ในสมัยราชวงศ์จิ้น บัณฑิตหนุ่ม เหมา เป่า เป็นคนที่มีศีลธรรม ระหว่างที่รอบสอบแข่งขันเข้ารับราชการเขาจึงออกท่องเที่ยวไปตามที่ต่างๆ ครั้งหนึ่งบัณฑิตหนุ่มได้พบคนตกปลาหิ้วเต่าเผือกตัวหนึ่งมาขาย เขามีจิตเมตตาสงสารจึงซื้อเตารัวนั้นแล้วนำไปปล่อยที่แม่น้ำใหญ่
ต่อมาเหมาเป่าได้รับราชการเป็นทหาร ด้วยความมานะบากบั่นในการปฏิบัติหน้าที่เขาจึงมีตำแหน่งเป็นถึงแม่ทัพใหญ่อยู่มาคราวหนึ่งท่านแม่ทัพเหมาเป่าได้รับบัญชาให้นำทหาร หกพันคนออกรบ แต่ฝ่ายข้าศึก
ซึ หลี่ หลง มีไพร่พลหลายหมื่นคนกองทัพของเขาจึงถูกตีแตกกระเจิง ถอยล่นไปจนถึงหน้าผาริมแม่น้ำ เมื่อจวนตัวทหารก็พากันกระโดดหนีลงน้ำ ส่วยใหญ่ถูกสายน้ำที่ไหลเชี่ยวพลัดพ่สูญหายและจมน้ำตายไปเป็นจำนวนมากแม่ทัพเหมาเป่าถูกข้าศึกจับมัดโยนลงจากหน้าผา แต่ครั้นตกลงสู่แม่น้ำเบื้องล่าง เขาก็ประหลาดใจเมื่อรู้สึกคล้ายกับว่ามีก้อนหิน มารองรับเท้าของเขาไว้ให้ก้าวเดินไปได้ จนกระทั้งถึงฝั่งแม่น้ำเขาจึงก้มลงมองดู สิ่งที่ประจักษ์แก่สายตาของแม่ทัพใหญ่นั้นหาใช่ก้อนหินไม่ แม้ที่จริงเป็นเต่าเผือกตัวใหญ่ซึ่งเขาเคยปล่อยไปนั่นเอง