หยิ่งโลก

พระพุทธจี้กง

      การหยิ่งในสติปัญญาความสามารถของตน  มักมีอยู่ในคนเสมอ  แต่การหยิ่งต่อโลกย่อมมีความรู้สึกที่ตรงข้าม  ดังนั้นการหยิ่งผยองจึงเป็นกฎวินัยของพุทธสาวก

          ความเย่อหยิ่งคืออวดดีถึงความสามารถของตนเองในสิ่งที่ผู้อื่นไม่มี  จึงดูหมิ่นผู้อื่น  การถือตนว่ายิ่งใหญ่เป็นผู้สูงคักดิ์เรียกว่าเย่อหยิ่งทนงตน  ดังนั้น  บางครั้งการเป็นคนก็เป็นที่รังเกียจ  จึงไม่สมควรเป็นอย่างยิ่ง

            “การหยิ่งในศักดิ์ศรี”   เป็นสิ่งควรทำ  อะไรคือการหยิ่งในศักดิ์ศรีการหยิ่งในศักดิ์ศรีก็คือสิ่งที่ตนยังไม่พอใจ  ฝีมือยังไม่สุดยอด  ไม่เป็นไรที่จะอวดดีต่อตนเองสักครั้ง  เพื่อทำให้ภายในใจของตนเองเกิดความรู้สึกตรงข้ามเพื่อส่งเสริมตนให้มีความคิดก้าวหน้า  เพราะฉะนั้นการหยิ่งในศักดิ์ศรีจึงมีประโยชน์ต่อตนเอง  และก็ไม่เสียหายต่อผู้อื่น

          การหยิ่งโลก  มนุษย์ถือว่าตนมีความฉลาด  มีจิตวิญญาณเหนือสัตว์อื่นจึงคิดว่าสัตว์เดรัจฉานหงี่เหง่า  จึงเข่นฆ่าได้ตามใจเพื่อปรนเปรอปากท้อง  เมื่อเป็นเช่นนี้   ไอแห่งความเลวร้ายจึงติดตามตัว  ผิดศีลข้อใหญ่ของพุทธศาสนา  จึงไม่ควรมีแม้แต่น้อย  ตามหลักพุทธธรรมแล้ว สติปัญญายังไม่พอที่จะอวดดียิ่งทรัพย์สมบัติรูปสมบัติยิ่งไม่พอที่จะอวดดีใหญ่  วันนี้ยกตัวอย่างมาพูดสติปัญญาเรียนให้ดี หนังสือเรียนให้ดี  ที่จริงแล้วก็ได้มายาก  แต่ไม่เป็นเพราะมีปัญญาสอดส่องก็ไม่มีที่จะเขียน  ภายหลังการเจ็บป่วยมักจะสูญเสียความทรงจำ  คือสภาวะใจไม่สบาย  ถึงแม้จะผอมโซใส้แห้งก็ยากที่เขียนให้ดีได้สติปัญญาเต็มพอที่จะเย่อหยิ่งแล้วหรือ  แล้วทรัพย์สมบัติรูปสมบัติยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลย