเหยินของเจ้าข้ามน้ำข้ามทะเล ได้รับการเคี่ยวกรำจากลมฝนความทุกข์ยากต่างๆ ท่านสามารถสำเร็จมรรคผลพระโพธิสัตว์ นี่ก็อยู่ที่ใจ ปีติสุขต่อธรรมะ ชอบธรรมะ รู้ชีวิต เข้าใจชีวิต

วันนี้ มีความหวังให้แต่ละคน มีชีวิตอย่างมีความสุขกว่า และล้ำเลิคกว่า ล้วนแสวงหาความสุข ปัญหาก็คือ แต่ละคนล้วนได้รับความสุขหรือไม่? บางคนก็ได้รับคำตอบอย่างรวดเร็ว บางคนชั่วชีำีวิตก็ยังหาคำตอบไม่ได้ แต่ละคนล้วนคิดจะมีชีวิตอยู่อย่างสุขภาพแข็งแรง แต่ว่าในใจมีโรคเต็มไปหมด โรคในใจไม่รักษาให้หมดไป ความสุขจะมีมาไม่ได้ ฉะนั้นแต่ละคนจึงต้องรักษาความคิดจิตใจ ดำรงรักษาความคิดจิตใจของตนไว้ให้ดี หากจิตใจไม่เที่ยงตรง ต้องรีบแก้ไขทันที การวิจัยรูปลักษณ์ต้องเริ่มจากใจ ความทุกข์ในโลกนี้ ถ้าไม่ผ่านจากการบำเพ็ญก็ไม่มีทางจะวิจัยได้ รสชาติของความทุกข์ระทมขมขื่นทั้งหมด ใช้เคมีมาแยกแยะวิจัย ความทุกข์กับความสุข เอาเคมีมาทำการวิจัยออกมา เจ้าก็ไม่สามารถสัมผัสได้ มีแต่ใช้รูปแบบการบำเพ็ญ เริ่มจากในใจไปวิจัย จึงจะมีทางไปช่วย ไปสัมผัสรับรู้ว่าอะไร

คือทุกข์ อะไร คือสุข ดีไหม?

แต่ละคนล้วนเหมือนกัน รับธรรมะบำเพ็ญธรรมะนานแล้ว นิสัยความเคยชินเลวไม่แก้ไข ก็ไม่สามารถบรรลุการตรัสรู้ เพราะฉะนั้น เจ้าถามอาจารย์ว่า เมื่อไรโลกจึงจะสันติสุข? เมื่อใดทุกคนสำเร็จเป็นพุทธะ โลกก็จะสันติ ถ้ายังไม่สำเร็จเป็นพุทธะ ก็ยังจะมีความวุ่นวาย แก่งแย่งกัน ที่ไหนมีคน ที่นั่นก็มีเรื่องมิดีมิชอบ มีเรื่องมิดีมิชอบจึงเป็นโลกโลกีย์ มีแต่คนที่ชำระจิตให้ผ่องแผ้วได้ ทุกคนก็เป็นพุทธะแล้ว โลกจึงจะเกิดสันติภาพถาวร ใจเป็นเมืองพุทธ และก็เป็นนรก ในขณะที่มีความทุกข์กังวลจิตใจอกุศล โรคภัยไข้เจ็บรุมล้อมเต็มตัว กลัดกลุ้มสุมทรวง ใจก็จะมีการวาดภาพแรกปรากฏออกมา หากมีความสุขอยู่ตลอดเวลา วิมานสวรรค์ ? ก็จะอยู่ต่อหน้าเจ้า